USA. Aπό τις Ηνωμένες Πολιτείες όπου ζει μόνιμα με την οικογένειά της δίνει στίγμα η λάκαινα στην καταγωγή Καλομοίρα για το πώς βιώνουν την κατάσταση με τον κορωνοϊό. Εξέφρασε την ανησυχία της αλλά και την αγωνία της για τα δύο από τα τρία της παιδιά τα οποία ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες.

« Ανησυχώ πολύ με όλη την κατάσταση που επικρατεί. Εχω δύο παιδιά που ανήκουν σε κατηγορίες υψηλού κινδύνου, τον Νίκο, που έχει άσθμα, και τον Δημήτρη, με μυασθένεια Gravis, άρα, όπως καταλαβαίνεις, βρίσκονται σε αυστηρή καραντίνα εδώ και τρεις εβδομάδες. Η κατάσταση στην Αμερική γίνεται όλο και χειρότερη, με τα ιατρικά εφόδια και τα εργαλεία προστασίας να είναι λίγα για τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και το ιατρικό προσωπικό. Υπάρχει επίσης σοβαρή έλλειψη αναπνευστήρων…

Προσπαθούμε να διατηρούμε ένα πρόγραμμα με ροή, οπότε μια συνηθισμένη ημέρα μου είναι κάπως έτσι: Ξυπνάω το πρωί και γυμνάζομαι. Αφού ξυπνήσουν τα παιδιά, τρώμε πρωινό, διαβάζω τα αγόρια για το σχολείο, τρώμε μεσημεριανό, διαβάζουμε λίγο ακόμη για το σχολείο, παίζουμε και τρώμε βραδινό, ώσπου φτάνει η ώρα του ύπνου. Το να υπάρχει πρόγραμμα, γνωρίζοντας ποια είναι η ρουτίνα της κάθε ημέρας, βοηθάει πραγματικά τα παιδιά να αισθάνονται ήρεμα και χαλαρά. Διοργανώνουμε και βραδιές ταινιών, ενώ, όταν ο καιρός είναι καλός, παίζουμε έξω, στην αυλή….

Ήμουν ειλικρινής με τα παιδιά, όμως δεν τους εξήγησα όλες τις λεπτομέρειες. Ακούνε πολλά στις ειδήσεις, αλλά εγώ τους εξήγησα ότι πρόκειται για έναν ιό που επηρεάζει κυρίως μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους, γι’ αυτό πρέπει να μείνουμε στο σπίτι, για να προστατεύσουμε τη γιαγιά και τον παππού, αλλά και όλους αυτούς που βρίσκονται σε κίνδυνο. Υπήρχε μάλιστα ένα ειδικό παιδικό πρόγραμμα στην τηλεόραση, στο οποίο εξηγούσαν τι είναι ο ιός. Το παρακολουθήσαμε όλοι μαζί στο σπίτι και το βρήκα εξαιρετικά χρήσιμο. Μόλις τελείωσε η εκπομπή, τα παιδιά είχαν διάφορες ερωτήσεις προς εμένα και τον Γιώργο. Εμείς με τη σειρά μας προσπαθήσαμε να απαντήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς να τους τρομάξουμε, αλλά όντας ειλικρινείς, γιατί δεν είναι πια τόσο μικρά...»