Ιός και περίσκεψη

Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Φαίνεται ότι το συγκλονιστικό ταρακούνημα ολόκληρου του πλανήτη καλά κρατεί, ενώ το αισιόδοξο και ελπιδοφόρο μήνυμα αργεί ακόμη. Η καταστροφή από την αφαίρεση χιλιάδων ανθρώπινων ζωών πριν την ώρα τους, είναι μαχαιριά στην καρδιά της οργανωμένης, αναπτυγμένης και θεωρητικά άτρωτης σύγχρονης κοινωνίας. Οι άνθρωποι, ποτέ δεν διανοήθηκαν ότι μια λοίμωξη, ένα προϊόν των χημικών αντιδράσεων της βιολογικής μετάλλαξης, θα τους έφερνε πολύ κοντά στον αφανισμό, και μάλιστα, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Ταυτόχρονα, με την ξαφνική έκρηξη και αντεπίθεση της οργισμένης φύσης, απέναντι στην περιβαλλοντική καταστροφή της και στο βιασμό της πολλαπλασιάστηκαν οι επιπτώσεις και συντέλεσαν στη μεγιστοποίηση της φρίκης και του πανικού. Όλη η ανθρωπότητα βρίσκεται κατάματα μπροστά στη δίνη της εξαφάνισης, με τα τραύματα και τις πληγές της να είναι ανάλογα με τους μικρούς ή μεγάλους στροβίλους, που κυκλώνουν και παρασύρουν τον καθένα. Η αμφισβήτηση κυριαρχεί, ο φόβος και ο τρόμος κορυφώνονται, η ψυχική ισορροπία έχει κλονιστεί και διαταραχθεί και ο νους συγκεντρωμένος και προβληματισμένος αναζητεί νέες διεξόδους και αναφορές, για να ορθοποδήσει και να συνεχίσει. Η αλαζονεία της ευμάρειας και της οικονομικής ευρωστίας αποκαλύφθηκε, οι σαθρές και σάπιες σταθερές φανέρωσαν το μέγεθος της αδυναμίας και της απάτης, όταν ο μανδύας παραμερίστηκε και η αποφορά έγινε αισθητή και αποπνικτική παντού. Οι αναζητήσεις στρέφονται προς νέες ανακαλύψεις, πιο σίγουρες πεποιθήσεις, για να εμπιστευθούν, να στηριχθούν και να στοιχηθούν.
«Είμαστε σε πόλεμο» είπε ο πρόεδρος Μακρόν. «Έχουμε πόλεμο» είπε ο δικός μας πρωθυπουργός επιχειρώντας και οι δυο με την ακραία έκφραση να προσδιορίσουν το μέγεθος της καταστροφής και τις θυσίες που θα γίνουν για την αντιμετώπιση της πανδημίας του θανατηφόρου ιού. Η παραπάνω φράση του πρωθυπουργού πρωτοειπώθηκε από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης των ετών 2012 – 2014 την εποχή των μνημονίων, όπου τα μοναδικά θύματα εκείνου του πολέμου ήταν τα συνήθη υποζύγια, με τη μνήμη να μην μπορεί να απαλλαγεί από εκείνη την περίοδο και με τη σκέψη να προσεγγίζει φοβικά το ενδεχόμενο της επανάληψής της. Οι φουσκωμένες και πομπώδεις φράσεις, με τις οποίες γίνεται προσπάθεια να παρομοιαστεί το συγκεκριμένο γεγονός δεν είναι μόνο λαθεμένες και άστοχες, αλλά και προσχηματικές. Επιχειρούν να δικαιολογήσουν τις επόμενες αποφάσεις τους και να προετοιμάσουν τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους για τις νέες περικοπές. Γιατί δεν πρόκειται για πόλεμο. Ο πόλεμος γίνεται μεταξύ κρατών, ενώ τώρα είναι απαραίτητη η συνεργασία όλων των οργάνων της διεθνούς κοινότητας, της επιστήμης και της τεχνολογίας, κάτι που γίνεται, για τον περιορισμό εξάπλωσης της λοίμωξης, με τελικό στόχο την ολοσχερή αντιμετώπισή της.
Και ενώ όλοι γύρω τους αντιλαμβάνονται ότι καλπάζει ο ιός της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, οι κυβερνώντες παίρνουν μια σειρά από αποφάσεις εξωφρενικές, αντιδεοντολογικές, χαριστικές και ιδιαίτερα προκλητικές. Από τη μια, αναστέλλουν τη δόση του 2020 των καναλαρχών και την παραπέμπουν για το 2021, δίνουν εκατομμύρια στους εργολάβους των εθνικών οδών, διπλασιάζουν την αποζημίωση των ιδιωτικών κλινικών για τις μονάδες ΜΕΘ και, από την άλλη, καλούν τους βουλευτές να δώσουν το 50% του μισθού τους για δύο μήνες, για ενίσχυση δήθεν του εθνικού συστήματος υγείας. Η υποκρισία αχαλίνωτη στην κορύφωσή της. Φαίνεται ότι δεν μπορούν να αποστασιοποιηθούν, ακόμη και τούτη την ώρα, από τις καταβολές τους, τις αντιλήψεις και τις πρακτικές τους, που τους συντηρούν, τους εικονίζουν και τους ταυτοποιούν. Η εξαργύρωση αυτών που τους στήριξαν, την ώρα που κάθε ευρώ έχει μεγάλη αξία για την αντιμετώπιση του ιού και την ανάταξη και τη λειτουργία της οικονομίας απλόχερα και απροκάλυπτα δίνεται σε αυτούς, που ούτε το έχουν ανάγκη, ούτε το δικαιούνται.
Μετά από όλα αυτά που ακούσαμε και είδαμε σε παγκόσμιο επίπεδο, με αφορμή την επέκταση του θανατηφόρου ιού και τη θέση στο χρόνο που πήρε κάθε χώρα, γεννήθηκαν πολλά ερωτήματα. Γιατί κάποιες χώρες δεν πήραν μέτρα νωρίτερα; Γιατί άργησαν; Οι πολιτικοί ηγέτες τους βλάκες ήταν και δεν καταλάβαιναν; Μεγάλες και οργανωμένες χώρες, όπως οι ΗΠΑ, η Αγγλία κ.λπ., μετά μάλιστα από τις επιπτώσεις στην Ιταλία και την Ισπανία, δεν αντιλήφθηκαν το μέγεθος της καταστροφής και του αφανισμού χιλιάδων ανθρώπινων ζωών, από την ταχεία διάδοση και διασπορά του ιού; Προφανώς όχι. Συνειδητά καθυστέρησαν, γιατί δεν ήθελαν να αναστατωθεί η οικονομία τους. Δεν ήθελαν να πληγούν τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, οι μεγάλες ιδιωτικές εταιρίες. Γιατί αυτοί έχουν μπροστά στο μυαλό τους το χρήμα και το κέρδος, παρά τη σωτηρία χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ανθρώπων. Την υγεία της οικονομίας των λίγων και όχι των πολιτών. Είναι πραγματικά τραγικό το πως ο ίδιος ο άνθρωπος, που φέρει εξωτερικά την ανθρώπινη μορφή αξιολογεί τους ανθρώπους. Τόσο άγρια αντιανθρώπινα αισθήματα έχει εσωτερικά; μα και τα θηρία και τα τέρατα διακρίνονται για τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη μεταξύ τους. Είναι η ώρα να φωνάξουμε δυνατά, όλοι μαζί, ότι προέχει η ανθρώπινη ζωή ανεξάρτητα από ηλικία ή οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να καταλάβουν οι τυφλωμένοι από τη συσσώρευση υλικού πλούτου, ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω απ’ όλα, πολύτιμη και ανεκτίμητη.
Είναι καιρός να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε που βρισκόμαστε. Με ποιους είμαστε. Ανήκουμε στην κοινωνία των ανθρώπων ή είμαστε πιόνια παραγωγής και εκμετάλλευσης, παρασυρμένα, κατευθυνόμενα και ποδηγετημένα καταναλωτικά μορφώματα, ένας συρφετός στην πλάζα των παγκοσμιοποιημένων αγορών; Με τους κεφαλαιοκράτες που παίζουν στα ζάρια τη ζωή μας; Με τους στυγνούς και ασύδοτους εκμεταλλευτές των εγχώριων και πολυεθνικών εταιριών, που τα διαπλεκόμενα συμφέροντα ραίνουν με κοσμητικά ροδοπέταλα, τους αποκαλούν ευεργέτες, γιατί δήθεν δίνουν δουλειές και συνεπώς τροφή και ζωή σε πολλούς και ότι χωρίς αυτούς, τι ειρωνεία, δεν θα μπορούσε να σταθεί στα πόδια της η κοινωνία;
Να εκμεταλλευθούμε την εσώκλειστη περίοδο, τον χρόνο του αναγκαστικού εγκλεισμού. Ο ιός αντέχει ακόμη και θα δοκιμάσει στο έπακρο τις ατομικές, αλλά και τις κυβερνητικές ευθύνες. Εμείς, είναι ανάγκη να προχωρήσουμε με περίσκεψη και συλλογισμό και να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας, τη στάση μας και την αποστολή μας.