Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Πράσινα χορτάρια της γης … παπαρούνες κόκκινες … κίτρινες μαργαρίτες … ασπροκίτρινα χαμομήλια … έχουν στρώσει χαλί πολύχρωμο της άνοιξης και μας προσκαλούν να «εισέλθουμε στη χαρά» .

Πορτοκαλιές φορτωμένες με άλικα ανθάκια , «χιόνι» της άνοιξης , μας στέλνουν το άρωμά τους και μας λένε : «Έλα» .

Μέλισσες γλυκές , πάνω στα άνθη , ζουζουνίζουν ένα τραγούδι γνωστό , που έχει μια μόνο νότα , αλλά είναι όμορφο πολύ , αφού είναι το τραγούδι της Ζωής και της Ανάστασης .

Πουλάκια του Θεού , σκαλωμένα πάνω στα κλωνιά με τα νιόβγαλτα φύλλα και τα μπουμπούκια , καλούν τα ταίρια τους και μας μαζί να αδερφώσουμε στην ομορφιά .

Μια πεταλούδα που βιάστηκε να βγει από το κουκούλι της περνά ανοιγοκλείνοντας με χάρη τα κίτρινα φτερά της , μια ψηλά – μια χαμηλά , σαν χαρτάκι που το φυσάει το ανοιξιάτικο αεράκι , πότε δω – πότε κει , τόσο αργά , που μπορείς να διαβάσεις το μήνυμα που ’χει γραμμένο πάνω του για σένα, τη στιγμή που περνά μπροστά απ’ τα μάτια σου .

Η Άνοιξη … η Φύση … η Ζωή … η Ομορφιά του Θεού … ο Κόσμος … η Αλήθεια … είναι εκεί έξω και μας καλούν στο χοροστάσι . Όμως εμείς είμαστε κλεισμένοι στη «φυλακή» μας , πίσω από αόρατα κάγκελα που ορθώσαμε μόνοι στη ζωή μας και το γλεντοκόπι γίνεται χωρίς εμάς , αφού - πάμπολλες φορές - βρεθήκαμε εκεί προσκεκλημένοι αλλά , σαν άφρονες , χαλάσαμε τη γιορτή .