ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ. Το σουβλιστό αρνί, λεγόμενος οβελίας, είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής του πασχαλινού τραπεζιού αλλά και ολόκληρης της ημέρας στην Ελληνική παράδοση που με την μαγειρίτσα και τα κόκκινα αυγά συνθέτουν το γιορτινό τραπέζι.
Αναμφισβήτητα η λαχταριστή νοστιμιά του το διατηρεί πρώτο και περιζήτητο.
Άρα έχει σημασία και το αρνί αλλά και ο ψήστης.
Παλιότερα το αρνί που θα έσφαζαν το Πάσχα το ξεχώριζαν από νωρίς, το απόκοβαν από το γάλα και γενικώς είχε μια άλλη αντιμετώπιση από το υπόλοιπα αρνιά του κοπαδιού.

Το αρνί εκτός από τον «αμνό του Θεού» της εκκλησιαστικής διδασκαλίας, έχει συνδεθεί και με τους αγώνες του έθνους κατά του Οθωμανικού ζυγού και στην περίοδο της Τουρκοκρατίας έλαβε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που συμβόλιζαν την ανάσταση του Ελληνικού Έθνους. Λέγεται ότι το έθιμο του σουβλιστού αρνιού προέρχεται από τις παραδόσεις των Εβραίων οι οποίοι έβαφαν μάλιστα και την είσοδο των σπιτιών τους με το αίμα του θυσιαζόμενου αρνιού, κατ’ αναπαράσταση της νύχτας της εξόδου από την Αίγυπτο. Το θυσιαζόμενο αρνί γινόταν «οβελίας», συμβολίζοντας τον «αμνό» του Θεού που θυσιάστηκε για την ανθρωπότητα.

Γύρω από τη διαδικασία του οβελία έχει αναπτυχθεί πλέον ένα έθιμο που αναμένουν οι Έλληνες, όπου γής, για να ανταμώσουν, να συγχωρέσουν, να αγαπήσουν, να τραγουδήσουν, να διασκεδάσουν. Μην ξεχνάμε ότι έχουν προηγηθεί, για πολλούς, 40 ημέρες νηστείας…
Την ημέρα αυτή, το Πάσχα, η κατά το Ελληνικότερον την Λαμπρή, οι άντρες να βρίσκονται από το πρωί στην αυλή και επιδίδονται στην προετοιμασία του ψησίματος βάζοντας φωτιά στη μεγάλη θράκα από ξύλα που έχουν προετοιμάσει από την προηγούμενη μέρα.

Φυσικά μεγάλο ρόλο στο ψήσιμο του οβελία παίζουν τα ήδη του ξύλου που θα χρησιμοποιηθούν με το πουρνάρι, τα κλίματα (κλιματόβεργες) και το δρυ να φημίζονται ως τα καλύτερα και ενδεικνυόμενα για τον Πασχαλινό οβελία.

Αλλά και το γύρισμα του οβελία θέλει τρόπο και παίζει ρόλο στο καλό ψήσιμό του.
Υπομονή και σταθερότητα. Προσοχή θέλειο αέρας, τα κάρβουνα σε αναμονή και φυσικά το καλό δέσιμο του αρνιού στη σούβλα.

Κατά την διαδικασία του ψησίματος γύρω από την υπαίθρια ψησταριά στήνεται γλέντι μεγάλο όπου μαζεύεται η οικογένεια, το σόϊ ( με εξαίρεση το 2020) χορεύοντας και τραγουδώντας αλλά και γευόμενοι την ποικιλία των παραδοσιακών εδεσμάτων («νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες εφράνθειται», λέει στην Ανάσταση ο Ιερέας). Το κοκορέτσι προσπαθεί να κλέψει λίγη από την δόξα του αρνιού αλλά και διάφορα κοψίδια συχνά είναι το άλλοθι του ψήστη που άργησε να βάλει τη φωτιά…
Καμιά φορά παραλλαγές θέλουν το αρνί στο φούρνο με πατάτες ή ψητό σε λαμαρίνες και κλιματόβεργες… Καλοδεχούμενο και καλοφάγωτο όπως και αν μοσχομυρίζει.

Επίσης στα χωριά το ψήσιμο του οβελία γίνεται κατά ομάδες ή κατά γειτονιά ανάβοντας μια μεγάλη θράκα όπου και γίνεται το ψήσιμο του οβελία του κάθε σπιτιού με το γλέντι να κρατά μέχρι που χτυπάει καμπάνα του εσπερινού.

Εκτός από το παραδοσιακό αρνί, σε πολλές περιοχές τις Ελλάδας τα έθιμα διαφοροποιούνται, με μικρές ή μεγαλύτερες αποκλίσεις. Κύριος πρωταγωνιστής όμως, σε κάθε περίπτωση παραμένει το αρνί στα ηπειρωτικά και το κατσίκι στο Αιγαίο.
Όπως και νάχει γύρω από τον αρνί που σιγοψήνεται ανθίζει όλη η ελληνική παράδοση, σφίγγει η οικογένεια, ανοίγει η καρδιά, γλεντάει η ψυχή και συγχωράει ο νους.
Φέτος μια πανδημία και ένας ιός θέλουν να κρατήσουν μακριά τις φαμελιές και τα σόγια. Και από τις εκκλησίες και από τις ψησταριές.
Ας είναι… Πάλι με χρόνο με καιρό, πάλι δικά μας θάναι.