Tο Προσωπείο του Πολιτισμού

Γράφει ο Αργύρης Ορφανός

Θλιβερό, άκομψο, ατάλαντο, επιπόλαιο και αδαές.
Mα με κεφαλαία, όπως ταιριάζει, σε κάθε έπαρση, ανόητη φιλοδοξία και αλαζονεία.
Άχρωμο, με δυο τόνους μόνο.
Το λευκό και το μαύρο.
Κάποιοι λένε πως το ασπρόμαυρο είναι η τέχνη του φωτός αλλά αυτοί, και ζουν, αλλά και ελπίζουν, αλλού, πολύ μακριά από εδώ.
Μένουν μόνο κάτι δάσκαλοι, της παλιάς σχολής, αυτοί που σταματούν το βάδισμά τους στους ήχους των σπουργιτιών, κάπου-κάπου να τους θυμούνται.
Αυτοί έτσι έχουν μάθει, να πηγαίνουν στο σπίτι τους ψωμί άσπρο, καθαρό.
Το κόκκινο δεν είναι για το ψωμί το ματωμένο, το βρώμικο, είναι για το λουλούδι στο βοριά, που γλύτωσε, απ τον χειμώνα.
Οι ποιητές σταμάτησαν, γέμισε στάχτη το μολύβι.
Απ’ τη φωτιά της οργής, του σκοταδιού το φόβο που θεριεύει.
Κρίμα λένε... που δεν έγινε, που δεν πρόλαβε, που συμβαίνει.
Αλίμονο Θεοί και άνθρωποι...
στο Προσωπείο που κρύβεται αντί να κρύβει.