Γράφει ο Μιχάλης Αριδάς

Οι νησιώτες σε Χίο και Λέσβο μάχονται για τα ιερά τους. Για τον τόπο τους, για την ζωή τους, για την οικογένειά τους, για το μέλλον των παιδιών τους.
Απέναντί τους έχουν το ολιγαρχικό αυταρχικό κράτος. Αντίπαλός τους είναι ένα πολιτικό σύστημα που είναι ξένο προς αυτούς. Δηλαδή, η κυβέρνηση και οι πραιτωριανοί της και πάει λέγοντας.
Το πολιτικό σύστημα ήταν ο ίδιος αντίπαλος που βρήκαμε μπροστά μας και στην περίπτωση των μνημονίων που μας κατέστρεψαν και στη συνθήκη των Πρεσπών που παρέδωσε το όνομα (και όχι μόνο) της Μακεδονίας σε Σλάβους κι Αλβανούς και είναι αυτό που μας προετοιμάζει για την "συνεκμετάλλευση" του Αιγαίου με τους Τούρκους.
Και τότε, το κράτος έστειλε τους πραιτωριανούς του, τα ΜΑΤ και το παρακράτος, για να κάνουν πόλεμο ενάντια στην κοινωνία, η οποία στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ήταν ενάντια και στα μνημόνια και στη συνθήκη των Πρεσπών. Πεδία μαχών έγιναν η πλατεία Συντάγματος, το Πισοδέρι, η Θεσσαλονίκη κλπ.
Το ίδιο πράγμα γινόταν και το ίδιο θα γίνεται, αν δεν αλλάξει αυτή η κατάσταση. Από τη μια μεριά η κοινωνία και από την άλλη μεριά το πολιτικό σύστημα.

Πως μπορεί να αλλάξει η κατάσταση; Μήπως με τις συνεχείς μάχες ανάμεσα σε κάποιο κομμάτι της κοινωνίας και τους άρρωστους πραιτωριανούς; Μα, πάντα χάνουμε. Όση προσπάθεια κι αν γίνει, στο τέλος περνάει η θέληση αυτών και όχι η δική μας. Ακόμα κι αν πετύχουμε κάποια νίκη, αποδεικνύεται περιστασιακή και η μόνη χρησιμότητά της είναι ένα χαμόγελο ή μια ένεση ηθικού, το οποίο τελικά καταρρακώνεται μετά την επερχόμενη ήττα.

Ή μήπως με τα κόμματα και τις πολιτικές οργανώσεις, προσπαθώντας να τους νικήσουμε μέσα στο δικό τους γήπεδο που γέρνει χαρακτηριστικά, με στημένους διαιτητές και μιλημένους παίχτες;

Είναι προφανές, ότι με το να προσπαθούμε ξανά και ξανά με τον ίδιο τρόπο, ενώ αυτός αποτυγχάνει συνεχώς, από τη μια επιβεβαιώνουμε τον ορισμό της βλακείας και από την άλλη δεν θα δούμε ποτέ αλλαγή της κατάστασης. Όσο βρίσκονται απέναντι η κοινωνία και το πολιτικό σύστημα, το οποίο εν τέλει η κοινωνία νομιμοποιεί με την συμμετοχή της και την ψήφο της στις εκλογές, θα περνάνε νόμοι απίστευτα προδοτικοί και θα τρώμε ξύλο και χημικά.

Το μόνο πράγμα που πρέπει ως πολίτες να κάνουμε, για να απαλλαγούμε από την κομματική ολιγαρχία και το υπάρχον πολιτικό σύστημα και να δούμε επιτέλους άσπρη μέρα, είναι να επιφέρουμε αλλαγή του πολιτικού συστήματος. Όπου αυτό δεν θα είναι ξένο προς εμάς και απέναντί μας, αλλά θα είμαστε εμείς, δηλαδή η κοινωνία, οι ιδιοκτήτες του, ή έστω οι θεσμικά κατοχυρωμένοι εντολείς του. Με δυο λόγια, να έχουμε δημοκρατία, ή έστω αντιπροσώπευση, μιας και είναι ξεκάθαρο ότι τίποτα από αυτά τα δύο δεν υπάρχει σήμερα. Αυτό είναι το διακύβευμα και εκεί πρέπει να εστιαστεί η όποια δραστηριότητα. Και σίγουρα όχι σε ανούσιες και αναποτελεσματικές αντιλήψεις και συμπεριφορές, δεξιές κι αριστερές, οι οποίες αποπροσανατολίζουν από το διακύβευμα και εξυπηρετούν το υπάρχον σύστημα.

Αν αποφάσιζε η κοινωνία και όχι οι κομματικοί ολιγάρχες, δεν θα υπήρχαν μνημόνια και δυστυχία, δεν θα υπήρχε το ξεπούλημα της Μακεδονίας, δεν θα είχαμε γίνει η αποθήκη πικραμένων από την κάθε γωνιά της Γης, δεν θα γινόταν ποτέ η ερχόμενη "συνεκμετάλλευση".
Η δημοκρατία δεν είναι κάτι ξένο προς εμάς. Υπήρχε σε αυτόν τον τόπο για περίπου 2.500 χρόνια και σταμάτησε να υπάρχει τα τελευταία 200. Βρήκαν ευκαιρία στην αναμπουμπούλα της Επανάστασης και μας την πήραν. Καιρός να την ξαναφέρουμε, πριν σβήσει η Ελλάδα, πριν σβήσουν οι Έλληνες και κυρίως, πριν χαθεί η Ελληνικότητα.