Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Τον Γιωργάκη τον γνώρισα στο σχολείο που ήμουνα δάσκαλος . Ήταν ένα αξιαγάπητο, αθώο και αγαθό παιδάκι , που γύρευε επικοινωνία και ζεστασιά . Δεν έτυχε να τον έχω μαθητή τον Γιωργάκη . Όμως , κάθε φορά που ήμουν εφημερία στο προαύλιο , ερχόταν ο Γιωργάκης (από μόνος του) δίπλα μου και μου ’πιανε κουβέντα. Μου ’λεγε για πολλά και διάφορα πράγματα , αλλά πιο πολύ του άρεσε να μιλάμε για την Εκκλησία του Α. Νικολάου Σπάρτης , όπου βλεπόμαστε κάθε Κυριακή και στις γιορτές . Πιο πολύ απ’ όλα του άρεσε να μιλάμε για τον Επιτάφιο : Πώς βγαίνει στολισμένος με τα λουλούδια και είναι γύρω του τα κορίτσια και του ρίχνουν λουλούδια , πώς τον σηκώνουνε οι δυνατοί άντρες στον ώμο τους , πώς τον συνοδεύουνε οι ψάλτες και οι παπάδες και τα παιδιά με τα λάβαρα τα Εξαπτέρυγα και τον Σταυρό , οι Στρατιώτες με τα όπλα τους που πάνε βήμα , ο κόσμος με τις λαμπάδες στα χέρια , πώς φτάνει ο Επιτάφιος στην πλατεία και είναι πολύς κόσμος εκεί και μιλάει ο Δεσπότης και ψέλνουνε οι ψάλτες και ο κόσμος «Η Ζωή εν Τάφω» κλπ , κλπ . Κι αφού συζητάγαμε εξαντλητικά για τον Επιτάφιο μετά πηγαίναμε και στην Ανάσταση όπου το κεντρικό θέμα ήτανε ΜΟΝΟ τα βαρελότα : Αν θα ρίξουνε τα παιδιά πολλά βαρελότα , πώς θα κάνουνε τα βαρελότα («μπαμ – μπαμ θα κάνουνε») , αν θα φοβηθούμε εμείς από τα βαρελότα , αν θα θυμώσει ο παπάς από τα βαρελότα , πώς θα χτυπάνε οι καμπάνες μαζί με τα βαρελότα κλπ . Με ένα λόγο , μπορεί να έρχονταν Χριστούγεννα ή Αποκριές ή καλοκαίρι κι εμείς να συζητάγαμε με τον Γιωργάκη για … το Πάσχα . Και δεν είναι πως άρεσαν μόνο στον Γιωργάκη οι κουβέντες μας . Άρεσαν ΚΑΙ σε μένα . Ο Γιωργάκης μου άνοιγε ένα παράθυρο για να ξαναγίνομαι κι εγώ παιδί , για να περνάω ανάμεσα από τα κάγκελα που ορθώνονται γύρω μας και να πετάω λεύτερος στα σύννεφα .

Ο Γιωργάκης , ερχότανε κάθε Κυριακή , ανελλιπώς , στην εκκλησία του Α. Νικολάου Σπάρτης , μαζί με τη γιαγιά του , η οποία τον υπεραγαπούσε και τον φρόντιζε όπως κάνουν όλες οι γιαγιάδες για τα εγγόνια τους (δεν βγήκε τυχαία η θυμόσοφη φράση : «Του παιδιού μου το παιδί , δυο φορές παιδί μου») . Καθότανε , λοιπόν , με τη γιαγιά του δίπλα – δίπλα και παρακολουθούσε , με όλο του το «είναι» , τη Θεία Λειτουργία , ό,τι ακουγότανε και ό,τι γινότανε . Από τα χείλη του που σαλεύανε σιωπηρά καταλάβαινες πως ο Γιωργάκης είχε μάθει απ’ έξω όλη τη Θεία Λειτουργία . Πιο πολύ απ’ όλα τον συνέπαιρνε όταν βγαίνανε τα «παπαδάκια» του Ιερού , ντυμένα με τις ωραίες στολές τους και κρατώντας τα αναμμένα κηροπήγια και το θυμιατό , για να συνοδεύσουν τον ιερέα στη Μικρή και τη Μεγάλη Είσοδο καθώς και σε μέρη της Θ. Λειτουργίας και των άλλων Ακολουθιών ή όταν τα έβλεπε ν’ ανάβουν τα κεριά , να προετοιμάζουν το θυμιατήρι , να βοηθούν στην προετοιμασία των Τίμιων Δώρων , να κρατούν το πανέρι με το αντίδωρο , να μοιράζουν στο σχόλασμα τη «Φωνή του Κυρίου» κλπ , κλπ . Το ’βλεπες , τότε , στα μάτια και στο πρόσωπο του Γιωργάκη , πόσο πολύ θα ’θελε να ’ταν κι αυτός ένα παπαδάκι και να διακονεί στο Ιερό .

Ένα Πάσχα του 2001 , Μεγαλοβδομάδα ήταν , ο Γιωργάκης έτυχε να έρθει κοντά στο αναλόγιο του δεξιού ψάλτη όπου ήμουνα κι εγώ βοηθώντας τον αξέχαστο (ο Θεός να του δίνει χρόνια) ψάλτη του Α. Νικολάου , τον Πολυζώη Ηλιόπουλο . Σαν κάποια φωνή να μίλησε μέσα μου και είπα του Γιωργάκη :

-Γιώργο, θέλεις να πας κι εσύ στο Ιερό ;

-Θέλω, κύριε ! μου απάντησε αυθόρμητα και λάμψανε τα μάτια του .

΄Ανοιξα το κοντινό παραπόρτι του Ιερού και είπα σ’ ένα παπαδάκι που το είχα μαθητή στο σχολείο και ήτανε , ας πούμε , ο επικεφαλής , ο συντονιστής των άλλων παιδιών του Ιερού :

- Βασίλη , ο Γιώργος θέλει να γίνει παπαδάκι . Βοηθήστε τον σε ό,τι χρειαστεί , δείξτε του , εξηγήστε του , βγάλτε τον κι αυτόν έξω με τ’ άλλα παπαδάκια …

Από κείνο το βράδυ της Μεγαλοβδομάδας του 2001 , ο Γιωργάκης μπήκε στο Ιερό του Α. Νικολάου , σε ηλικία 11 χρονών και σήμερα … είναι ακόμα εκεί !!!.

Κάθε Κυριακή και γιορτή, μόλις χτυπήσει η πρώτη καμπάνα , ο Γιωργάκης (29 χρόνων σήμερα) κάνει το Σταυρό του μπαίνοντας φουριόζος στον Άγιο-Νικόλαο , ανάβει το κεράκι του , ασπάζεται ευλαβικά τις εικόνες και … γραμμή για το Ιερό . Φοράει τη στολή του και , πρόθυμος και υπάκουος , διακονεί τον άξιο και σεβαστό π. Κων/νο Ορφανάκο στην τέλεση της Θείας Λειτουργίας . Εδώ και αρκετά χρόνια η αγαπημένη γιαγιά του Γιωργάκη πέθανε . Σίγουρα αυτό ήτανε μια μεγάλη λύπη για τον Γιώργο , όμως ο Α. Νικόλαος και η διακονία που του «έχει αναθέσει» στο Ιερό Του , βόηθησε τον Γιωργάκη ν’ αντέξει.

Σήμερα , Κυριακή , 9 Φλεβάρη του 2020 , κανένα άλλο παπαδάκι δεν ήταν στο Ιερό , πάρεξ του Γιώργου . Κι αυτό , δυστυχώς , είναι ένα φαινόμενο λυπηρό και ανησυχητικό που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια : Ελάχιστα, έως καθόλου παιδιά, εκκλησιάζονται , πια , και τα παπαδάκια που κάποτε κατέκλυζαν τα Ιερά των Εκκλησιών , κοντεύουν να εκλείψουν . Οι γονείς (μανάδες και πατεράδες) , προτιμούν (δυστυχώς) να κοιμούνται «του καλού καιρού» κάθε Κυριακή και γιορτή , αντί να πάρουν τα παιδάκια τους απ’ το χέρι και να πάνε όλοι μαζί στην εκκλησία , έτσι όπως γινότανε τους παλιότερους καιρούς . Ακόμα και το Κατηχητικό Σχολείο , το οποίο τόσο ωφέλιμο υπήρξε – διαχρονικά - για τα παιδιά και στο οποίο με χαρά κι ευχάριστη προσμονή προστρέχαμε κάποτε , περνά σήμερα (για τις ίδιες αιτίες) μεγάλη κρίση κι έχει σταματήσει - σε μεγάλο βαθμό - να «τροφοδοτεί» με παπαδάκια τα Ιερά των εκκλησιών . Σίγουρα , δεν είναι τυχαίο , που ως κοινωνία , ως Έθνος και ως χώρα έχουμε βουλιάξει τις τελευταίες 10ετίες σε μια σήψη που , όσο περνούν τα χρόνια , τόσο πιο έντονη γίνεται και που σίγουρα μας οδηγεί στην απώλεια και την ανυπαρξία.

Δεν ξέρω αν στη ζωή μου έκανα πολλά αξιόλογα πράγματα . Σίγουρα όμως το ότι πήρα απ’ το χέρι ένα παιδάκι σαν τον Γιώργο , μια Μεγαλοβδομάδα του 2001 , και το ’βαλα στο Ιερό του Α. Νικολάου , κι αυτό το παιδάκι είναι σήμερα ακόμα εκεί και διακονεί , όταν ελάχιστα παιδιά - πλέον - εμφανίζονται στην Εκκλησία (και ιδιαίτερα στο Ιερό ) , είναι κάτι που με γεμίζει με μια εσωτερική , πνευματική χαρά και ικανοποίηση .

Να είναι πάντα καλά ο Γιωργάκης και να διακονεί τον Άγιο Νικόλαο και μακάρι η ζωή του να είναι πάντα ευλογημένη από τον Κύριο , του οποίου το μήνυμα θα μένει στους αιώνες :

Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με, τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. [Ματθ. ιθ' 14]