«Θα ρίσκαρα να δώσω την τύχη της χώρας στους νέους, παρά την απειρία τους…»

«Το 2021 τι γιορτάζουμε; Μήπως είμαστε ελεύθεροι σήμερα, που το ελληνικό χρέος συνεχίζει να παραμένει υπέρογκο, και δεν το γνωρίζω;»

«Ήμουν τυχερός. Αλλά ως άνθρωπος αξιοποίησα στο έπακρο τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν, εργάστηκα σκληρά και πέτυχα»

«Αν ξεχώριζα κάτι από τον θείο μου, θα ήταν το «πρώτα απ' όλα να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου, κι ύστερα με τους άλλους».»


ΕΛΛΑΔΑ. Στην εφ' όλης της ύλης συνέντευξη που παραχώρησε στη LiFO, ο πρόεδρος του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος Ανδρέας Δρακόπουλος μίλησε για τις δωρεές, την κρίση, την πολιτική, το προσφυγικό, την Πρωτοβουλία 2021 και για το τι θυμάται πιο έντονα από τον θείο του.
Το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στηρίζει ποικιλοτρόπως την Λακωνία. Υγεία, Πολιτισμός, Αθλητισμός, Εκπαίδευση.

Ο Ανδρέας Δρακόπουλος είναι πρόεδρος του κοινωφελούς Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ), το οποίο ιδρύθηκε το 1996, μετά τον θάνατο του θείου του, Σταύρου Νιάρχου. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, αποφοίτησε από το Κολέγιο Αθηνών και στη συνέχεια σπούδασε στη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων Wharton του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνιας, απ' όπου αποφοίτησε με Bachelor of Science στις Οικονομικές Επιστήμες. Σήμερα ζει στη Νέα Υόρκη. Στη διάρκεια μιας σύντομης επίσκεψής του στην Ελλάδα συναντηθήκαμε στο κέντρο της Αθήνας και στις σύγχρονες εγκαταστάσεις του iMEdD, του μη κερδοσκοπικού οργανισμού που ιδρύθηκε με αποκλειστική δωρεά του ΙΣΝ. Της συνομιλίας μας είχαν προηγηθεί δύο μεγάλες εκδηλώσεις για την υγεία και τον πολιτισμό, για την έκβαση των οποίων ο κ. Δρακόπουλος εξέφρασε την απόλυτη ικανοποίησή του. Μάλιστα, λίγο προτού ξεκινήσουμε τη συζήτησή μας, αναφέρθηκε ενδελεχώς στη μακρά διαδρομή του ιδρύματος, καθώς και στις πιο σημαντικές δωρεές. Όση ώρα συνομιλούμε, αντιλαμβάνομαι ότι έχω μπροστά μου μια αντισυμβατική προσωπικότητα. Έχει έρθει ντυμένος απλά και λιτά, εκφράζεται ανοιχτά, χωρίς παρωπίδες και με λόγο χειμαρρώδη για όσα τον ενοχλούν. Διαθέτει ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, είναι ευχάριστος και επικοινωνιακός. Είναι ένας άνθρωπος που απαντά με ειλικρίνεια σε κάθε ερώτηση, ακόμη και όταν κρίνει ότι θα δυσαρεστήσει πολλούς. Αισθάνεται πολύ περήφανος που είναι Έλληνας, αγαπά τον Καβάφη και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και πιστεύει πολύ στη δύναμη των νέων ανθρώπων. Στην εφ' όλης της ύλης συνέντευξη που παραχώρησε στη LiFO μίλησε για το ίδρυμα, τις δωρεές, την κρίση, την πολιτική, το προσφυγικό, την Πρωτοβουλία 2021, τους νέους, τα social media, την ευτυχία, για το τι θυμάται πιο έντονα από τον θείο του αλλά και για το τι θεωρεί σημαντικό στη ζωή.

Από την συνέντευξή του στον Γιάννη Πανταζόπουλο και στο Lifo σταχυολογούμε:

«Ζω σε μια χώρα (ΗΠΑ) που «οικοδομήθηκε» από μετανάστες και πρόσφυγες, γι' αυτό και ανήκω στους υποστηρικτές της μετανάστευσης».

«Βρισκόμαστε σε δύσκολη κατάσταση και ως χώρα δεν μας βοηθά κανείς».

«Σκοπός μας είναι να συνεισφέρουμε όσο μπορούμε ώστε το κράτος να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες για μια καλύτερη ζωή.»

«Στην Ελλάδα, πολύ συχνά, η φιλανθρωπία εκλαμβάνεται ως μια ενέργεια με την οποία είτε θέλεις κάτι να αποκρύψεις είτε να επωφεληθείς».

«Επειδή, συνηθίζουμε όλοι να είμαστε λίγο μπλαζέ, επιλέγουμε να δίνουμε βάρος και να προβάλλουμε τα χρηματικά ποσά, επειδή αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος αφενός να προσελκύσεις το ενδιαφέρον των πολιτών και αφετέρου να μάθει το ουσιαστικό περιεχόμενο αλλά και το αποτέλεσμα αυτών των δωρεών».

«Σχεδόν σε κανένα μέρος του κόσμου δεν μπορεί πλέον το κράτος να λειτουργήσει αυτόνομα και χωρίς τη συμβολή των ιδιωτικών φορέων. Εμείς δεν αναπληρώνουμε αλλά συμπληρώνουμε. Επίσης, δεν θέλουμε, και να θέλαμε, δεν μπορούμε, και να μπορούσαμε, δεν θα 'πρεπε».

«Ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν ότι πρέπει να πορευόμαστε όλοι μαζί. Τα παγκόσμια προβλήματα είναι πλέον πολυσύνθετα. Η ιδιωτική φιλανθρωπία δεν είναι δυνατόν να υποκαταστήσει τον δημόσιο τομέα, ωστόσο η στήριξη από τους φιλανθρωπικούς οργανισμούς μπορεί να λειτουργεί συμπληρωματικά ως προς το έργο του, προκειμένου να επιφέρει τα κατάλληλα αποτελέσματα που θα συνεισφέρουν στη δημιουργία μιας καλύτερης κοινωνίας για όλους».

«Το μόνο στο οποίο είμαστε αμετακίνητοι – και αρκετές φορές παρεξηγείται ως ένδειξη αλαζονείας – είναι η αυστηρή μας θέση ώστε να ελέγχουμε αν πραγματοποιούνται σωστά αυτά τα οποία χρηματοδοτούμε κι έχουν ως επίκεντρο τον πολίτη».

«Tο Κέντρο Πολιτισμού ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μας, αλλά ήταν ένα στοίχημα που κερδήθηκε, συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα πολιτιστικά και εκπαιδευτικά έργα που έχουν υλοποιηθεί ποτέ στη χώρα».

«Για εμάς είναι προτεραιότητα να δίνουμε φωνή στους νέους. Σήμερα, δυστυχώς, δεν τους ακούμε. Πολιτισμός δεν είναι μόνο οι συντελεστές και εμπνευστές οργανισμών αλλά και άνθρωποι σαν τον Κίμωνα, τον μαθητή του Μουσικού Σχολείου Παλλήνης, ο οποίος, γράφοντας πριν από πέντε χρόνια τις εντυπώσεις του στο βιβλίο επισκεπτών του ΚΠΙΣΝ, έδωσε την αφορμή για να ξεκινήσει η δωρεά στα μουσικά σχολεία στην Ελλάδα.»

«Δεν υπάρχει δεξιά ή αριστερά, παρά μόνο το σωστό: να υπηρετείς το δημόσιο συμφέρον και το κοινό καλό».

«Ούτε αλάνθαστοι είμαστε, ούτε τέλειοι. Ωστόσο, το ΙΣΝ δεν έχει μετόχους, ούτε και επιχειρηματικές ή εμπορικές δραστηριότητες. Τα περιουσιακά του στοιχεία είναι αφιερωμένα στην κοινωφελή δραστηριότητα, όπως αυτή παράγεται μέσα από τους τέσσερις προγραμματικούς τομείς του ΙΣΝ: Τέχνες και Πολιτισμός, Παιδεία, Υγεία και Αθλητισμός, και Κοινωνική Πρόνοια».

«Η Ελλάδα διαθέτει όλα τα εφόδια ώστε να προσελκύσει επενδύσεις. Κι εγώ βρήκα πολλές φορές τοίχους μπροστά μου, αλλά πάντοτε τους έσπρωχνα».

«Δυστυχώς, αν αύριο εμφανιζόταν κάποιος και πλήρωνε όλο το δημόσιο χρέος, πιστεύω ότι σε τρία χρόνια θα επιστρέφαμε στα ίδια σκ@@ που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Διατηρούμε ακόμα την άποψη ότι είμαστε οι μάγκες που κοροϊδέψαμε τους άλλους, γλιτώσαμε και τα καταφέραμε. Μια ζωή πορευόμαστε λέγοντας ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Και η Ελλάδα σχεδόν πέθανε, αλλά εμείς δεν καταλάβαμε τίποτα.»
«Εμείς δεν ζητάμε τίποτα κι αυτή είναι η δύναμή μας. Ωστόσο, στη χώρα μας φαίνεται αξιοπερίεργο όταν δεν εποφθαλμιάς κάτι, με αποτέλεσμα να μην ξέρουν πώς να σου συμπεριφερθούν.»

«Φοβάμαι πως όσοι βρίσκονται στις ηλικίες άνω των 35 ετών περίπου δεν έχουν αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος (της κρίσης της χώρας). Ξεχωρίζω μόνο τους νέους, οι οποίοι πόνεσαν στην κρίση και μόνον αν αποκτήσουν δύναμη ίσως κάτι σωθεί. Μάλιστα, θα ρίσκαρα να δώσω την τύχη της χώρας στους νέους, παρά την απειρία τους, διότι μόνο έτσι θα σπάσει η αλυσίδα που μας κρατά δέσμιους.»

«Ως λαός έχουμε πολλά θετικά: είμαστε φιλότιμοι, έξυπνοι, εργατικοί και φιλόξενοι, αλλά αυτά είναι σε ισχύ όταν δεν βρισκόμαστε στην Ελλάδα. Τα έχουμε στο DNA μας, αλλά εντός έδρας κάτι λάθος συμβαίνει και κάπως «χαλάμε» ο ένας τον άλλον. Δεν γνωρίζω πώς μπορεί να διορθωθεί αυτό, ίσως το σκεφτώ αν κάποια στιγμή ασχοληθώ με την πολιτική…»

«Ευτυχώς, μέσω του ιδρύματος προσφέρουμε πολύ περισσότερα απ' ό,τι μέσω της πολιτικής, στην οποία ενδημούν βαθιά ριζωμένα προβλήματα. Αναμφισβήτητα, κυριαρχεί ακόμα το «βαθύ» κράτος –το σύστημα–, το οποίο συναποτελείται από χρόνιες νοοτροπίες, παθογένειες και πελατειακές πρακτικές. Ο φθόνος για τους άλλους είναι ένα καρκίνωμα της ψυχής».

«Σκεφτείτε αυτό που είπε και ο κ. Χρήστος Ιωαννίδης, ο καθηγητής και υπεύθυνος του Schoolwave, δηλαδή πόσες λέξεις υπάρχουν για να εκφράσουν στα ελληνικά τη λέξη «μέσον»: «κονέ», «βύσμα», «δόντι». Αυτό περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την έννοια του «βαθέος κράτους». Και νομίζω ότι είναι επιτακτική η ανάγκη να στραφούμε στη συλλογικότητα».

«Δεν έχω κατανοήσει τον κεντρικό στόχο αυτού του εγχειρήματος για το 2021. Επίσης, θα έλεγα ότι ίσως είναι και λίγο επικίνδυνο, στηριζόμενος στη λογική του τύπου «τι πάμε να κάνουμε;». Να αποδείξουμε τι ακριβώς; Προφανώς, είναι χρήσιμο να θυμόμαστε και να μην ξεχνάμε την Ιστορία μας. Αλλά το θέμα είναι να μαθαίνουμε κιόλας, κάτι για το οποίο διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Μήπως, λοιπόν, ο σκοπός μας είναι πάλι να πανηγυρίσουμε; Αν γινόταν μια ολιστική προσπάθεια ανατροφοδότησης, με τη συμμετοχή και νέων ανθρώπων και σημαντικών προσωπικοτήτων και αφορμή την οικονομική κρίση και τα 200 έτη, στην οποία θα αναδεικνύονταν πτυχές όπως «τι πραγματικά μάς συνέβη; Γιατί πτωχεύσαμε; Ποιο ήταν το δίδαγμα όλης αυτής της ιστορίας;», τότε, ναι, θα ήμουν σύμφωνος. Όμως δεν υπάρχει χρόνος και χρήματα για πανηγυρισμούς και φιέστες. Διότι δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια, ειδικά τη δεδομένη χρονική στιγμή. Κι αλήθεια, αναρωτιέμαι: τι γιορτάζουμε; Μήπως είμαστε ελεύθεροι σήμερα, που το ελληνικό χρέος συνεχίζει να παραμένει υπέρογκο, και δεν το γνωρίζω;»

«Ζω σε μια χώρα (ΗΠΑ) που «οικοδομήθηκε» από μετανάστες και πρόσφυγες, γι' αυτό και ανήκω στους υποστηρικτές της μετανάστευσης. Κανείς δεν διαφωνεί ότι τα λάθη είναι πολυάριθμα. Βρισκόμαστε σε δύσκολη κατάσταση και ως χώρα δεν μας βοηθά κανείς. Αλλά για ποια Ευρώπη μιλάμε; Ουσιαστικά, η Ευρώπη πρέπει να προστατέψει τα ελληνικά σύνορα γιατί είναι και σύνορα της Ευρώπης. Εδώ είναι που δεν μπορούμε να κρίνουμε αρνητικά καμία ελληνική κυβέρνηση. Ιδεολογικά μόνο μπορούμε να προβούμε σε κρίσεις. Ο δυτικός κόσμος έχει ανάγκη τη μετανάστευση λόγω του μεγέθους της υπογεννητικότητας».

«Όταν συναντώ νέους στο εξωτερικό που έχουν φύγει από την Ελλάδα, συνήθως τους λέω το εξής: «Το μυαλό μου χαίρεται, η καρδιά μου λυπάται».»

«Ήμουν τυχερός. Αλλά ως άνθρωπος αξιοποίησα στο έπακρο τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν, εργάστηκα σκληρά και πέτυχα. Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά στη ζωή πρέπει να αρπάζεις τις ευκαιρίες που σου δίνονται. Να προχωράς με πάθος, όρεξη και πείσμα».

«Επειδή έχω τρία παιδιά στις ηλικίες των 16, 13 και 10, επιστρέφω πολλές φορές κατά κάποιον τρόπο στο παρελθόν. Ήμουν ένα συνηθισμένο παιδί, αλλά όταν γυρίζω στις σελίδες της παιδικής ηλικίας συνειδητοποιώ τη βαρύτητα της φιλίας. Το ίδιο σκέφτομαι κι εγώ για τα δικά μου παιδιά και κατά πόσο θα καταφέρουν να συναντήσουν καλούς φίλους. Είναι καθαρά θέμα τύχης να βρεις τη σωστή παρέα. Και ευτύχησα να έχω στη ζωή μου εξαιρετικούς φίλους».

«Ως άτομο πιστεύω ότι σε μια πράξη επανάστασης ενυπάρχουν και θετικά στοιχεία. Οι παράπλευρες απώλειες είναι αναπόφευκτες, αλλά σημασία έχει να κάνεις την ανατροπή με αιτία, με «πιστεύω», ιδανικά και αρχές. Να μην επαναστατείς χωρίς λόγο».

«Πώς μπορεί στην εποχή μας να μιλάμε ακόμα για ρατσισμό; Είναι αδιανόητο. Θυμάμαι τα λόγια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: «Δεν είναι το χρώμα του δέρματός σου, είναι ο χαρακτήρας σου». Επομένως, τι με νοιάζει το χρώμα του δέρματός σου, οι σεξουαλικές σου προτιμήσεις, οι πολιτικές πεποιθήσεις ή η κοινωνική και οικονομική σου κατάσταση; Σημασία έχει ο χαρακτήρας. Συνεργαστήκαμε ως ίδρυμα με τον ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό είχε σχολιαστεί ποικιλοτρόπως τότε. Σας πληροφορώ ότι είχαμε την καλύτερη συνεργασία».

Ζούμε σε μια περίοδο που όλα είναι αλληλένδετα. Την ίδια στιγμή, απουσιάζουν τα ηγετικά πρότυπα, η ηθική και, σε συνδυασμό με τη γιγάντωση της τεχνολογίας, έχει δημιουργηθεί ένα αιωρούμενο παζλ που κανείς δεν γνωρίζει πώς θα το συναρμολογήσει στο έδαφος. Πρέπει να προσπερνάμε τα πρόσωπα και να επικεντρωνόμαστε στην ουσία. Τα επόμενα χρόνια ο λαϊκισμός θα αυξηθεί. Και ευελπιστώ ότι, μέσα από το χάος, θα γεννηθεί η ελπίδα».

«Δεν μου αρέσει η εικόνα δυο νέων ανθρώπων που, ενώ βρίσκονται μαζί, επικοινωνούν από το κινητό τους τηλέφωνο. Δεν κοιτιούνται καν στα μάτια. Αποξενώνονται».

«Από τη στιγμή που δεν φοβάμαι τον θάνατο, όλα τα υπόλοιπα είναι υποδεέστερα. Η έννοια του χρόνου δεν με τρομάζει, αλλά με στενοχωρεί που φεύγει και περνά. Γι' αυτό και προσπαθώ, όσο μπορώ, να είμαι παρών σε κάθε φάση της ζωής μου.»

«Ευτυχία θα πει να ζεις».

«Αν ξεχώριζα κάτι από τον θείο μου, θα ήταν το «ποτέ να μη ζητάς κάτι που δεν μπορείς να κάνεις ο ίδιος». Επιπλέον, «πρώτα απ' όλα να είσαι αυστηρός με τον εαυτό σου, κι ύστερα με τους άλλους».»

«Σημαντικό στη ζωή η Υγεία, η αγάπη, η φιλία και το γέλιο... Πολύ γέλιο! Το να γελάς δεν είναι εύκολο, αλλά είναι μεγάλο φάρμακο.»