Γράφει ο Λευτέρης Κουσούλης

Η υποχρέωση του Μητσοτάκη

Μετά το 1974 η πολιτική ζωή εξελίχθηκε με οδηγό το αναμενόμενο. Μια συμβατική κατάσταση επικράτησε στο χρόνο και οι συνήθεις πρακτικές μηχανικά καθόριζαν την πορεία. Τεχνάσματα, έξαρση, επιβολή, παραπλάνηση, πανουργία, σκιρτήματα προόδου και αναδιπλώσεις συντηρητισμού.

Οι εύκολοι πόροι τροφοδότησαν μια σχετική ευμάρεια και αυτή πάνω στην πλάνη μιας άκοπης και εγγυημένης για πάντα από το κράτος θετικής γραμμικής εξέλιξης.

Η κρίση, το κάθε τι μικρό ή μεγάλο που τη συνιστά, θέτει σε αμφισβήτηση τις βεβαιότητες, την ώρα που τα έσω θεμέλιά τους μένουν ανέγγιχτα. Θολή εικόνα του κόσμου, άρνηση κατανόησης, προσκόλληση στα παλαιά πρότυπα.

Καρπός αυτής της ανωριμότητας υπήρξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτός, παρά τις ιαχές περί του αντιθέτου, υπήρξε μια ασπρόμαυρη φωτοτυπία αυτού που είχε προηγηθεί. Ήταν ο ίδιος κόσμος στην τελευταία απεγνωσμένη φάση του.

Το αδιέξοδό της έφερε τον κ. Μητσοτάκη στην Κυβέρνηση. Μαζί με μια προσδοκία αλλαγών, με μια ελπίδα νέας σελίδας. Μια άρρητη ευχή νέας αρχής υπήρχε και υπάρχει στην εντολή της κάλπης του περασμένου Ιουλίου.

Μέσα σε ένα πολιτικό σύστημα που εργάσθηκε με επιμέλεια όλες αυτές τις δεκαετίες για την περίφραξη του εαυτού του, δέσμιο συμπεριφορών που έχουν τη δύναμη αρχέγονων βιωμάτων, ο κ. Μητσοτάκης βρίσκεται υποχρεωμένος και σήμερα και αύριο, να αρνηθεί τα στερεότυπα που το καθόρισαν. Καλείται να αρνηθεί και να σπάσει τη μίμηση των προτύπων. Καλείται να αφήσει πίσω του τη μεθόριο της σημερινής κατάστασής μας και να κινηθεί με ταχύτητα στην επικίνδυνη ανασφαλή ζώνη της επόμενης φάσης, σε μια πορεία αλλαγών.

Υμνούνται συχνά οι συμβολισμοί στην πολιτική, αυτή όμως ορίζεται από τις αποφάσεις και τα αποτελέσματά τους. Η επιλογή της κ. Σακελλαροπούλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας είναι μια άρνηση των προτύπων και της μίμησής στους. Είναι κάτι περισσότερο από τα θετικά που φέρει το πρόσωπο και που τόσο εξαντλητικά επισημάνθηκαν τις τελευταίες μέρες. Είναι μια νέα παράσταση στη συνείδηση. Που διαβάζεται με την ένταση που τη συνοδεύει και κατανοείται με την αλλαγή που προκαλεί και κυοφορεί.

Η ευρεία συναίνεση στην εκλογή της σιωπηρά χαράζει βαθύτερα αυτό το μήνυμα. Συχνά η πραγματικότητα και οι ανάγκες της κινεί με δύναμη τη ζωή βουβά, χωρίς μεγάλες εξάρσεις. Μέσα στην αργή κίνηση θεμελιώνεται η αλλαγή. Αργά διαβρώνει την πέτρα το νερό.

Ενώ όλα βρίσκονται σε κίνηση η Αντιπολίτευση μοιάζει, στη φάση που διανύουμε, να διστάζει για τις επιλογές και την πορεία της. Κυρίως η Αξιωματική, ταλαντεύεται, σε μια νέα δύσκολη αναζήτηση. Ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα από τα σχέδια των πρωταγωνιστών. Αν κάποιος έχει υποχρεώση να βιαστεί, είναι η Κυβέρνηση. Καθώς ένας κόσμος του παρελθόντος είναι ήδη νεκρός, το ταχύτερο βήμα της είναι η μόνη επιλογή της.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr