Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Σε υψόμετρο 1.000 μ. , περίπου , πάνω στον βορειοανατολικό Ταΰγετο , μέσα στην οργιαστική βλάστηση του βουνού και στα κρύα τρεχούμενα νερά , βρίσκεται το περίφημο «Μπαλκόνι του Ταΰγετου» , το ιστορικό κεφαλοχώρι Γεωργίτσι , με τα γραφικά πετρόχτιστα σπίτια και τους φιλόξενους , προοδευτικούς κι εργατικούς κατοίκους .

Πολλοί Γεωργιτσάνοι (όπως συνέβη σε όλα τα ορεινά χωριά) αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε ξένες πατρίδες ενώ άλλοι αναζήτησαν δουλειά και καλύτερη ζωή σε γειτονικά με το Γεωργίτσι μέρη , όπως η Καλαμάτα , η οποία , μάλιστα αγναντεύεται από τον Α. Παντελεήμονα , μια μικρή εκκλησία σε υψόμετρο 1500μ. στην κορυφή του βουνού . Άλλωστε από παλιά , υπάρχει δρόμος , ο οποίος ενώνει το Γεωργίτσι με την Καλαμάτα μέσα από μια μαγευτική διαδρομή ανάμεσα σε έλατα , πλατάνια , καστανιές , παραδοσιακές βρύσες και φυσικά ρέματα γεμάτα με νερό.

Αποτέλεσμα της διαχρονικής μετοίκησης των κατοίκων του Γεωργιτσίου στην Καλαμάτα ήταν η δημιουργία μιας σημαντικής Γεωργιτσάνικης «παροικίας», οι οποία ποτέ δεν αποκόπηκε από το χωριό της και τη Λακωνία .

Κάπου πριν από το 1923 , λοιπόν , οι Γεωργιτσάνοι της Καλαμάτας (ίσως κάποιος Σύλλογος που είχαν ιδρύσει εκει) οργάνωσαν και πραγματοποίησαν μια εκδρομή στο αρχαιότερο Μοναστήρι της Λακωνίας , την Ιερά Μονή Αγίων Αναργύρων , πάνω στον Πάρνωνα . Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους στο Μοναστήρι , οι Γεωργιτσάνοι της Καλαμάτας , «απλώθηκαν» σε μια πλεύρα του βουνού κι έβγαλαν (κατά συνήθειο) μιαν αναμνηστική φωτογραφία . Όπως αναφέρει το σχόλιο που συνοδεύει τη σπάνια και μοναδική αυτή φωτογραφία :

«Πρόκειται για 122 άτομα από τα οποία τα 80 έχουν αναγνωριστεί από τον Ιωάννη Κληρόπουλο , που παραχώρησε τη φωτογραφία για αναπαραγωγή . Η οικογένεια Κληρόπουλου καταγόταν επίσης από το Γεωργίτσι .»

Άντρες , γυναίκες και παιδιά , όλοι καλοντυμένοι σαν να πήγαιναν στη κυριακάτικη λειτουργία του χωριού τους , έχοντας μαζί τον παπά τους (αριστερά) , το Λάβαρό τους αναπεπταμένο (δεξιά) αλλά κι ένα μαντολίνο για τραγούδι και χορό (το κρατά μια κυρία μπροστά-μπροστά) ατενίζουν τον φακό του φωτογράφου μαζί κι ένα μέλλον που ούτε αυτοί γνώριζαν ποιο θα είναι ούτε εμείς σήμερα μπορούμε να μαντέψουμε ποιο ήταν , παρά μόνο να το υποθέσουμε και να ευχόμαστε να ήταν για όλους καλό . Ίσως κάποια (σίγουρα ελάχιστα) πολύ μικρά παιδάκια της φωτογραφίας να είναι ακόμα στη ζωή (πολύ κοντά ή πάνω από τα 100 χρόνια) και να θυμούνται αυτήν την όμορφη εκδρομή που έκαναν κάποτε με τους γονείς και τους παππούδες τους στους Α. Αναργύρους του Πάρνωνα .