ΣΠΑΡΤΗ. Η Ομάδα Γυναικών Σπάρτης με αφορμή την άφιξη των προσφύγων και μεταναστών στην πόλη της Σπάρτης και βλέποντας και ακούγοντας διάφορες απόψεις που εκφράζονται, διατυπώνουν ορισμένες σκέψεις που αφορούν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των γυναικών.

«Σήμερα οι γυναίκες ασφαλώς, έχουν το δικαίωμα να μορφωθούν, έχουν το δικαίωμα να εργαστούν σε οποιοδήποτε κλάδο της οικονομίας, έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν στην πολιτική. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΣΤΗΚΑΝ, ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΓΩΝΕΣ. Η ιστορία απέδειξε ότι τίποτα δε γίνεται δικό σου αν δεν αγωνιστείς για αυτό.

Οι κατακτήσεις των γυναικών δεν έγιναν αυτόματα και την ίδια χρονική περίοδο σε όλο τον κόσμο. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν χώρες και κράτη που θεωρούνται προηγμένα όπως και η Ελλάδα, όπου οι γυναίκες δεν έχουν ακόμα κατακτήσει την πλήρη ισοτιμία τους σε σχέση με τους άνδρες.

Η ισότητα στο νόμο, αυτό που λέγεται αλλιώς ισονομία, δε σημαίνει και ισότητα δικαιωμάτων στην πραγματική ζωή. Στο όνομα της “ισότητας” των φύλων άλλωστε καταργήθηκαν μια σειρά θετικά μέτρα που είχαν κατακτηθεί σε προηγούμενες δεκαετίες με τους αγώνες του εργατικού αλλά και του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος. Τέτοιες ρυθμίσεις που «θυσιάστηκαν» στο βωμό της υποτιθέμενης «ισότητας» είναι η απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας σε κλάδους της βιομηχανίας, η πενταετής διαφορά στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών και των ανδρών.

Η “ισότητα των φύλων” όπως προβάλλεται δε σημαίνει βελτίωση των συνθηκών εργασίας και ζωής των γυναικών. Αντίθετα αποτελεί τον δήθεν προοδευτικό μανδύα για να κρυφτεί η αντιλαϊκή πολιτική. Για παράδειγμα, η εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών δε σημαίνει και αυξήσεις στους μισθούς των γυναικών. Η “ισότητα” που συμφέρει τα κέρδη των επιχειρηματικών κολοσσών είναι το τσάκισμα προς τα κάτω των μισθών και για τα δύο φύλα. Πώς γίνεται αυτό; Μέσα από τη γενίκευση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων και για το γυναικείο αλλά και για το ανδρικό εργατικό δυναμικό.

Οι εργαζόμενες γυναίκες, λοιπόν, δεν έχουν ακόμα κατακτήσει την ισοτιμία τους αφού κάποιοι εξακολουθούν να κερδίζουν από την καταπίεσή τους! … ακόμα υπάρχουν διακρίσεις για τη γυναίκα στην εργασία ,στην κοινωνία, στην οικογένεια. Ένα παράδειγμα είναι ότι ακόμα υπάρχουν περιστατικά βίας μέσα στην οικογένεια, μέσα στο χώρο εργασίας.

Οι συνθήκες ζωής της μαζί με τις παγιωμένες αντιλήψεις για τη στάση ζωής της φορτώνουν στις πλάτες της γυναίκας την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ για τη φροντίδα του σπιτιού, της οικογένειας, μαζί με τις επαγγελματικές υποχρεώσεις. Αυτές οι παγιωμένες αντιλήψεις μεταφέρονται σα «συνήθεια» από γενιά σε γενιά, μέσα από την οικογένεια, από το σχολεία, συνολικά μέσα από τους κοινωνικούς θεσμούς.

Εμείς λοιπόν οι γυναίκες που αγωνιζόμαστε για πραγματική ισοτιμία γυναικών & ανδρών, για τη ζωή που αξίζει σε μας και τα παιδιά μας, αλλά και στα παιδιά όλου του κόσμου, στεκόμαστε δίπλα σε όλες τις γυναίκες του κόσμου. Ανεξάρτητα από τη γλώσσα που μιλάμε, τη θρησκεία, τη χώρα που γεννηθήκαμε και τις διαφορετικές συνήθειες που έχουν οι οικογένειες μας είναι κοινά τα προβλήματα μας . Τα ανθρώπινα δικαιώματα αφορούν όλους τους ανθρώπους, πρέπει να είναι καθολικά για όλη την κοινωνία ανεξάρτητα από το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία, το χρώμα του καθενός και της καθεμιάς.

Με τους ανθρώπους που ήρθαν όχι από επιλογή τους, αλλά ξεκληρισμένοι και κυνηγημένοι από τους πολέμους , δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε . Αντίθετα έχουμε κοινό εχθρό, τις μεγάλες επιχειρήσεις που θέλουν να αυξάνουν τα κέρδη τους και τις κυβερνήσεις στις χώρες που τους εξυπηρετούν.

Το ΝΑΤΟ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι άλλοι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί είναι που φέρνουν φτώχεια, ανεργία και ανέχεια στις εργατικές λαϊκές οικογένειες και στα παιδιά όλου του κόσμου. Είναι οι ίδιοι είναι που σπέρνουν τον πόλεμο και την προσφυγιά.

Χρέος μας να δώσουμε το χέρι μας για να παλέψουμε όλοι και όλες μαζί για να εξαλείψουμε τις αιτίες που γεννούν φτώχεια, πολέμους, προσφυγιά.»