Το Κάλεσμα της Ιστορίας

Γράφει ο Χρόνης Πολυχρονίου*

Είναι μετασχηματισμός ή μήπως είναι απλά οργανωτική διεύρυνση; Αυτό το ερώτημα απασχολεί δυστυχώς σήμερα την Κυβερνώσα Αριστερά στην Ελλάδα. Και συμπληρώνεται το ερώτημα με το κατά πόσον πρέπει «να αλλάξουμε το όνομα ή να το αφήσουμε ως έχει;» Πρόκειται για τις γνωστές αγκυλώσεις και διλήμματα που εμφανίζει κατά καιρούς η Αριστερά ως προς την «καθαρότητα» ορισμένων ιδεολογικών θέσεων, που της έχουν στοιχίσει ακριβά στο παρελθόν, με αποτυχίες και διχασμούς;

Έχουν βάση οι φοβίες των «ιδιοκτητών» που λένε, «σαν πολλούς ΠΑΣΟΚ-ους πήραμε και πολύ προς το Κέντρο πάμε;» Μετά, μήπως οι «ενοικιαστές μπήκανε με φόρα μέσα, κουβαλώντας μαζί και τις αμαρτίες τους;» Διότι τι να την κάνεις την εξουσία, άμα είναι να χάσεις την ψυχή σου. Σωστό. Ο Τσίπρας όμως επανέλαβε ότι δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες ούτε ενοικιαστές στο ΣΥΡΙΖΑ. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Τα ερωτήματα είναι εύλογα και οι απαντήσεις βεβαίως δύσκολες. Διότι τέτοιου είδους εγχειρήματα πολιτικής συγχώνευσης, συγγενών ιδεολογικών χώρων Αριστεράς - Κεντροαριστεράς, με σκοπό την μελλοντική κατάκτηση της εξουσίας, απαιτούν εκατέρωθεν αμοιβαίους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Για τον απλό λόγο ότι, νομοτελειακά και η «προσχώρηση» θα συντελεστεί και η «μετατόπιση» θα γίνει.

Ήδη η Αριστερά πτέρυγα της Κεντροαριστεράς, το ΠΑΣΟΚ της κοινωνίας δηλαδή, δεδομένων των συνθηκών εισέρχεται στον ΣΥΡΙΖΑ σαν στο σπίτι του, χωρίς ενδοιασμούς και αναστολές. Με εν κινήσει δικαιώματα λέει, λόγω μεγάλου πλήθους. Η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή, επειδή έχει μεταλάβει πρόσφατα της κυβερνητικής εξουσίας, έχει υποστεί ήδη την αναγκαία ποιοτική του μετατόπιση. Αυτό δεν κρύβεται ούτε και γυρίζει πίσω. Ούτε είναι και κακό.

Ένα κόμμα λοιπόν της Αριστεράς που επιθυμεί να ανοίξει τα πανιά του εκ νέου στην σημερινή εποχή και να ανασυγκροτήσει την ταυτότητά του χρειάζεται συνοχή, αρετή και τόλμη. Παραφράζοντας τον Νίκο Φίλη, το παράδειγμα εδώ της αντιμετώπισης του θέματος όπως με το ‘προσφυγικό,’ με καλύπτει περισσότερο από το ‘πνεύμα των Πρεσπών’ που αυτός ανάφερε.

Εάν όμως αυτούς όλους τους προβληματισμούς, τους άκουγε ένας απλός πολίτης, που δεν μετέχει στα ‘κοινά’ και αγωνίζεται καθημερινά να βιοποριστεί, που έχει ανάγκες και προβλήματα, σαν αυτούς τους πολίτες που δώσανε πρόσφατα το 32% στο ΣΥΡΙΖΑ, σίγουρα θα αντιδρούσε βίαια προκειμένου να μας προσγειώσει όλους μας.

Προσπάθησα να αστειευτώ με έναν από αυτούς, έναν φίλο μου αγρότη και τον ρώτησα ειρωνικά. «Εσύ τι λες, είναι διεύρυνση ή μετασχηματισμός;» Η απάντηση του με υποχρέωσε να γράψω για χάρη του, τούτες τις δυο αράδες. «Ρε συ είσαστε με τα καλά σας. Τι μου λες τώρα; Ρε που θα βρω εγώ να κάνω έξω από τα χωράφια μου πέντε (5) μεροκάματα για να πληρώνω κάθε μήνα την κατώτερη ασφαλιστική εισφορά του αγρότη;»»

Αφού λοιπόν για αυτούς και μόνο τους ανθρώπους υπάρχει η Αριστερά και οι αγώνες της, κανείς δεν έχει το δικαίωμα σε παρόμοιες ως άνω ατέρμονες, άσκοπες και άκαιρες αναζητήσεις, κάνοντας μάλιστα χρήση του δικαιώματος, ότι ο λόγος του εμπεριέχει την απαιτούμενη ιδεολογική καθαρότητα, αποτελεί θέσφατο και αυτός αυθεντία.

Θα μπορούσε ενδεχόμενα να δικαιολογηθεί ένας εσωτερικός «εμφύλιος» για θέματα της συγκρότησης της επόμενης προγραμματικής πρότασης, για την Οικονομία της Χώρας, για την εξωτερική πολιτική ή την κλιματική αλλαγή και όχι για την …μαρκίζα. Διάλογος εκεί ακριβώς όπου οφείλουν να γίνονται διακριτές οι πολιτικές γραμμές με την Δεξιά και όχι ανούσιες αιτιάσεις στο εσωτερικό της Αριστεράς. Εκεί που θα βρούνε ανακούφιση τα όνειρα και οι ελπίδες όλων όσων ξεγελάστηκαν πρόσφατα, στις επτά (7) του Ιούλη που μας πέρασε.

Ευτυχώς που υπάρχει και ο Πρόεδρος. Που είναι ψύχραιμος και μεθοδικός. Που τους θέλει όλους. Που τους ακούει όλους. Που τους αξιολογεί όλους. Πού όσο μιλάνε πιο πολύ, τόσο και αυτός τους αξιολογεί πιο πολύ. Τους κάνει και λίγο μασάζ. Διότι τους καταλαβαίνει. Διότι και αυτός είναι ένας από αυτούς. Και μετά παίρνει το δισάκι του στον ώμο και πάει στην επαρχία, στην άλλη άκρη, στην Αλεξανδρούπολη. Εκεί που τον χρειάζονται. Για αυτούς για τους οποίους υπάρχει και αγωνίζεται. Μόνος. Κατά μόνος. Αυτός και η αλήθεια.

Για τους άλλους η Ιστορία θα γράψει πως ήταν και αυτοί κάποτε εκεί. Και μίλησαν κουβαλώντας την ρηχή και άσκοπη αυθεντία τους, μακριά από τα πραγματικά ενδιαφέροντα του κόσμου. Διότι ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ είναι άλλο. Και ο Αλέξης Τσίπρας ευτυχώς, είναι ο μόνος που το κατάλαβε. Και το ανέλαβε και το ακολουθεί. Είχε υποχρέωση να το κάνει. Είχε πατριωτικό καθήκον να το υπηρετήσει. Χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις. Η Λαϊκή ενότητα στη βάση είναι προϋπόθεση για την συγκρότηση ενός προοδευτικού πολιτικού φορέα. Για μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Ως όραμα, ως στόχος και προοπτική. Για αυτό και ο κόσμος πιστεύει στον Αλέξη Τσίπρα και τον ακολουθεί. Το ρεύμα στο ποτάμι ξεκίνησε και δεν γυρίζει πίσω.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κινδυνεύσει να χάσει την ψυχή του μόνο εφόσον δεν αντιστοιχηθεί με την κοινωνία και δεν πετύχει την διαδικασία διεύρυνσής του», δηλώνει ο Αλέξης Τσίπρας. Τέλος. Και τα σκυλιά δεμένα.