Aν η Πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας… τόσο το χειρότερο για την Πραγματικότητα

Γράφει η Άβα Μπουλούμπαση

Με πλήρη επίγνωση της δυσκολίας και της πολυπλοκότητας του Μεταναστευτικού, νομίζω πως είναι πια ώρα να μιλήσουν και οι πολίτες, άνδρες και γυναίκες, της Σπάρτης...

Μετά τη χθεσινή εγκατάσταση 250 μεταναστών/προσφύγων στην πόλη μας, δεχόμαστε - σπαρτιάτισσες και σπαρτιάτες - καταιγισμό επιτιμητικών, σχεδόν προσβλητικών σχολίων από ΜΜΕ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επειδή 20 - 30 αγριεμένοι συμπολίτες, αναμειγνύοντας φόβο και άγνοια με φασίζουσες αντιλήψεις, συγκεντρώθηκαν έξω από το ξενοδοχείο φιλοξενίας, να φωνάξουν απαράδεκτα, απρεπή συνθήματα σε ταλαιπωρημένους ανθρώπους.

Μια πρώτη παρατήρηση θα ήταν πως ο φασισμός δεν είναι μόνο εμφανής, αλλά, συχνά, και καλυμμένος: δεν ξέρω πόσο...δημοκρατικό είναι να χαρακτηρίζεται μια ολόκληρη πόλη από 20 - 30 φωνασκούντες και ανεγκέφαλους.

Ωστόσο το πρόβλημα είναι μπροστά μας, και θα έχουμε να αναμετρηθούμε μαζί του για καιρό. Το μεταναστευτικό/προσφυγικό, και ο τρόπος που το χειρίστηκαν η τέως και η νυν κυβέρνηση της χώρας, που έχουν αποδεχτεί τις επιταγές της Ε.Ε., και τη συνακόλουθη μετατροπή της χώρας μας σε χώρο - αποθήκη ψυχών, η Ειδομένη, οι Αμυγδαλέζες, οι Μόριες και όλα τα συναφή, είναι τα τραγικά αποτελέσματα αυτής της στάσης, κι ας κατηγορούν οι μεν τους δε για απαράδεκτη τακτική. Η στάση της Τουρκίας αποκαλύπτεται από όσους δεν εθελοτυφλούν και βέβαια είναι πια προφανείς οι ευθύνες όσων έχουν ερημοποιήσει τις χώρες προέλευσης ή συμμετέχουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην εξαπόλυση και τροφοδότηση πολέμων σε αυτές τις καυτές περιοχές του πλανήτη.

Από την άποψη αυτή είναι τραγικό λάθος να αγνοούμε τη γεωπολιτική - πολιτική διάσταση του προβλήματος, να βλέπουμε «μόνο» την ανθρωπιστική του πλευρά, κατηγορώντας , όχι τους υπαίτιους !, αλλά συλλήβδην την κοινωνία, και διαχωρίζοντας την σε ερίφια και αμνούς.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες συγκινητικής αλληλεγγύης από απλούς ανθρώπους ειδικά των σήμερα γκριζοποιημένων ζωνών του Αιγαίου. Η αλλαγή συμπεριφοράς, μάλλον η έκφραση δυσφορίας, δεν οφείλεται σε ξαφνική έκρηξη φασιστικών αντιλήψεων, αλλά σε ξεπέρασμα των δυνατοτήτων υποδοχής μεταναστών και προσφύγων από τις ήδη δοκιμαζόμενες κοινωνίες της κρίσης.

Και ενώ πληθαίνουν οι εκδηλώσεις μίσους και επιθετικότητας κατά όσων γίνονται αντικείμενα χειρισμών και πολιτικής, δεν εκφράζεται συντεταγμένα και τεκμηριωμένα, καμία συλλογική αντίδραση απέναντι σε όσους χαράσσουν ή αποδέχονται αυτή την πολιτική. Μου θυμίζει λίγο την τοποθέτηση δούλων, αιχμαλώτων πολέμου η πολιτικών αντιπάλων, κάτι σαν ανθρώπινη ασπίδα δηλαδή, στην πρώτη γραμμή παλαιών και όχι πολύ παλαιών (...) πολεμικών αναμετρήσεων.

Οι πλευρές του ζητήματος είναι ήδη γνωστές:

- το θέμα της αυτονόητης φύλαξης των συνόρων, μιας ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ χώρας, πάντα στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου και του ανθρωπισμού. (Νωπές είναι οι μνήμες από τη δήλωση του τ. πρωθυπουργού πως δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα...).Υπάρχουν διεθνείς συμβάσεις που καταπατώνται κατάφωρα , και από την Τουρκία, αλλά και από την Ευρώπη του Διαφωτισμού, όπως καθημερινά αναφέρεται στον τύπο.

- τα θέματα ανομίας «από τα πάνω» = Υπάρχουν διακινητές που πάντα διαφεύγουν, τη στιγμή που η άλλοτε κραταιά Μεσόγειος του πολιτισμού γεμίζει από πτώματα αθώων, ακόμη και μικρών παιδιών. Υπάρχουν ΜΚΟ που με ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ κονδύλια παίζουν παιχνίδια στις πλάτες των ανθρώπων. Υπάρχουν ακόμη και σκοτεινές πτυχές, όπως π.χ. κοινωνική αποδόμηση και γκριζάρισμα ζωνών, εκμετάλλευση γυναικών και ανηλίκων, εμπορεία οργάνων, κλπ, που χρειάζονται στοιχειοθέτηση και κοινοποίηση με παραδειγματική τιμωρία των ενόχων.

- τα υπαρκτά και πολύ συγκεκριμένα προβλήματα των πόλεων υποδοχής, τα οποία εντέχνως παραβλέπονται, ακόμη και από τους αγανακτούντες (κατά των μεταναστών / προσφύγων αποκλειστικά). Κοινωνικές δομές υγείας, προνοίας και παιδείας, ακόμη και ασφαλείας των πολιτών, με εμφανείς ελλείψεις και προβλήματα, που σαφώς και θα φτάσουν σε ασφυξία με την ανάγκη εξυπηρέτησης των νεοεισερχομένων.

- (ενώ τα θέματα πολιτισμού και θρησκευτικών αντιλήψεων , μπορούν να αντιμετωπιστούν στα πλαίσια μιας ώριμης, ανεκτικής και συνεκτικής κοινωνίας, ΑΝ φυσικά είμαστε...)

- και το ότι οι περισσότεροι μετανάστες, δεν επιθυμούν να παραμείνουν στη χώρα μας, αλλά προορίζονται για τις χώρες της βόρειας Ευρώπης. Ποιος ο λόγος να εγκλωβίζονται εδώ λοιπόν;

Η παραμικρή αναφορά σε όλα αυτά τα ζητήματα, είναι..casus belli για τους ένθερμους και μονόπλευρους οπαδούς των «ανθρώπινων» (και ποτέ των ΣΥΛΛΟΓΙΚΏΝ, ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ...) δικαιωμάτων.

Όσοι και όσες τολμούμε να σκεφτούμε και να διατυπώσουμε τους προβληματισμούς μας, κινδυνεύουμε να ριχτούμε στον τάφο των λεόντων.

Όταν η πολιτική εξουσία συμμορφώνεται με έξωθεν diktat , όταν η δημοτική εξουσία νίπτει τας χείρας οραματιζόμενη φαντασμαγορικά projects και αλληθωρίζοντας στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας, όταν η αδράνεια των πολλών αφήνει έδαφος στις φασίζουσες συμπεριφορές των ολίγων, μήπως θα πρέπει να σκεφτούμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας σε μια ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ , ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ, ΜΗ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ, πραγματικά ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ;

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr