ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ. Με όχημα το νέο του βιβλίο που γεννήθηκε ως ανάγκη και ως επιθυμία ο καταξιωμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας Νίκος Βατόπουλος ακολουθεί τα χνάρια των φράσεων και των εικόνων του και μας προσκαλεί σε μια αλλιώτικη βόλτα σε 24 πόλεις. Το Όπου και να ταξιδέψω είναι μια παραίνεση για ένα άλλο βλέμμα στην Ελλάδα. Ένας στοχασμός πάνω στον αστικό χώρο του χτες και του αύριο. Το βιβλίο, πλούσια εικονογραφημένο με τις φωτογραφίες του ίδιου, μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ. Σε αυτό ο συγγραφέας του επιχειρεί μια αποτύπωση του αστικού χώρου στην Ελλάδα μέσα από το ασκημένο, υποκειμενικό του βλέμμα εστιάζοντας στην ατμόσφαιρα των πόλεων αυτών, σε κτίρια και σε διαδρομές.

Επιλέγοντας να επιστρέψει στις πόλεις αυτές ο Νίκος Βατόπουλος επισκέπτεται την Πάτρα, την Καλαμάτα και την Τρίπολη, όπου θα πραγματοποιήσει εκδηλώσεις με αφορμή το βιβλίο.

Οι εκδηλώσεις με αναλυτικές λεπτομέρειες:

ΠΑΤΡΑ

Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2019, στις 7 μ.μ.,

στο βιβλιοπωλείο Public της Πάτρας (Ερμού 55)

Θα μιλήσουν

ο συγγραφέας Κώστας Λογαράς

και ο συντηρητής έργων τέχνης-μουσειολόγος

και ερευνητής της Νεότερης Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς της Πάτρας

Ξενοφών Παπαευθυμίου.

ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2019, στις 6 μ.μ.,

στη Ιστορικό Δημαρχείο Καλαμάτας (Αριστομένους 28),

σε συνεργασία με το βιβλιοπωλείο BOOKMARK

Θα μιλήσουν

ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Ηλίας Μπιτσάνης

και o πολιτικός μηχανικός-συνδημιουργός της πλατφόρμας

«Οι φωνές μέσα από τα κτήρια: Η Ιστορία των κτηρίων της Καλαμάτας»

Βασίλης Παπαευσταθίου.

Συμμετέχει ο Σωτήρης Θεοδωρόπουλος, εκπαιδευτικός,

ιδρυτής της ομάδας «Πάμε Βόλτα».

ΤΡΙΠΟΛΗ

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2019, στις 7 μ.μ.,

στη Μεγάλο Καφενείο (Πλ. Αγίου Βασιλείου),

σε συνεργασία με τον Σύλλογο Αρχιτεκτόνων Αρκαδίας

και το βιβλιοπωλείο ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΜΕΛΑΝΙ

Προλογίζει ο αρχιτέκτονας-μηχανικός

και Πρόεδρος του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Αρκαδίας Παναγιώτης Καμπυλαυκάς.

Και στις τρεις εκδηλώσεις θα προβληθεί ψηφιακό υλικό.

Ο Νίκος Βατόπουλος θα απαντήσει σε ερωτήσεις του κοινού

και θα υπογράψει αντίτυπα του βιβλίου

Ο Νίκος Βατόπουλος στον πρόλογό του γράφει για τη δημιουργία του βιβλίου:

«Μεγάλωσα με την αγάπη της Ελλάδας. Σχημάτισα αυτό το αίσθημα στο μυαλό μου, σαν ιδέα, μεγάλος πια, ίσως και να με ξάφνιασε. Ενδεχομένως να μην το είχα σκεφτεί με αυτούς τους όρους. Ηταν κάτι που με πήγαινε μπροστά από μικρός, με ωθούσε η αγάπη του τόπου εν γένει, όχι μόνο όσων ήξερα ή όσων θα συναντούσα αργότερα ταξιδεύοντας αλλά και όσων μου άρεσε να φαντάζομαι σε όλη τη γη: επαρχίες της Βραζιλίας, πόλεις της Σοβιετικής Ένωσης, εκείνα τα χρόνια, κωμοπόλεις της Αυστρο-Ουγγαρίας, από τις πτήσεις του νου στον χρόνο. Αλλά συγκίνηση αυθεντική άρχισα να νιώθω με το βίωμα του τόπου από μικρές και μεγάλες οικογενειακές εξορμήσεις, σε μικρούς και μεγάλους τόπους της Ελλάδας. [...]

Από το 2016 άρχισα συστηματικά να περιηγούμαι στο σώμα της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ήταν η ηπειρωτική χώρα αυτή που μου τραβούσε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, ιδίως οι πόλεις που δεν ήταν απολύτως ή καθόλου τουριστικές. Βεβαίως, το βλέμμα μου αγκάλιαζε το σύνολο της χώρας από την Κρήτη ως τη Μακεδονία και από τη Θράκη ως τα Επτάνησα, αλλά η ανάγκη μου ήταν να περιεργαστώ το αστικό απόθεμα, που ένιωθα ότι ήταν παραμελημένο, αγνοημένο, υποτιμημένο και σε απόσυρση».

Όλη του η αγάπη για την Ελλάδα ήταν αποτέλεσμα προσωπικής εκπαίδευσης, καθώς μεγάλωσε παρακολουθώντας την από πολλές αφετηρίες. Οι οπτικές γωνίες διέφεραν, συχνά ήταν αφελείς ή ρομαντικές, αλλά όσο περνούσαν τα χρόνια συναιρούσαν όλα εκείνα τα αντιφατικά χαρακτηριστικά που κάνουν την έλξη ενός τόπου αναπόδραστη συνθήκη. Η μεγάλη αγάπη για τις ελληνικές πόλεις είναι κεντρικές στη θεώρησή του για τον κόσμο, το αύριο, την Ιστορία και τους ανθρώπους που έζησαν, ζουν και θα ζήσουν. Το ταξίδι συνεχίζεται...

Αυτά και πολλά ακόμα ενδιαφέροντα θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει το κοινό στις παρουσιάσεις του βιβλίου σε κάθε πόλη.

Γράφει για την Πάτρα

…η πόλη έχει μουσική και μια φυσική ροπή σε ένα ανεξάρτητο και αυτόνομο ύφος, στιλιστικό αλλά και ψυχικό.

Η Πάτρα του 1960 και του 1975 ήταν ασφαλώς φιλόδοξη, ίσως και περισσότερο από την Πάτρα του 1900, και έχτιζε τις νέες στρώσεις σε ένα ήδη πυκνό παλίμψηστο. Αθροιζόταν ένα αστικό οικοδόμημα, γενιά τη γενιά. Παρά τις εκτεταμένες κατεδαφίσεις των καταλοίπων της περιόδου 1850-1930, έχει παραδόξως πολλά σε αριθμό σπίτια ενός ορισμένου ιστορικού ύφους που τυλίγουν τον περίπατο στις συνοικίες της με μια γλυκιά αίσθηση. Στους δρόμους της δεν ξεχνάς ότι η Δύση είναι κοντά. Υπάρχει μια ιταλική αύρα σε πολλά σημεία και δεν είναι μόνο η εξαίρετη παράδοση της τοξοστοιχίας που τόσο αβασάνιστα ατόνησε αφού θρυμματίστηκε, είναι και εκείνη η αδιόρατη εντύπωση πως αυτή η πόλη έχει μουσική και μια φυσική έλξη-ροπή σε ένα ανεξάρτητο και αυτόνομο ύφος, στιλιστικό αλλά και ψυχικό. Δύσκολα θα βρεις Πατρινό να συμφωνεί με αυτές τις γενικότητες, αλλά η πόλη στα μάτια του «ξένου» παρουσιάζεται στρογγυλεμένη, χωρίς τραχύτητα δηλαδή, πολύμορφη και κατά τόπους με στοιχεία αρχετυπικά της Παλιάς Ελλάδας. Στοιχεία, δηλαδή, πολύτιμα για την κατανόηση όχι μόνο της πόλης αλλά και της ίδιας της χώρας.

Γράφει για την Καλαμάτα

Η Καλαμάτα είναι μια πόλη για να τη χαίρεσαι… Ένιωθα ότι σε αυτή την πόλη η λέξη ευφορία αποκτά νόημα βαθύ και ξεφεύγει από την τυπική ερμηνεία της.

Στην προκυμαία της Καλαμάτας, η μείξη της καλής ζωής υποβάλλει σε έναν ρυθμό. Έχω περάσει πολλά από τα ωραία σπίτια που γνώριζα από παλιά και που ο ίδιος τα είχα φωτογραφίσει το 1990. Ορισμένα δεν τα βρήκα, κάποια καφενεία είχαν κλείσει, τα πιο πολλά όμως ήταν εκεί, σαν προσφιλείς συγγενείς. Τα νέα κτίρια της Καλαμάτας ξεχύνουν τη ζωή προς τη θάλασσα. Αφήνομαι σε αυτό που βλέπω, απλώς υπάρχουν στιγμές που επιθυμώ την ανοικτή θύρα προς τον κόσμο της φαντασίας. Φίλοι Καλαματιανοί, περήφανοι για την πόλη τους, μου μιλούν για το νέο Μέγαρο Χορού. Να ένας θεσμός που έμεινε και αγαπήθηκε και έκανε την πόλη προορισμό ακολουθώντας την πρότυπη πολιτιστική υποδομή που ξεκίνησε ο Σταύρος Μπένος ακούγοντας και ο ίδιος τους πνευματικούς του μέντορες. Θυμάμαι πάντα την ομορφιά που εκπέμπει το Ζουμπούλειο Μέγαρο, όπου στεγάστηκε η Δημοτική Σχολή Χορού.

Γράφει για την Τρίπολη

Περπάτησα σε όλες τις κεντρικές συνοικίες της Τρίπολης και συχνά ένιωθα την απόλαυση της αποκάλυψης καθώς το ένα μετά το άλλο, τα σπίτια έρχονταν στη θέα μου να αφηγηθούν ιστορίες.

Πιο κάτω, στα δρομάκια που οδηγούν στην πλατεία Άρεως, υπάρχει μια αξεπέραστη γλυκύτητα. Τα μονώροφα στην πλειονότητά τους σπίτια, χτισμένα στις αρχές του 20ού αιώνα και ως το τέλος του Μεσοπολέμου, διδάσκουν κάτι προς το πανελλήνιο. Μας λένε για τη γαλήνη της αστικής συνοικίας και πως η διαφύλαξη και η ενίσχυση αυτής της ποιότητας ζωής θα έπρεπε να είναι από τις προτεραιότητες.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ο Νίκος Βατόπουλος γεννήθηκε το 1960. Από το 1988 εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Η Καθημερινή, στο πολιτιστικό ρεπορτάζ. Έχει ειδικευθεί σε θέματα αθηναϊκά και αστικού πολιτισμού. Το 2001 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Το πρόσωπο της Αθήνας. Το 2011 ίδρυσε τη διαδικτυακή ομάδα πολιτών «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» που αριθμεί πάνω από 23.000 μέλη. Το 2014 έκανε την πρώτη ατομική του έκθεση φωτογραφιών με θέμα «Η Αθήνα ενός αθηναιογράφου» (αίθουσα τέχνης «ena») και παρουσίασε ως προσωπικό πρότζεκτ την έκθεση «Η Αθήνα της δεκαετίας του 1960» στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Το 2018 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ το βιβλίο του Περπατώντας στην Αθήνα (κυκλοφορεί και αγγλική έκδοση με τον τίτλο Walking in Athens) και το 2019 το βιβλίο του Μικροί δρόμοι της Αθήνας.