Aν ακούσεις για πρώτη φορά τον Anser, κατά κόσμον Γιάννη, να ραπάρει ένα από τα γρήγορα κομμάτια του, ίσως πιστέψεις πως είναι επεξεργασμένο. Το πύρινο flow του πιάνει ταχύτητες ασύλληπτες, οι λέξεις πατούν αριστοτεχνικά πάνω στο beat με τέτοια λεπτομέρεια, που ακόμα και μια χαμένη συλλαβή μπορεί να χαλάσει την ισορροπία. Ο ίδιος, καλεί όσους νομίζουν πως τα ραπ του τα στήνει μηχάνημα να έρθουν σε ένα live να δουν με τα μάτια τους. Οι... άπιστοι έχουν την ευκαιρία να το κάνουν στις 23 Νοεμβρίου, όταν μαζί με τον «Διόσκουρό» του Eversor και εκλεκτούς καλεσμένους ανεβαίνουν στη σκηνή του Piraeus Academy για να τη γκρεμίσουν.

Ο Anser είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη. Μολονότι ο ίδιος αρνείται ακόμα και σήμερα να υιοθετήσει τη λέξη «καριέρα» για την πορεία του στο ελληνικό hip hop, έχει αφήσει ανεξίτηλο στίγμα και τα τραγούδια του κερδίζουν ολοένα και περισσότερους θαυμαστές. Το «Άδυτο», ο δίσκος που κυκλοφόρησε πέρυσι ήταν πραγματικό masterpiece, κερδίζοντας ακόμα και ανθρώπους που δεν ακούν το συγκεκριμένο είδος μουσικής. Έχοντας αφήσει την Αθήνα και ζώντας μόνιμα στην Σπάρτη, όπου ασχολείται με την καλλιέργεια γης, εμπνέεται από τη φύση, συναναστρέφεται διαφορετικούς ανθρώπους, ζει διαφορετικά και γράφει διαφορετικά.

Το Gazzetta Weekend Journal τον συνάντησε στον Κεραμεικό και μίλησε μαζί του για όλα εκείνα που έφτιαξαν τον άνθρωπο και τον ράπερ, ο οποίος ετοιμάζεται να βάλει ξανά φωτιά στην Αθήνα.

«Δεν μπορεί ο χρόνος να μας βγάλει ψεύτες»

Πριν το μεγάλο live, με το οποίο θα κλείσουν τη χρονιά, ο Anser με τον Eversor ετοίμασαν το καλύτερο πρελούδιο. Οι «ίδιες προσευχές» έδειξαν πως το «αυτό που ακούς είναι ο πήχης» του «ΚΙΧ» στην πραγματικότητα δεν ισχύει, καθώς τα τραγούδια του Anser εξελίσσονται, κερδίζουν όλο και περισσότερη αναγνώριση, ανεβάζουν ακόμα ψηλότερα τον πήχη. Στο κομμάτι, ωστόσο, ο Σπαρτιάτης ράπερ εκφράζει τον φόβο του να μην γίνει μόδα, αν και κάτι τέτοιο μοιάζει αρκετά πιθανό. Όχι για τους λάθος λόγους, μα για τους σωστούς. «Όταν κάνεις κάτι καλό, πλέον, με το διαδίκτυο αυτό αναπαράγεται γρήγορα, δεν χρειάζεται κάποιος όπως τις παλιότερες εποχές να το ψάξει. Πηγαίνει σε πολύ περισσότερα αυτιά. Το θέμα όμως είναι κατά πόσο οι άνθρωποι, οι οποίοι ακούν ένα μουσικό κομμάτι δίνουν μια συνέχεια, ψάχνουν να δουν ποιος είναι ο καλλιτέχνης, δεν ακούν αποκλειστικά ένα-δυο τραγούδια. Αναφέρομαι περισσότερο λοιπόν σε αυτό το άνοιγμα, όταν ξαφνικά κάνεις κάτι και ακούγονται πολύ δύο ή τρία σου κομμάτια, ενώ έχεις μια ιστορία πίσω σου 100 κομματιών. Ξέρεις ότι αυτό το πράγμα παίρνει μια λάθος κατεύθυνση. Όταν γίνεσαι γνωστός και ο κόσμος σε μαθαίνει μόνο από τη μουσική σου, αυτό είναι δεκτό, θεμιτό. Το θέμα είναι ότι βλέπεις πράγματα. Πολλοί καλλιτέχνες δεν γίνονται γνωστοί για τη μουσική τους».

Σε αυτό το στιλ, όμως, που είναι ό,τι πιο εκφραστικό υπάρχει πλέον στη μουσική, δεν παίζουν ρόλο και τα άλλα πράγματα, το αν αυτά που λες τα υποστηρίζεις με τις πράξεις σου, το τι λες, ποιον κόσμο επιλέγεις; «Αυτό ακριβώς ήθελα να σου πω. Εμείς έχουμε κρατήσει μια συγκεκριμένη στάση όλα αυτά τα χρόνια. Έχουμε ένα παρελθόν, έχουμε πει κάποια πράγματα τα οποία μας βαραίνουν στο σήμερα. Δεν μπορεί ο χρόνος να μας βγάλει ψεύτες. Οπότε προχωράμε έτσι».

Γλωσσοδέτης

Ένα από τα σημεία στα οποία ο Anser ξεχωρίζει είναι το flow και η τεχνική του. Φτύνει λέξεις σε ρυθμό πολυβόλου, με το κοινό να δίνει μάχη για να ακολουθήσει. Έντεκα συλλαβές το δευτερόλεπτο, έχει πιάσει ο... μετρητής. Πόσο εύκολο όμως είναι για τον performer, να συνεχίσει να το κάνει αυτό μεγαλώνοντας; «Αυτό το "μεγαλώνοντας" το έχω σκεφτεί αρκετές φορές! Κοίτα, δεν είναι θέμα η ανάσα. Σε αυτά τα γρήγορα και τεχνικά ραπ, δεν είναι ότι έχω μεγαλύτερη ανάσα από κάποιον άλλο. Σίγουρα το έχω δουλέψει μέσα στα χρόνια, αλλά πιο πολύ έχει να κάνει με τον τρόπο γραφής και το πώς στήνεις τα κομμάτια σου. Δηλαδή υπάρχουν κάποιες τεχνικές που τις ανακαλύπτεις σιγά-σιγά, οι οποίες δεν μαθαίνονται, βγαίνουν πιο πολύ πάνω στο γράψιμο. Εμένα με έχει προβληματίσει πολύ που σε λίγα χρόνια θα βγαίνω και θα λέω το "παρανάλωμα" ζωντανά! Και καταλαβαίνω ότι όσο μεγαλώνω δεν είμαι όπως ήμουν, κουράζομαι πιο εύκολα και δεν ξέρω τι θα κάνω».

Ο Γιάννης ισορροπεί άρτια ανάμεσα στην τεχνική και τους καλούς στίχους, εκείνους που έχουν πράγματα να πουν. Και είναι φυσικά βιωματικοί. «Όταν κάνεις μουσική και την ακούει πολύς κόσμος, εκείνοι που δεν γνωρίζουν τη μουσική, πιο πολύ επικεντρώνονται στο στίχο. Οπότε ένα κομμάτι με ωραίο στίχο που τα λέει αργά, κατανοητά, γίνεται πιο εύπεπτο στα αυτιά του ακροατή. Όταν αντίθετα ακούς ένα ραπ πολύ τεχνικό, ο απλός ακροατής δεν μπορεί αυτό το πράγμα να το αποκωδικοποιήσει εύκολα, δεν έχει συνηθίσει το αυτί του. Μπορείς να ακούσεις έναν πολύ καλό κιθαρίστα να παίζει ένα τέλειο σόλο, αλλά να σου μείνει ένα απλό ριφ κιθάρας. Βλέπεις ότι σε όλα τα είδη μουσικής γνωστά κομμάτια δεν γίνονται τα πολύ τεχνικά και τα πολύ περίεργα, αλλά τα απλά, με απλούς στίχους. Υπάρχουν πολλοί ράπερς που γράφουν πολύ απλά, πράγματα κατανοητά, υπάρχουν άλλοι που γράφουν πολύ σύνθετα. Όταν τους δώσεις προσοχή καταλαβαίνεις ότι υπάρχει ένα πολύ μεγάλο βάθος από πίσω κι αυτό δεν γίνεται γνωστό, γιατί ο απλός ακροατής δεν μπορεί να το αποκωδικοποιήσει εύκολα. Εγώ θεωρώ το τεχνικό κομμάτι πολύ σημαντικό στο ραπ. Είναι το μοναδικό πράγμα που δεν φτιάχνεται. Τους στίχους μπορεί να στους γράψει άλλος. Τη φωνή μπορεί να την πειράξει κάποιος στο στούντιο. Τη μουσική μπορείς να την πάρεις από ένα beat στo internet. Το flow όμως και την τεχνική δεν μπορεί να την φτιάξει κανένας. Είναι το μοναδικό κομμάτι. Και για μένα είναι πολύ σημαντικό και γι' αυτό προσπαθώ να κάνω κάτι παραπέρα. Υπάρχουν πάντως πολλοί καλοί στιχουργοί στην Ελλάδα. Eγώ προσπαθώ να συνδυάσω και τα δύο, που είναι πολύ δύσκολο. Μια συλλαβή αν φύγει, ένας τόνος, φεύγει όλο εκτός. Γι' αυτό σου είπα ότι είναι το πώς θα γράψεις. Δεν έχω ταλέντο να μιλάω πιο γρήγορα, ούτε έχω μεγαλύτερη ανάσα. Απλά είναι το πώς θα γραφτεί, πρόκειται για έναν γλωσσοδέτη στην ουσία».

To να δίνεις τελικά είναι πιο εύκολο...

Το ελληνικό hip hop του 2019 μοιάζει αντίστοιχα εκφραστικό με το ελληνικό ροκ της δικής μας εποχής, των τωρινών 30+. Ο Anser συμφωνεί. «Σίγουρα και νομίζω ότι είναι και περισσότερο εκφραστικό πλέον το hip hop. Πέρασα κι εγώ αυτή τη γενιά του ελληνικού ροκ, όταν πήγαινα σχολείο το έζησα περισσότερο. Νομίζω ότι το hip hop λόγω του ίντερνετ διαδίδεται περισσότερο, γιατί το ελληνικό ροκ το πέτυχε όλο αυτό χωρίς αυτή την "προώθηση". Τότε έπρεπε να αγοράσεις έναν δίσκο, να το ψάξεις. Πλέον μπαίνεις στο YouTube και ακούς τα πάντα», λέει και σκέφτεται αν ένα παιδί στα εκρηκτικά του χρόνια, που ψάχνεται μουσικά, έχει κάτι αντίστοιχο να ακούσει στη γλώσσα του, πέραν του hip hop. «Δεν υπάρχει κάποιο άλλο είδος στην Ελλάδα που να το κάνει αυτό. Μόνο κάποια ελληνικά πανκ κομμάτια. Σίγουρα η ελληνική μουσική έχει βαλτώσει. Ακόμα και στα λαϊκά υπάρχει μια επανάληψη. Όκ, το ακούσαμε. Σ' αγαπώ, μ' αγαπάς. Πάμε παρακάτω».

Στα σχολικά χρόνια του γράφοντος, μια καθηγήτρια έβαζε στα παιδιά να ακούν Τρύπες. Αν ο Anser είχε την επιλογή να κάνει κάτι αντίστοιχο, θα έδινε ένα δικό του κομμάτι, γεμάτο ιστορία και μηνύματα. Το δέντρο. «Η αλήθεια είναι πως έχει συμβεί και το έχουν βάλει σε τάξη. Μου έχουν στείλει δάσκαλοι από σχολείο και έχουν πάει κομμάτι για να ακούσουν τα παιδιά. Σίγουρα το έχουν κάνει και με άλλους ράπερς, δεν το λέω για μένα μόνο. Υπάρχουν πολλά κομμάτια hip hop που θα έπρεπε να διδαχθούν σε σχολεία. Μάλλον το "δέντρο" και το "οπαδός" όμως, αφού με ρωτάς για τα δικά μου. Το "δέντρο" κυρίως, γιατί το "οπαδός" είναι πολύ συγκεκριμένο. Έχει πολλά πράγματα να δείξει, μια άλλη οπτική σε άλλα παιδιά».

Αλήθεια, αυτό το «δέντρο» που έχει δει καμένη γη και όνειρα, τι θα έλεγε σήμερα σε ανθρώπους που στήνουν μπλόκα σε πούλμαν με ασυνόδευτα προσφυγόπουλα και διοργανώνουν ψησίματα δίπλα σε πεινασμένους ανθρώπους; «Θα τους έλεγε πόσες φορές έχει δει Έλληνες να φεύγουν και να κάνουν ακριβώς το ίδιο ταξίδι που κάνουν τώρα αυτοί που έρχονται σήμερα. Και αν ψάξεις και την ιστορία, όσο μαθαίνεις και διαβάζεις, το καταλαβαίνεις και περισσότερο. Εμένα ήταν από τα αγαπημένα μου μαθήματα η ιστορία. Διάβαζα πολύ όσο ήμουν στο Πανεπιστήμιο και ακόμα διαβάζω, είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι ακατανόητο οι άνθρωποι που ζουν εδώ να έχουν αυτή τη συμπεριφορά. Είναι αδιανόητο. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν άλλους ανθρώπους που έρχονται από μία χώρα στην οποία υπάρχει πόλεμος και αντί να τους υποδεχθούν και να τους βοηθήσουν να προχωρήσουν, στήνουν μπλόκα. Δεν μπορώ να το καταλάβω».

Τo μίσος, λοιπόν κυριαρχεί. Ο Anser όμως ραπάρει πως «το ν' αγαπάς τελικά είναι πιο εύκολο». Είναι, πράγματι; «Να σου πω αρχικά πώς έγραψα αυτό το κομμάτι. Μιλάει για τη διαδρομή μου από τη μέρα που φεύγω από την Αθήνα και γυρίζω πίσω στην πόλη που μεγάλωσα, στη Σπάρτη. Και λέει μέσα κάποια πράγματα, κάποιες προσωπικές μου στιγμές. Όλο αυτό έγινε όταν ήμουν σε μια ηλικία που άλλαξε πάρα πολύ ο τρόπος που έβλεπα τα πράγματα. Ήμουν κι εγώ λίγο πιο επιθετικός άνθρωπος, πιο κλειστός. Και ξαφνικά κατάλαβα ότι ok, προχωράμε, τα κακά πράγματα που μας έρχονται, που μας φορτώνουν οι άλλοι, οι κακοί άνθρωποι, τα λόγια, τα χρησιμοποιείς όλα και σε κάνουν πιο δυνατό, σε πεισμώνουν και προχωράς. Και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου να τους αγαπάς, να δίνεις ό,τι μπορείς περισσότερο, να προσφέρεις. Να προχωράς έτσι στη ζωή σου. Με το να μισείς δεν καταφέρνεις τίποτα. Αυτό είναι το νόημα του κομματιού. Και αυτό το κρατάω σαν στάση ζωής. Ξέρεις, ο καθένας χρησιμοποιεί όπως θέλει την αγάπη. Εγώ πιστεύω στη δοτικότητα γενικά. Αν το ξανάγραφα αυτό το κομμάτι θα έλεγα το να δίνεις είναι πιο εύκολο, το να προσφέρεις. Γιατί εν τέλει όταν προσφέρεις σε ανθρώπους, όταν δίνεις, όταν μοιράζεσαι, στο τέλος της ημέρας δεν βοηθάς μόνο τους ανθρώπους αυτούς, αλλά και τον εαυτό σου. Γίνεσαι εσύ καλύτερος. Σε κάνει να κοιμάσαι καλύτερα το βράδυ».

Η ζωή στη Σπάρτη, η έμπνευση και η διαφορετική οπτική

Η ζωή στη Σπάρτη, εκτός του ότι άλλαξε τον τρόπο που έβλεπε τα πράγματα, τον βοήθησε να δημιουργήσει μια νέα ζωή. «Σίγουρα μου έκανε καλό. Γιατί ζεις σε μια επαρχία, σε μια μικρή πόλη και σχηματίζεις μια καλύτερη εικόνα για την κοινωνία. Στην Αθήνα, επειδή είναι μια πολύ μεγάλη πόλη, έχεις έναν πολύ κλειστό κύκλο ανθρώπων γύρω σου. Εγώ κάθε μέρα έρχομαι σε επαφή με κόσμο που δεν θα συναντούσα ποτέ στην Αθήνα. Δηλαδή έρχομαι σε επαφή με έναν 80χρονο που είναι στο χωριό, πίνω καφέ στο ίδιο μαγαζί που δίπλα μου είναι ένας τύπος που είναι διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων, πιο πέρα ένας πρώην ναρκομανής και πάει λέγοντας. Όλοι αυτοί, επειδή ζουν σε μια μικρή πόλη, αναγκαστικά βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Οπότε αναγκαστικά όλα αυτά τα βλέπεις. Αν ήμουν στην Αθήνα δεν θα βρισκόμουν ποτέ σε έναν τέτοιο χώρο». Σκέφτομαι την απάντηση και αναρωτιέμαι αν όντως τελικά αυτό είναι καλό. «Δεν ξέρω αν σου κάνει καλό», απαντά, «αλλά βλέπεις περισσότερα πράγματα. Εγώ άρχισα να βλέπω τα πράγματα από άλλη οπτική. Ο περισσότερος κόσμος βάζει ταμπέλες σε κοινωνικές ομάδες. Είναι διαφορετικό να τα ζεις, να βλέπεις πώς είναι σε μια μικρή κοινωνία. Άλλο να το ακούς, άλλο να το βλέπεις. Έχει τεράστια διαφορά. Μου κάνει λοιπόν καλό στο ότι βλέπω τέτοια μικρά πράγματα, πώς γίνονται στην πράξη. Από εκεί και πέρα είναι σίγουρα πιο καλή, πιο ήρεμη η ζωή. Στην Αθήνα τώρα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στην καθημερινότητα».

Με το κεφάλι πιο ήρεμο και απαλλαγμένος από το άγχος της πρωτεύουσας, ο Anser βρήκε περισσότερη έμπνευση. «Όλα τα σκέφτομαι εκεί. Δεν πρόκειται ποτέ να πάρω ένα τετράδιο και να γράψω. Κάθομα, σκέφτομαι πράγματα και τα θυμάμαι. Όλα τα κομμάτια λοιπόν τα σκέφτομαι ή όταν είμαι στο χωράφι, ή όταν οδηγώ. Τις "προσευχές" τις σκέφτηκα όταν έκανα ένα ταξίδι από την Αθήνα στη Σπάρτη. Αυτή την ατάκα θυμάμαι συγκεκριμένα για "τα μυαλά των ανθρώπων που δεν έχουν εφεύρει ακόμα αλεξίσφαιρα" την σκέφτηκα στα διόδια στην Ελευσίνα. Μόλις σταμάτησα, εκείνη την ώρα το έλεγα! Το χτίζω στο μυαλό μου και όταν έρθει η ώρα το έχω όλο έτοιμο και τότε το γράφω. Άρα με βοηθάει πολύ η δουλειά μου γιατί όταν είσαι στη φύση και κάνεις μια δουλειά που δεν χρειάζεται σκέψη, το μυαλό σου είναι ελεύθερο. Οπότε περνάω πολύ χρόνο εκεί σκεπτόμενος».

Παρότι στα μάτια ενός παρατηρητή μια μετακίνηση από την Αθήνα στη Σπάρτη ίσως δεν είναι ό,τι καλύτερο για την "καριέρα" ενός ανθρώπου που γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής, για τον Γιάννη τα πράγματα δεν ήταν ποτέ έτσι. «Δεν το σκέφτηκα ποτέ. Βασικά δεν σκέφτηκα ποτέ αυτό που λένε καριέρα. Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό και ακόμα και τώρα δεν μου περνάει. Το έχω σαν χόμπι, απλά πλέον έχει σοβαρέψει πολύ. Όταν βλέπεις ότι έχεις μεγάλη απήχηση και θεωρείσαι "καλλιτέχνης" αλλάζει το πράγμα, γίνεται πιο σοβαρό. Και προσπαθώ και εγώ να δουλεύω πιο σοβαρά. Αλλά δεν μπορώ να με θεωρήσω ότι είμαι καλλιτέχνης, μουσικός. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος με σταματάει στο δρόμο και μου λέει "φίλε ακούω τη μουσική σου". Μου φαίνεται περίεργο. Στη Σπάρτη, επειδή όλοι με ξέρουν από μικρό, κανείς δεν το κάνει. Εγώ ζω αυτή την καθημερινότητα. Είναι πολύ απλό, "Ο Γιάννης από την απέναντι πολυκατοικία έβγαλε καινούργιο κομμάτι". Αλλά όταν πηγαίνεις σε μια μεγάλη πόλη και σε σταματάει ο άλλος, είναι διαφορετικά. Η λέξη καριέρα δεν μου άρεσε πολύ».

ΚΙΧ και οπαδός

Τα φώτα σβήνουν, τo beat αρχίζει και οι ρίμες παίρνουν την μορφή καταιγίδας. Το κοινό μοιάζει με τρελαμένο πέταλο στη Λατινική Αμερική. Και για τον Anser που ήταν και γηπεδικός, το συναίσθημα αυτό είναι μοναδικό. «Είναι σαν ναρκωτικό αυτό. Δηλαδή οι συναυλίες είναι για εμάς ναρκωτικό. Ψυχολογικά είναι ένα φοβερό συναίσθημα και όποιος και να το ζήσει, όταν κατέβεις από τη σκηνή στην καθημερινότητά σου ζεις μετά την καθοδική πορεία. Όταν έχεις ζήσει αυτό το πράγμα, κάνεις μια μεγάλη συναυλία και τη Δευτέρα το πρωί ξυπνάς και συνεχίζεις τη ζωή σου αυτό το πράγμα σε ρίχνει και σε ανεβάζει. Είναι ναρκωτικό, κανονικά». Ο μεγάλος χαμός γίνεται στα πιο aggressive κομμάτια, όπως το ΚΙΧ και το Παρανάλωμα, τα οποία έχουν διαφορετικό χαρακτήρα από τα υπόλοιπα, που είναι περισσότερο εσωτερικά. «Όσο θα υπάρχουν αφορμές για να γράψω τέτοια κομμάτια θα το κάνω. Προσπαθώ όμως ακόμα και σε αυτό να κρατάω ένα επίπεδο. Δεν θέλω να μιλήσω άσχημα επί προσωπικού για κάποιον. Προσπαθώ να μιλήσω μόνο για τη μουσική και να κάνω ένα battle κομμάτι που υπάρχει μέσα στη φιλοσοφία γενικότερα του hip hop. Θέλω να ξεχωρίσω τελείως τον άνθρωπο, από τον καλλιτέχνη και να μην το πάω προσωπικά». Αυτό αποδεικνύεται ότι κανείς μέχρι τώρα δεν έχει πάει να του ζητήσει το λόγο. «Όλοι καταλαβαίνουν για ποιον το έχω γράψει, όλοι το ξέρουν και ακόμα και οι ίδιοι συμφωνούν! Δεν έχει γίνει και με άσχημο τρόπο θεωρώ».

Μιας και ένα πρώτο γηπεδικό στοιχείο ήρθε στην κουβέντα, η συνέχεια δόθηκε με το «οπαδός». Το κομμάτι του Anser που καθρεφτίζει την πραγματικότητα σε αρκετά πέταλα. Μιλάμε για το οπαδικό κίνημα στην Ελλάδα και την προσέγγιση της «Μπάλας στην κερκίδα», καθώς στο βιβλίο ο οπαδός αποκτά με διαφορετική κοινωνική διάσταση, αποδεικνύεται ότι είναι μια παρεξηγημένη έννοια στην Ελλάδα. Οπαδός είναι και ο ογδοντάχρονος που στερείται πράγματα για να του φτάσει η σύνταξη για το γήπεδο. Το πιτσιρίκι που περιμένει πώς και πώς την Κυριακή, ή ο πατέρας που πηγαίνει μαζί με τον γιο του να δει την αγαπημένη του ομάδα. «Σίγουρα είναι παρεξηγημένη έννοια. Κοίτα, επειδή έχω κάνει παρέα με πολλά παιδιά από άλλες ομάδες, καταλαβαίνω ότι το ποδόσφαιρο είναι το τελευταίο πράγμα. Πιο πολύ είναι η οικογένεια που δημιουργούν οι άνθρωποι σε έναν σύνδεσμο, η παρέα. Το να πάνε στο γήπεδο στην ουσία είναι η διασκέδασή τους. Όντως, υπάρχουν κι άλλες ομάδες που προσφέρουν κοινωνικά, χρησιμοποιούν την κερκίδα για να περνούν κοινωνικά μηνύματα, που συνεισφέρουν στην κοινότητα. Έτσι πρέπει να γίνεται. Αυτό είναι πολύ καλό. Εγώ το κομμάτι το έγραψα ειδικά γιατί την περίοδο που ασχολιόμουν με τα γήπεδα έβλεπα πολλά κακώς κείμενα και δεν αναφέρομαι στη δική μου την ομάδα, το έγραψα για όλες τις ομάδες από αυτά που έβλεπα και αυτά που άκουγα. Απλά δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους να παίζουν ξύλο, να καίνε γήπεδα. Και επίσης αυτό το κομμάτι ήταν και ένας παραλληλισμός όταν ξεκίνησα να το γράφω για τον οπαδισμό σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στον αθλητισμό. Στην μουσική, στην πολιτική. Σαφώς και δεν είναι όλοι έτσι, σε πολλές ομάδες οι οπαδοί είναι εκεί σε πολύ σοβαρά κοινωνικά θέματα και είναι πολύ μεγάλη η δύναμη μιας κερκίδας όταν γίνεται κάτι να σηκώνει ένα πανό και να μιλά γι' αυτό. Είναι τεράστια δύναμη αυτή και νομίζω ότι πρέπει να το εκμεταλλευτούν ακόμα περισσότερο».

Το live και η πίεση

Μετά τα περσινά... παραναλώματα, Anser και Eversor επιστρέφουν στην Αθήνα για ένα τρομερό live στο Piraeus Academy. «Σίγουρα πιστεύω είναι το μεγαλύτερο μας live, γιατί το περσινό ήταν χωρισμένο σε δύο μέρες. Θέλουμε να το κάνουμε σε μια δόση, με γεμάτο χώρο. Ήταν και η πρώτη φορά που παρουσιάζαμε τα κομμάτια πέρυσι και είχαμε ένα άγχος, ειδικά την πρώτη μέρα, για το πώς θα είναι η συναυλία. Ξέρεις, όταν παρουσιάζεις ένα καινούργιο κομμάτι, ακόμα κι αν το έχει ακούσει ο άλλος, δεν ξέρεις στο live πώς θα είναι. Και έχεις και το άγχος ότι το λες πρώτη φορά. Τώρα έχουμε κάνει πολλές συναυλίες με αυτά τα κομμάτια, οπότε είμαστε πιο σίγουροι, ξέρουμε τι θα κάνουμε και μας έχει φύγει και αυτό το άγχος οπότε θα περάσουμε κι εμείς καλύτερα». Δεν είναι γνωστό στο ευρύ κοινό, όμως την πρώτη μέρα εκείνη, ο Anser έφτασε κοντά στην λιποθυμία. Ένιωσε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν και πέρασε το μεσημέρι πριν το δεύτερο live στο νοσοκομείο λόγω πίεσης. Αυτό το άγχος, που ο κόσμος συχνά δεν κατανοεί, είναι αντίστοιχο με των αθλητών.

Εversor, Βέβηλος, guests και νέα γενιά

«Με το νούμερο ένα beatmaker της Ελλάδας, το δίδυμο που ισοπέδωσε», γράφει χαρακτηριστικά στο ΚΙΧ ο Anser για τον Eversor, τον άνθρωπο που επιμελείται τις παραγωγές στα τραγούδια του. «Νομίζω ότι είμαστε ίδιοι χαρακτήρες με τον Θωμά (Eversor). Δεν κάνουμε ποτέ βιαστικά πράγματα, ο Θωμάς δουλεύει πάρα πολύ, είναι εξαιρετικός σε αυτό που κάνει. Δεν πρόκειται ποτέ να έρθει να μου πει έλα να κάνουμε κάτι απλά για να το κάνουμε. Όπως δεν πρόκειται ποτέ να του το πω κι εγώ. Θα προχωρήσουμε πάντα όταν δούμε ότι υπάρχει καλό υλικό και από τους δύο. Δεν πρόκειται ποτέ να πάμε να βγάλουμε έναν δίσκο και να μην είναι δουλεμένος και από τους δυο μας όπως πρέπει. Θεωρώ ότι και οι δύο είμαστε σε ένα πολύ καλό επίπεδο και αυτή η συνεργασία λειτουργεί, ταιριάζουμε και σαν άνθρωποι. Είμαστε άνθρωποι που συνεννοούμαστε και αυτό είναι το πιο βασικό. Είμαστε στην ίδια γενιά, όλα αυτά συνηγορούν και θεωρώ ότι ο ένας βοηθάει τον άλλον και του δίνει προκλήσεις το βήμα παραπάνω. Ο ένας καθοδηγεί τον άλλον και δίνει ιδέες, οπότε πηγαίνει καλά. Είναι φοβερό το ότι δεν έχουμε προστριβές, δουλεύουμε τόσα χρόνια μαζί και δεν έχουμε έρθει ποτέ σε μια σύγκρουση για τον οποιονδήποτε λόγο».

Τελευταία όμως ο Anser έχει «κολλήσει» και με έναν άνθρωπο που έχει γράψει τη δική του ιστορία στο ελληνικό hip hop. Έναν άνθρωπο με ξεχωριστή διαδρομή, ο οποίος έπεσε και σηκώθηκε δείχνοντας τεράστια ψυχική δύναμη. Τον Βέβηλο. «Ο Θανάσης μου ζήτησε κάποια στιγμή να παίξω guest σε ένα live του και η αλήθεια είναι ότι μου ξένισε λίγο. Τον ήξερα, εννοείται, αλλά δεν γνώριζα τι έκανε εκείνη την περίοδο, τον είχα χάσει λίγο. Αλλά είναι αυτό που σου έλεγα πριν με την επαρχία, ότι αν πας και δεις κάτι από κοντά καταλαβαίνεις ότι δεν είναι αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Όλοι φτιάχνουμε μια εικόνα στο μυαλό μας από αυτά που έχουμε ακούσει, που μας έχουν πει. Όταν πήγα στο live και έπαιξα κατάλαβα ότι δεν υπάρχει διαχωρισμός στη μουσική. Δεν υπάρχουν αυτοί που ακούν low bap και άρα ακούν τον Θανάση. Οι ίδιοι άνθρωποι που ακούν τον Θανάση, ακούν κι εμένα. Ίσως κάποιον παραπάνω και κάποιον λιγότερο, αλλά εν τέλει ο κόσμος είναι κοινός. Και τα βρήκα πολύ με τον Θανάση. Είχα άλλη άποψη αλλά τα είπαμε, κάναμε παρέα, μετά κάναμε και το κομμάτι (Άμα ρωτήσουν που χάθηκα) οπότε όλα αυτά σιγά-σιγά έπαιξαν ρόλο. Με βοήθησε πολύ, του έστελνα τα κομμάτια να τα ακούσει από τον τελευταίο δίσκο, ενώ κι εγώ τον βοήθησα στον δικό του. Υπάρχει αυτή η χημεία, ενώ είναι και πάλι ένας άνθρωπος που είμαστε κοντά ηλικιακά, έχουμε κάνει αυτές τις συναυλίες και πάλι βλέπεις ότι δεν έχει δημιουργηθεί καμιά προστριβή. Όταν έχεις με τον άλλον κοινό τρόπο σκέψης, βλέπεις τα πράγματα το ίδιο, αυτό από μόνο του είναι κάτι που θα σας δέσει. Δεν μου λέει ο Θανάσης "έλα να κάνουμε αυτό" και του λέω "όχι μαλάκα θα κάνουμε το άλλο". Όταν αρχίζει και γίνεται αυτό στις πέντε-δέκα φορές σπάει. Το ίδιο και με τον Θωμά. Πάμε προς την ίδια κατεύθυνση. Γενικά είμαι πολύ χαρούμενος για τον Θανάση, γιατί έχω μάθει την ιστορία του, τη ζωή του και βλέπω ότι είναι ένας άνθρωπος που τα έχει αφήσει όλα πίσω. Είναι πολύ δύσκολο αυτό το πράγμα. Προχωράει, είναι ένα ζωντανό παράδειγμα ανθρώπου που ήταν στον βούρκο και πλέον στέκεται στα πόδια του, είναι μια χαρά και δίνει το καλύτερο που μπορεί».

Ο Γιάννης είναι πολύ αισιόδοξος για τη νέα γενιά του hip hop. «Υπάρχουν γενικά πολύ καλοί νέοι για τους οποίους πιστεύω ότι είναι σε πολύ καλύτερο επίπεδο στην ηλικία που είναι, από εκεί που ήμασταν εμείς. Όχι τόσο μουσικά, όσο πνευματικά. Νομίζω ότι θα εξελιχθούν καλύτερα, δηλαδή. Έχουν να δουν περισσότερα από ό,τι είχαμε εμείς, ακούν κι από το εξωτερικό πράγματα, ενώ η μουσική παραγωγή έχει γίνει πιο εύκολη για να βρουν στοιχεία. Όποιος ψάχνεται τώρα νέος έχει μπροστά του μια θάλασσα γνώσης. Έχουν ευκαιρίες πολλές να κάνουν καλύτερα πράγματα από εμάς σε πιο μικρό χρονικό διάστημα». Ο Novel, ένας εκπρόσωπος αυτής της γενιάς θα είναι μαζί του στο Academy. «Θα είναι επίσης οι Zoro Χ Buzz που δεν είναι τόσο μικροί, ούτε τόσο νέοι, πολύ true παιδιά. Μου αρέσει πολύ η φάση τους. Θα είναι ο Βέβηλος, θα παίξουμε το κομμάτι, θα πάω και εγώ στα δικά του. Θα είναι και ο Andri j, με τον οποίο έχουμε μεγαλώσει μαζί και έχουμε κοινή πορεία. Ανέβηκε στην Αθήνα, είχαμε κοινή πορεία, βγάζει και σόλο δίσκο τώρα. Αγαπάει πάρα πολύ αυτό που κάνει και έχει κάνει τρελά πράγματα για να βρεθεί στα live, επειδή δεν μπορεί να πάρει άδεια από τη δουλειά».

Πέραν του live, ωστόσο, o Αnser ετοιμάζεται για... νέο παρανάλωμα μέσα στο 2020. «Έχουμε κάποια κομμάτια, ξεκινάμε τον επόμενο δίσκο, αλλά θα δούμε πώς θα πάει. Γιατί όταν ξεκινήσαμε μετά το Flowroyal το Άδυτο είχαμε γράψει κάποια κομμάτια και ξαφνικά, εκεί που ξεκινήσαμε με μια συγκεκριμένη κατεύθυνση αλλάξαμε τελείως. Οπότε αφήσαμε ό,τι είχαμε κάνει και το πήγαμε σε κάτι άλλο. Τώρα έχουμε ξεκινήσει πάλι, γράφουμε, μου έχει στείλει μουσικές ο Θωμάς και θα δούμε πώς θα πάει. Ο σκοπός είναι να βγει ο νέος δίσκος μέσα στο 2020. Επειδή πλέον και εγώ νιώθω σε πολύ δημιοργική φάση μπορεί να βγει σε πολύ κοντινό διάστημα...».

ANSER // ΠΑΡΑΝΑΛΩΜΑ

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019

Piraeus 117 Academy

On decks : Eversor

Πηγή: http://www.gazzetta.gr