Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

ΜΑΝΗ. Όταν σήμερα ισχυρίζεσαι ότι συγκλονίστηκες και αύριο το έχεις λησμονήσει είσαι υποκριτής. Όταν για τρείς ημέρες όλο το πανελλήνιο ασχολείται με τον βιασμό της 12χρονης από τον ιερέα πατριό της, στη Μάνη και την τέταρτη ημέρα το ξεχνά, τότε το πρόβλημα είναι ιδιαζόντως σοβαρό. Τόσο σοβαρό που δεν πρέπει να μας ξενίζει αν γεννά τραγωδίες και ανθρώπινα δράματα…

Διάττων αστέρας είναι ένα φωτεινό σημείο σαν αστέρας που εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά ένα ή δευτερόλεπτα και μετά εξαφανίζεται. Έτσι μοιάζουν οι υποθέσεις που για μία ή δύο ημέρες συγκλονίζουν την κοινωνία και αμέσως περνούν στο βάθος της κρίσης και της μέριμνάς μας. Βλέπουν λοιπόν οι ανά τη ζωή δράστες και θύματα την απάθεια και την υποκρισία της κοινωνίας γύρω από το πρόβλημα και οι μεν δράστες αποθρασύνονται τα δε θύματα βουβαίνονται.

Δεν μπορώ να κατανοήσω τον λόγο που πάντα ένα πέπλο προστατεύει τον δράστη πράξεων όπως ο βιασμός ανήλικου παιδιού μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον;

Δεν δέχομαι ότι υπάρχει άλλοθι, δικαιολογία και ακαταλόγιστο σε ανθρώπους που ασκούν εξουσία και κοινωνικό ρόλο, είτε επιτυχώς είτε ανεπιτυχώς.

Όσο με συγκλονίζει η βιασμένη ψυχή ενός 12χρονου αθώου κοριτσιού άλλο τόσο με συγκλονίζει η βιασύνη με την οποία κοινωνία και φορείς «ξεπερνούν» το πρόβλημα και συνεχίζουν έως ότου συναντήσουν το επόμενο.

Μια υπόθεση δεν κλείνει από τη στιγμή που οι αρμόδιες αρχές αναλαμβάνουν την τυπική διαδικασία καταστολής και τιμωρίας. Ούτε όταν το θύμα φιλοξενείται σε Κοινότητα για την προστασία του. Η υπόθεση ίσως δεν κλείνει ποτέ για την κοινωνία, εν προκειμένω της Μάνης.

Γιατί άραγε τόση απάθεια;

Μήπως επειδή πρόκειται για θύμα αλλοδαπή;

Γιατί τόση υποκρισία;

Μήπως γιατί κάποιοι φοβούνται τη δυσφήμιση;

Γιατί τόση εσωστρέφεια;

Μήπως για να προστατευθεί το θύμα;

Ούτε για το θύμα, αυτής της στιγμής, ούτε γι το θύμα που θα ακολουθήσει έχουμε έννοια και πραγματική φροντίδα.

Η πρόληψη, η ευαισθητοποίηση, η εγρήγορση, η δράση, η παρέμβαση είναι καθήκοντα όλων των πολιτών και εν προκειμένω των Μανιατών.

Οι πύργοι της Μάνης δεν συμβολίζουν την αμπαρωμένη σκοτεινή ψυχή αλλά το ελεύθερο μαχητικό φρόνημα.

Πότε θα το δούμε αυτό στη σύγχρονη καθημερινή ζωή;