Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Όταν δεις στη Σπάρτη αυτά τα άσχημα , πρόχειρα , δήθεν προστατευτικά παραπετάσματα , τότε να ξέρεις ότι από πίσω τους κάποιο παλιό – όμορφο σπίτι «πεθαίνει» .

Τούτο το μονώροφο σπίτι με τα κεραμίδια στην οδό Άγιδος αρ. 16 (περιοχή Ευαγγελιστρίας) , σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των επαϊόντων , ήταν από τα πρώτα σπίτια της νέας Σπάρτης , χτισμένο μεταξύ 1850- 1870 , σε μια προνομιούχο περιοχή, όπου , από τα οθωνικά σχέδια της πόλης , προβλεπόταν η ανάπτυξη του ∆ιοικητικού και του Πνευματικού Κέντρου της .

Πρόκειται για ένα απλό σπίτι από πέτρα , σοβατισμένο , με ένα διακοσμητικό στοιχείο της πρόσοψης (μάλλον μεταγενέστερη προσθήκη) που δεν συναντάται σε κανένα άλλο παλαιό σπίτι : Μια συνεχόμενη διακοσμητική ταινία , η οποία στέφει τα ανοίγματα του ορόφου και δημιουργεί παραστάδες (ψευδο-κολόνες) ανάμεσα στα πορτοπαράθυρα και στις γωνίες του σπιτιού , δεξιά και αριστερά.

Άλλα χαρακτηριστικά του όμορφου αυτού παλαιού σπιτιού είναι οι δυο εξώστες με τα ωραία σφυρήλατα κιγκλιδώματα και τα στηρίγματα (φουρούσια) , οι παραστάδες στις γωνίες του ισογείου , η τζαμωτή , ξύλινη ταμπλαδωτή πόρτα της εισόδου για τον όροφο στα αριστερά , η συμπαγής ξύλινη ταμπλαδωτή πόρτα του ισογείου στα δεξιά, τα παράθυρα του ισογείου με τα αυθεντικά παλιά ξύλινα , συμπαγή , εσωτερικά (!!!) παραθυρόφυλλα (κανάτια) και ο φεγγίτης του ορόφου , εν είδει σοφίτας , πάνω στη σκεπή , στα νότια .
Σήμερα , αφού στέγασε ανθρώπους και όνειρα για ενάμισι (περίπου) αιώνα , το όμορφο αυτό σπίτι της παλιάς Σπάρτης καταρρέει (όπως κι άλλα πολλά «αδέρφια» του ).

Η πικροδάφνη μπροστά του , κάτω από τα μπαλκόνια , πεισματάρα και «αδιόρθωτη», επιμένει να ζει ακόμα και ν' ανθίζει , όταν ανθίζουν οι πικροδάφνες . Έτσι κρατώντας στην αγκαλιά της τα συντρίμμια του παλαιού σπιτιού φέρνει στο νου το παλιό «πικρό» , δημοτικό , ηπειρώτικο τραγούδι:

«Στης πικροδάφνης τον ανθό

έγειρα ν' αποκοιμηθώ ...»