Περιμένουμε τους επενδυτές!

Γράφει ο Τ. Ευόρας

Τελικά όπου να δεις και όπου να ακούσεις σου λένε πως… περιμένουμε τους επενδυτές! Που κυβέρνηση και αντιπολίτευση τους κάνουν δελεαστικές προσκλήσεις να έλθουν για να «επενδύσουν» τα χρήματά τους στη χώρα μας… Δεν μας ενδιαφέρει η εθνικότητά τους, αν είναι Γάλλοι, Πορτογάλοι, Γερμανοί, Αμερικάνοι, Ρώσοι, Εβραίοι ή Τούρκοι… Σημασία έχει το χρήμα τους… Το οποίο θα φέρουν για να φτιάξουν δουλειές, εργοστάσια, επιχειρήσεις, απο τις οποίες θα κερδίσουν πολλαπλάσια χρήματα από αυτά που επένδυσαν. Και σε αυτές τις δουλειές θέλουμε να πιστεύουμε πως θα δουλέψουν ΚΑΙ Έλληνες για να μειωθεί η ανεργία, να κινηθεί χρήμα, να κερδίσουν οι «περιφερειακές» εγχώριες επιχειρήσεις, να τις φορολογήσει το κράτος.

Και εμείς τι δίνουμε στους «επενδυτές»; «Γη και Ύδωρ»! Τα πάντα! Από τις εκτάσεις γης, υποδομές και διοικητικές διευκολύνσεις μέχρι το αφορολόγητο.

Και καλά κάνουμε γιατί μία πτωχευμένη χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει τη δύσκολη! Έχει ανάγκη από ξένο χρήμα και τα «δίνει όλα» για να επιβιώσει! Υποτάσσει το ουσιαστικό μακροχρόνιο συμφέρον της σε πρόσκαιρες οικονομικές ευκαιρίες, για να πάρει ζωογόνες ανάσες!

Γιατί οι «επενδυτές» δεν είναι φιλάνθρωποι! Είναι στυγνοί διεθνείς επιχειρηματίες που αποβλέπουν μόνον στο κέρδος και αδιαφορούν απολύτως για τις «περιφερειακές βλάβες» που προκαλούν.

Περιμένουμε λοιπόν – υπ αυτές τις συνθήκες – τους επενδυτές. Πρόθυμοι να ανεχθούμε – εξ ανάγκης – τις επενδυτικές διαστροφές τους.

Ενώ όμως δεχόμαστε τους μεγάλους ατίθασους επενδυτές, από τους οποίους αναμένουμε αμφίβολα περιστασιακά κέρδη, παραβλέπουμε τις δυνατότητες χιλιάδων εγχώριων μικροεπενδυτών από τον λαό μας, που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν αναπτυξιακές δυνατότητες σε ευρεία κλίμακα της οικονομίας. Που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν χιλιάδες παραγωγικές επιχειρήσεις δίνοντας αξία στα προϊόντα μας… Που θα μπορούσαν να τονώσουν και να τονίσουν την μοναδικότητα της ποιοτικής ιδιαιτερότητας στην παγκόσμια αγορά.

Πάσχουμε δηλαδή από το «σύνδρομο της παγκοσμιοποίησης» που θέλει «πέντε ελαιοτριβεία» στη χώρα, με στόχο τον περιορισμό του κόστους για την κατάκτηση του παγκόσμιου ανταγωνισμού και αδιαφορούμε για την ποιοτική και τυποποιητική αναβάθμιση των χιλιάδων υπαρχόντων με στόχο την άνοδο των τιμών των προϊόντων μας και την κερδοφορία σε όλα τα επίπεδα…. Με λίγα λόγια δεν κάνουμε αυτό που κάνουν οι Ελβετοί με τα ρολόγια και τις σοκολάτες τους, οι Ιταλοί μες τα ενδύματα, οι Γερμανοί μα τα μηχανήματα και οι άλλοι με άλλα, που διανοήθηκαν να τα βάλουν στο «χύμα» ανταγωνισμό!

Και γι αυτό δεν ακούμε να λαμβάνονται μέτρα ενίσχυσης των τοπικών μικρών επιχειρήσεων, δεν δίνονται αναπτυξιακές κατευθύνσεις και ενισχύσεις, δεν προστατεύονται από τις καταστροφικές αθρόες εισαγωγές.

Ανά δεκαετία – εικοσαετία, μας «άγουν και μας φέρουν» οι διεθνείς οικονομικές επιδιώξεις και την μια κρατικοποιούμε τα πάντα, - μέχρι και το εμπόριο καφέ και ξυλείας – ενώ την άλλη αποκρατικοποιούμε μέχρι τις αμυντικές βιομηχανίες της χώρας μας! Μια αλλοπρόσαλλη δηλαδή πολιτική χωρίς έρμα και χωρίς προοπτική και συνέχεια…

Είμαστε υπόδουλοι σε περιστασιακές οικονομικές ιδεολογίες από τις οποίες δεν πρόκειται να μας σώσουν οι κάθε λογής ξένοι επενδυτές… Αντίθετα όταν πάψει η κερδοφορία των επιχειρήσεών που θα στήσουν, θα πάρουν τα κέρδη τους και θα αφήσουν τα χρέη και τους εργαζόμενους στο έλεος και την φροντίδα του κράτους, όπως έχει ξαναγίνει…

Όταν δεν προγραμματίζεις «τα του οίκου σου» δεν πρόκειται να σε σώσουν οι κάθε είδους τοκογλύφοι! Το ζήσαμε!...