Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Πραγματικά , το ελληνικό κράτος έχει συνέχεια : Οι προ-μνημονιακές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ , στα πλαίσια των αντιλαϊκών πολιτικών τους , είχαν , ήδη πριν από τα μνημόνια , ξεκινήσει την πολιτική της μείωσης των διορισμών μόνιμων εκπαιδευτικών και της παράλληλης αύξησης των προσλήψεων αναπληρωτών . Στην εποχή των μνημονίων οι συγκυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ μηδένισαν τους διορισμούς μονίμων και κορύφωσαν τις προσλήψεις αναπληρωτών στην προσπάθειά τους να περικόψουν χρήματα από την ήδη υπο-χρηματοδοτούμενη δημόσια εκπαίδευση , προκειμένου να πληρώνουν τους «δανειστές» . Φέτος , η νέα κυβέρνηση της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ , πιστά προσηλωμένη στα μνημόνια , συνεχίζει το έργο των προηγουμένων , ξεκινώντας τη νέα σχολική χρονιά 2019-2020 με την πρόσληψη 20.000 αναπληρωτών (!!!)
Οι αναπληρωτές είναι άλλο ένα τερτίπι της ελληνικής πολιτείας σε βάρος της εκπαίδευσης και του λαού : Κάποτε, ο «αναπληρωτής» ήταν αυτό ακριβώς που σήμαινε η λέξη : Ένας αδιόριστος εκπαιδευτικός , δηλαδή , που με σύμβαση ορισμένου χρόνου , αναπλήρωνε έναν μόνιμο εκπαιδευτικό , ο οποίος απουσίαζε λόγω μακρόχρονης άδειας ή είχε αποσπαστεί στο εξωτερικό .
Όταν οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις «ανακάλυψαν» πως οι αναπληρωτές κόστιζαν λιγότερο από τους μονίμους , άρχισαν να προσλαμβάνουν σωρηδόν «αναπληρωτές» ακόμα και για τα οργανικά κενά των σχολείων !!!
Αυτός ο εκτροχιασμός δημιούργησε χιλιάδες «νομάδες» , αδιόριστους , κακοπληρωμένους και παραγνωρισμένους εκπαιδευτικούς , με περιορισμένα δικαιώματα (ασφαλιστικά – εργασιακά - συνδικαλιστικά) , χωρίς κάποια στοιχειώδη μέτρα στήριξης , οι οποίοι , αφού έχουν περάσει ένα μαρτυρικό καλοκαίρι αναμονής και ανασφάλειας , διασκορπίζονται κάθε φθινόπωρο (ή και κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς) σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη της Ελλάδας , χωρίς πολλές φορές να καλύπτουν με τον μισθό ούτε τα έξοδά τους , μόνο και μόνο για να «γράψουν» μόρια προϋπηρεσίας .
Αυτή η απαράδεκτη κατάσταση που διαμόρφωσαν τα κόμματα εξουσίας (ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ) τσακίζει - κυριολεκτικά – τη ζωή , την υπόσταση και την αξιοπρέπεια των χιλιάδων αδιόριστων εκπαιδευτικών , την ίδια τη δημόσια εκπαίδευση αλλά και το δικαίωμα των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων για μόρφωση .
Ο Δάσκαλος ήταν , είναι και θα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος στο οικοδόμημα της Εκπαίδευσης . Όταν ο Δάσκαλος είναι παραγνωρισμένος , υποβαθμισμένος και παραγκωνισμένος από την πολιτεία , αυτό αντανακλά άμεσα και στην ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης από το ελληνικό δημόσιο Σχολείο . Γι’ αυτό , οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να ξαναβρούν τον χαμένο δρόμο των αγώνων , για μόνιμους διορισμούς , κάλυψη ΟΛΩΝ των οργανικών και λειτουργικών κενών των σχολείων , αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις και αύξηση των δαπανών για τη βαριά χειμαζόμενη δημόσια εκπαίδευση .