Πιάνουν το χώμα και την ελιά και παράγουν ίσως το πιο υγιεινό, ωφέλιμο και ευλογημένο προϊόν. Το ελαιόλαδο.
Από μικρά παιδιά στη σκιά του παππού, αργότερα στου πατέρα τα χνάρια και σήμερα αγρότες που πρέπει να κατέχουν μια τέχνη και μια «επιστήμη» μαζί.
Την τέχνη της ελαιοκαλλιέργειας και την επιστήμη της διάθεσης.
Σήμερα έμποροι των εθνών, «ζυγίζονται» πάνω από τις λιόφυτες πλαγιές της Πελοποννήσου, για να δώσουν τιμήμ σε ότι έχει απομείνει και σε ότι έρχεται.
Πολιτικές… Κοινές, Εθνικές, Ειδικές, Έκτακτες, αλλά ο αγρότης στον «αέρα». Όποιος κατόρθωσε να γίνει και έμπορος ίσως να κοιμάται αρκετά βράδια, όποιος έμεινε αυθεντικός αγρότης και θέλει να προκόψει δεν κοιμάται
«Χωροφύλακες» διαφεντεύουν το βιός του και την τύχη του και ενώ αυτός βάφτιζε τον γιό του αγρότη με αγνό λάδι στα χέρια του παπά κάποιοι παπατζήδες «βαφτίζαν» το ξένο ελληνικό και ρημάζουν ότι πιο πολύτιμο παράγει τούτος ο τόπος.
Το παρθένο ελαιόλαδο. Αυτό που αλλού δεν βρίσκεις.

Ποιος να αντισταθεί;
Ποιος να σηκώσει κεφάλι;
Ποιος να κόψει τον βρώμικο δεσμό αγοράς – ρίζας;

Φθινόπωρο και πάλι η αγροτιά παίρνει τον δρόμο για το χωράφι.
Άραγε νοιάστηκε κάποιος για να μην έχει δάκο η ελιά του αγρότη;
Νοιάστηκε κανείς για να μην δανείζεται για να καλλιεργήσει; Για το νερό, το λίπασμα, το πετρέλαιο, το πανί..;
Νοιάστηκε κάποιος για να προστατέψει το εθνικό προϊόν που παράγει ο Έλληνας αγρότης;
Νοιάστηκε άραγε κανείς για την ψυχή του αγρότη; Για την περηφάνεια του; Τη ζωή του;

Παρθένα χέρια απλωμένα σε μια «πρόστυχη» αγορά.
Ποιο άλλο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα;