Γράφει ο Χρήστος Τσίχλης*

Από την δεκαετία του 1970 μέχρι πρόσφατα, κάτοικοι και επισκέπτες, χρησιμοποιούσαν το όχημα ταξί με έδρα το Γεωργίτσι, δηλαδή το Γεωργιτσιανικο ταξί. Το Γεωργίτσι υπήρξε κεφαλοχώρι με αστυνομικό σταθμό, ταχυδρομείο, μεταβατικό ειρηνοδικείο, τρείς ιερείς, σχολαρχείο και με δικό του ταξί μέχρι πρόσφατα. Τώρα, δεν υφίστανται τα ανωτέρω και δεν υφίσταται πλέον ταξί με έδρα το Γεωργίτσι. Όσοι πραγματικά αγαπούν το χωριό, απογοητεύονται με το κλείσιμο επιχειρήσεων ή υπηρεσιών. Επιπλέον, όσοι πραγματικά αγαπούν το χωριό, το αποδεικνύουν εμπράκτως.

Ο ιδιοκτήτης του Γεωργιτσιανικου ταξί διαχρονικά επέδειξε σωστή συμπεριφορά για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών, για την καλύτερη λειτουργία του ταξί σαν επιχείρηση, γνώριζε καλά τις διάφορες περιοχές και τους δρόμους, εξυπηρετούσε χωρίς επιπρόσθετο κόστος ή υπερβολικές χρεώσεις. Τον χαρακτήριζε η ευγένεια, ο σεβασμός, η αγάπη, η υπομονή, η προσοχή, η ψυχραιμία και η επιμελημένη εμφάνιση. Γενικά, υπήρξε υπόδειγμα της κοινωνίας.

Πρόσφατα η οικογένεια , δικαιολογημένα και νόμιμα προέβει στην πώληση του ταξί σε τρίτο ιδιοκτήτη εκτός Γεωργιτσιου, που σε καμία περίπτωση δεν εξυπηρετεί το χωριό μας, με την αιτιολογία ότι δεν υπήρξε ενδιαφέρον από συμπατριώτη. Υπήρξε όμως γενική ενημέρωση της πρόθεσης πώλησης ή περιορισμένη ενημέρωση;; Προσωπικά θα επέλεγα την δωρεάν παραχώρηση του ταξί σε Γεωργιτσιανο ή σε σύλλογο του Γεωργιτσιου, διότι υπερισχύει η κοινωνική προσφορά και όχι το οικονομικό όφελος.

Το επιχείρημα συμπατριωτών μου, ότι δεν είχαν ενημερωθεί για την πρόθεση πώλησης, καθώς η πρόθεση πώλησης δεν είχε δημοσιευτεί παντού (σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή σάιτ του χωριού, δεν είχε κοινοποιηθεί στον σύλλογο με τα περισσότερα μέλη-Συνδεσμο των εν Αττική Γεωργιτσιανων), με προβληματίζει.

"Σκλάβος είναι μόνο αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος άλλος να τον ελευθερώσει", Ezra Pound.

* Δικηγόρος, πρόεδρος του Συνδέσμου των Εν Αττική Γεωργιτσιάνων