Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Εκλογές 2019 : ΟΛΑ αναμενόμενα κι έκπληξις ουδεμία !
Ο ελληνικός λαός :
-Καταψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ , επειδή , αντί του «άλλου δρόμου» που είχε υποσχεθεί , εξαπάτησε το λαό και ακολούθησε τον δρόμο των προηγουμένων , ψηφίζοντας , μαζί με τη ΝΔ , το μνημόνιο Νο 3.
-Υπερψήφισε το κόμμα της ΝΔ (αυτό που είχε καταψηφίσει 2 φορές το 2015 !!!) , το οποίο είχε οδηγήσει τη χώρα στην κρίση και είχε ψηφίσει το μνημόνιο Νο 2 .
Δηλαδή , ένας τραγέλαφος , που αποκαλύπτει έναν λαό παραζαλισμένο , εγκλωβισμένο σε πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα , τα οποία αναπαράγουν την κρίση και τη δυστυχία .
Και δεν είναι μόνον αυτό : Το πολιτικο-οικονομικό σύστημα που ελέγχει τις εξελίξεις στην Ελλάδα κατάφερε να επανασυστήσει τον –εδώ και λίγα χρόνια απειλούμενο- δικομματισμό, έτσι ώστε ο λαός να μπορεί να επιλέγει , ελεύθερα και δημοκρατικά , αν θα τον φάει η Σκύλα ή η Χάρυβδη .
Ο δικομματισμός είναι ένα πανέξυπνο εφεύρημα του Συστήματος , μέσω του οποίου οι πολιτικές παραμένουν ΙΔΙΕΣ (ασχέτως του ποιος πόλος κυβερνάει ) και ο λαός έχει την ψευδαίσθηση πως ασκεί το δημοκρατικό του δικαίωμα επιλέγοντας έναν από τους δύο πόλους που του προσφέρει το Σύστημα .
Όταν η Ελλάδα , εν έτει 2019 , δίνει στον δικομματισμό πάνω από 70% , ουσιαστικά, γυρίζει πίσω στα 1884 , στην εποχή της γέννησης του ελληνικού δικομματισμού (Τρικούπης-Δεληγιάννης) και είναι φανερό πως , εξαιτίας τούτου , ΔΕΝ έχει καμία ελπίδα και προοπτική .
Ο διαχρονικός πόλος της δεξιάς , μετά από την κρίση που πέρασε πρόσφατα λόγω των τεράστιων ευθυνών του για τα μνημόνια και την κατάντια της χώρας , κατάφερε (χάρη στη «βοήθεια» που της προσέφερε με την πολιτική του ο ΣΥΡΙΖΑ ) να ανασυγκροτηθεί και να φτάσει στο (αξιοθαύμαστο γι’ αυτήν και αξιοκατάκριτο για τον λαό ) 40% !!!
Ο άλλος πόλος (δεν θα τον πω «αριστερά» διότι δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος) αναδημιουργείται με έναν τρόπο που αποτελεί ιστορική επανάληψη (το αν θα είναι «φάρσα» ή «τραγωδία» - κατά τον Μαρξ - θα το δείξουν οι εξελίξεις ) : Όπως το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου γιγαντώθηκε από τη διάλυση της ΕΝΩΣΗΣ ΚΕΝΤΡΟΥ, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλ. Τσίπρα απέκτησε μπόι από τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ . Μόνο που οι όροι είναι διαφορετικοί : Ενώ ο Α. Παπανδρέου κατέκτησε το Κέντρο παρουσιάζοντας ένα νέο – καινοτόμο ιδεολογικό μανιφέστο και πρόγραμμα (ασχέτως αν το υλοποίησε ή όχι) , ο Αλ. Τσίπρας απλώς άνοιξε την πόρτα στους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ , που «είδαν το φως και μπήκαν» .
Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ , το 2015 , εγκατέλειψαν , μαζικά , το καράβι του (το οποίο βούλιαζε από τραγικά λάθη των καπετάνιων του αλλά και του πληρώματος) και επιβιβάστηκαν μαζικά και άτακτα στο καινούριο καράβι του ΣΥΡΙΖΑ , το οποίο η ιστορική συγκυρία έφερε να παραπλέει στο δικό τους την ώρα του ναυαγίου .
Η επιλογή τους αυτή δεν είχε χαρακτηριστικά ιδεολογικά και πολιτικά . Απλώς άλλαξαν καράβι για να μην «πνιγούν» και για να κρατήσουν ζωντανές τις ψευδαισθήσεις , τις ουτοπίες και τα συνθήματα , στα οποία είχαν εθιστεί επί 10ετίες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Αλέξης Τσίπρας , όταν αντιλήφθηκε το φαινόμενο , λειτούργησε ως μετενσάρκωση του Ανδρέα Παπανδρέου (για γέλια και για κλάματα) προκειμένου να συγκινήσει και να κρατήσει τους νέους επιβάτες . Πραγματικά , αυτό , ήταν πολύ εύκολο αφού τα κουμπιά που έπρεπε να πατήσει , ώστε να λειτουργήσουν τα ανακλαστικά τους , ήταν ΚΑΙ μεγάλα ΚΑΙ ευδιάκριτα .
Βεβαίως , επειδή ένα τέτοια «δάνειο» πλήρωμα είναι έτοιμο , ανά πάσαν στιγμή , να αλλάξει και πάλι καράβι , η αγωνία και η ανασφάλεια του Αλ. Τσίπρα είναι να πάει με τα νερά του , δημιουργώντας ένα «νέο» ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ . Εξ ου και η δήλωση , αμέσως μετά την ήττα του :
«Θα δώσω όλες μου τις δυνάμεις ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ και η Προοδευτική Συμμαχία να μετασχηματιστούν σε μια μεγάλη προοδευτική δημοκρατική παράταξη».
Το μέλλον , λοιπόν , του λαού και της χώρας είναι προδιαγεγραμμένο και η απορία πάντα ανοιχτή και αναπάντητη :
-Πότε ο λαός αυτός θα διδαχθεί από τα λάθη που κάνει ; Πότε οι αριστερές δυνάμεις (όποιες και όσες υπάρχουν) θα κατανοήσουν και θα αναλάβουν τις ευθύνες τους ;

«H σκέψη είναι , στην ουσία , η άρνηση αυτού
που βρίσκεται μπροστά μας.»
Friedrich Hegel