Λέγεται ότι η Λακωνία διακρίνεται για πλήθος ακροδεξιών, στην ιδεολογία, πολιτών. Μάλιστα θεωρείται η λακωνική κοινωνία μία από αυτές που βρίσκει απήχηση ο λόγος της Χρυσής Αυγής. Τουλάχιστον μέχρι πρότινος…
Θα άξιζε κάποτε να δούμε αναλυτικά το προφίλ κάποιων ανθρώπων από εκείνους που επιλέγουν την Χρυσή Αυγή γιατί θα διαπιστώναμε ότι είναι, ως επι το πλείστον, δυσαρεστημένοι πολίτες από την καθημερινότητα που βιώνουν οι οποίοι γνωρίζουν ελάχιστα για την ιδεολογία της Χ.Α. Απεγνωσμένοι. Οργισμένοι; Δεν αποκλείεται. Άνθρωποι που νιώθουν και όχι άδικα, εχθρό το πολιτικό σύστημα σε όλες τις εκφάνσεις του (Κυβέρνηση, Κοινοβούλιο, Ευρωκοινοβούλιο, Αυτοδιοίκηση). Πολίτες που για κάποιον λόγο δεν εμπιστεύονται τα άλλα κόμματα διαμαρτυρίας. Ανάμεσα σε αυτούς θα βρούμε και φασίστες «μαύρης» και απρόβλεπτης συμπεριφοράς.

Κακά τα ψέματα, η Κυβέρνηση, κάθε Κυβέρνηση, είναι ένα Σύστημα. Το Σύστημα δημιουργεί αντισύστημα που σχεδόν πάντα εφάπτεται του Συστήματος.

Ακόμα και μια «αριστερή» Κυβέρνηση, αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να εκφράσει (να ξεγελάσει στην περίπτωσή μας), για πάνω από μια θητεία, τον πολίτη που δοκιμάζεται ή εξοργίζεται.

Ως Σύστημα λοιπόν, η Κυβέρνηση Σύριζα, όχι μόνον δεν ανταποκρίθηκε στην εμπιστοσύνη των πολιτών, που κατά χιλιάδες μετακινήθηκαν προς αυτόν το 2015, αλλά τους απογοήτευσε οικτρά.

Ακόμα όμως πιο τραγική και γι αυτό κρίσιμη είναι η σκιά της Κυβέρνησης Σύριζα στην κοινωνία. Δηλαδή εκείνοι (κάποιοι, όχι όλοι), οι περιφερόμενοι παρακομματικοί, παρασυνδικαλιστές, δήθεν διανοούμενοι και όψιμοι ιδεολόγοι, οι οποίοι, στην τελική τους κοινωνική αποτύπωση, αποτελούν τους εκφραστές του κόκκινου φασισμού τόσο στη χώρα όσο και στη Λακωνία.
Είναι εκείνοι που άνοιξαν πάλι διάπλατα τα ντουλάπια της πολιτικής ιστορίας για να ξαναβγούν έξω οι σκελετοί του αιμοβόρου κομματισμού και της τυφλής φασιστικής νοοτροπίας. Φοβισμένοι ότι θα γίνει προέλαση των «πράσινων» ξενιστών, πέρασαν θηλιά στο λαιμό των πραγματικών ιδεολόγων της Αριστεράς για να τους ελέγχουν, και αυτούς. Όσους δεν μπόρεσαν να θηλιάσουν τους εξοβέλισαν.

Μην τους ψάξετε κάπου πίσω ή κάπου μακριά. Είναι ανάμεσά μας. Είναι αυτοί που κουνούν το δάκτυλο, στις πλατείες και τα πεζοδρόμια καταγγέλλοντας ως φασίστες όλους τους άλλους… Δεν είναι πολλοί. Αυτοί συνήθως είναι λίγοι και διαλεχτοί… Είναι αυτοί που τιμωρούν ακόμα και εκείνους τους συντρόφους που έχουν τολμούν να δείξουν κάποιο ήθος και κάποια πίστη. Είναι εκείνοι τελικά που ελέγχουν (θέλουν να ελέγχουν) τα πάντα. Επιδιώκουν να είναι πάνω από Αρχές και Εξουσία, αλλά έξω απ’ αυτές... Θέλουν να είναι η ίδια η Εξουσία χωρίς να το χρεώνονται.
Η ανάσα τους δεν γίνεται αντιληπτή από όλους. Άλλωστε αυτή είναι η μέθοδος του φασισμού αρχικά. Απειλούνται οι λίγοι, όσοι ενοχλούν, για να τρομοκρατηθούν όλοι οι άλλοι…

Αυτοί θέλουν να ελέγχουν ποιος θα διοριστεί.
Αυτοί θέλουν να ελέγχουν ποιος θα πάρει επίδομα.
Αυτοί θέλουν να ελέγχουν ποιος θα μετατεθεί.
Αυτοί θέλουν να ελέγχουν ποιος θα μπορεί να μιλήσει δημόσια.
Αυτοί θέλουν να ελέγχουν ποιος θα πάρει κρατικό χρήμα.
Αυτοί θέλουν να ελέγχουν ποιος θα δικαιωθεί στα αιτήματά του.
Αυτοί έχουν φροντίσει προ πολλού να ξεδιαλέξουν τους ευνοημένους.
Αυτοί στοχοποιούν κι «εκτελούν» προσωπικότητες και χαρακτήρες.
Αυτοί υπονομεύουν και μεθοδεύουν με απίστευτη αναλγησία.

Ένας αδυσώπητος κόκκινος φασισμός πολύ πιο ύπουλος σήμερα και πιο θρασύς συνάμα, από τον μαύρο φασισμό. Ο κόκκινος φασισμός δεν διστάζει να ανεχτεί δίπλα του ακόμα και τον μαύρο φασισμό, να συνυπάρξει, προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του. Απόλυτα συνειδητοποιημένη συνύπαρξη την οποία επιτρέπει η αντίληψή τους ότι αυτοί δεν κινδυνεύουν γιατί ξεχωρίζουν, υπερέχουν, διαφέρουν… Τόσο φασίστες...

Φορά «κουκούλες» των πολιτισμικών προσωπικοτήτων, ξερνά χολή για όποιον δεν υπόκειται σε αυτόν, μεθοδεύει συστηματικά την απομόνωση και την αποκοπή όλων των άξιων και ελεύθερων πολιτών που τολμούν να μην υποκλίνονται στον κόκκινο φασισμό. «Εκτελεί» χωρίς δίκη όποιον αντιστέκεται. Εκεί που καταδικάζει δεν δίνει καν δικαίωμα αντίλογου. Οταν στριμώχνεται σιωπά. Χάνεται.

Κόκκινος φασισμός που ισοπεδώνει τα πάντα. Καταλύει την αξιοκρατία και την δημοκρατία με βαρβαρότητα. Πάντα ντύνει με ρητορική δημοκρατίας λόγο και πράξεις. «Σπάει» τις φόρμες μόνον όταν έχει συμφέρον. Δηλητηριάζει, με τον δήθεν σκεπτικισμό και μια επίφαση αριστερισμού, ό,τι δημιουργικό, ό,τι διαφορετικό.
Καταστρέφει ακόμα και ό,τι καλό κομίζει η γνήσια αριστερή ιδεολογία. Θέλει να κόψει από τι ρίζα ότι θεωρεί πως του κλείνει τον δρόμο. Συχνάζει στις γειτονιές του πολιτισμού, της παιδείας, στις πλατείες και στα στέκια της νεολαίας…

Δήθεν αδιάφορος, τυλίγεται σαν φίδι γύρω από την εξουσία, την κυβερνητική και την κομματική. Απειλή ακόμα και αυτές…
Η αλήθεια είναι ότι αδικεί το γνήσιο αριστερό κίνημα και εν πολλοίς το καταστρέφει.
Αν νικήσει, αλίμονο.
Αν ηττηθεί, θα πέσει σε νάρκη για να «ξυπνήσει» και να προσποιηθεί και πάλι τον θεματοφύλακα της Δημοκρατίας και τον προστάτη του Πολίτη.

Ευτυχώς στις μικρές κοινωνίες ο κόκκινος φασισμός έχει και αυτός ονοματεπώνυμο, όπως και ο μαύρος.
Σε αυτό που διαφέρει από τον μαύρο φασισμό δεν είναι το χρώμα. Είναι η ύπουλη και πονηρή σουρμή του ανάμεσα στα πόδια της ανύποπτης Δημοκρατίας, Ελευθερίας και Ισότητας.
Αν κάθε φασισμός είναι απαράδεκτος και απόλυτα καταδικαστέος, ο κόκκινος φασισμός είναι επιπλέον και, πολιτικά, πρόστυχος!