Ποιος είπε ότι η Δημοκρατία «μιλάει» μετά το άνοιγμα της κάλπης; Ποιος είπε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι θα βγάλει η κάλπη; Μα ήδη ακόμα και αυτοί που κυβερνούν μιλούν με δεδομένο ότι έχει εκλεγεί η επόμενη Κυβέρνηση. Καλούν σε ανατροπή αυτοί που έχουν τη θέση. Πόσο οικτρό είναι να λες ότι είσαι νικητής ή να παραδέχεσαι ότι ηττήθηκες πριν καν ο πολίτης πλησιάσει την κάλπη. Αυτή η στάση του πολίτη, η παραδοχή δηλαδή του εκλογικού αποτελέσματος, πριν καν γίνουν εκλογές, αποτελεί την πιο επικίνδυνη αλλοίωση της ελευθερίας της βούλησης και της σκέψης. Αφού πρώτα διαμορφώσαμε μια κοινωνία όπου η κρίσιμη μάζα επιλέγει πάντα να πάει με τον νικητή, μετά εφαρμόζουμε την τακτική της παράστασης νίκης που είναι ισχυρότερη από την ετυμηγορία του λαού.

Γι αυτό και όταν υπάρξει κάποια απόκλιση του εκλογικού αποτελέσματος από τις προβλέψεις, δεν μιλάμε για διόρθωση που έκανε ο πολίτης αλλά για έκπληξη… Σπάνια κάνουμε λόγο για σφάλμα πρόβλεψης.

Πρόκειται για ένα οξύ φαινόμενο προθύστερης πραγματικότητας με στοιχεία εικονικότητας και ιδεασμού. Η μετρήσεις για αυτοδυναμία π.χ. οδηγούν τον επικεφαλής σε κινήσεις που δεν θα τις έκανε αν δεν γνώριζε. Η βεβαιότητα για την ήττα επίσης οδηγεί σε συμμορφώσεις που δεν ήταν αυτονόητες. Μια προβολή του «μετά» που διαμορφώνει το «πριν». Κινηματογραφικά άλματα επιστημονικής διάστασης… μπρος και πίσω στον χρόνο που τελικά εξαφανίζουν την κρίση του πολίτη. Ο πολίτης με την έλευσή του στο εκλογικό τμήμα νομιμοποιεί την όλη διαδικασία, μέρος της οποίας είναι η ψηφοφορία.

Σε μια Πολιτεία που η Δημοκρατία ακολουθεί ασθμαίνουσα τους δημοσκόπους η κεντρική της λεωφόρος πρέπει να ονομάζεται «Λεωφόρος Δημαγωγίας». Σε αυτή την Πολιτεία Δημαγωγοί και Δημοκράτες έγιναν ένα κουβάρι, δεν έχουν χρώμα, δεν έχουν σήμα, δεν έχουν στίγμα. Χορεύουν μαζί και δεν διακρίνεις ρόλους και σκοπούς. Ένας τροχός που κινείται για να φέρει επάνω ότι ήταν κάτω.

Η πορεία άγνωστη. Η λεωφόρος γνωστή…