Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Η Δόξα (Βρετεμπούγα) Γορτυνίας Αρκαδίας ήταν το χωριό του πατέρα μου , του Παναγιώτη Μητράκου (Σερέτη) . Και το σπίτι το "Μητρακέικο" ήταν στο πάνω μέρος του χωριού , αγναντεύοντας τις στέγες των άλλων σπιτιών του χωριού , τις ασημόφυλλες ελιές ολοτρόγυρα και τα μέρη του Πύργου της Ηλείας πέρα μακριά και τη θάλασσα.

Σ’ αυτό το σπίτι έζησε ο παππούς μου , ο Βαγγέλης (Αγγελής) Μητράκος (Λαϊνάς) , με τη γυναίκα του τη Χαρίκλεια (το γένος Μαραγκού) και τα πέντε παιδιά τους : τον Παναγιώτη , τον Μαρίνη , τον Γιάννη , τη Σωτηρία και τη Μαρίτσα .

Ο παππούς , χτίστης και πετρομάστορας , έλειπε τον περισσότερο καιρό με τα μπουλούκια των μαστόρων , έχοντας πολλές φορές κοντά και τα αγόρια της οικογένειας , ενώ η γιαγιά (γυναίκα μα και άντρας μαζί) πρόσεχε τη Ρίζα , το σπίτι της οικογένειας , και κράταγε το φανάρι του κάβου αναμμένο , μην και χάσει το δρόμο της επιστροφής ο παππούς .

Τελικά ο Βαγγέλης Μητράκος , ο Λαϊνάς , ο παππούς μου , πέθανε νέος κοντά στα πενήντα του , στα 1952 , κάπου εκεί στον Πύργο της Ηλείας , όπου είχε πάει για δουλειά. Χρόνια αργότερα «έφυγε» και η γιαγιά Χαρίκλεια (στη Δόξα) , ο πατέρας μου ο Παναγιώτης (στη Σπάρτη), η Σωτηρία (στην Τρίπολη) , η Μαρίτσα (στα Τρόπαια) κι ο Μαρίνης (στη Δόξα) .

Μια ζωή που , όσο κράτησε για τον καθένα , περίσσευαν οι πίκρες και οι καημοί , η φτώχεια , ο σκληρός αγώνας και οι αγωνίες και ήταν ακριβοθώρητες οι χαρές .
Τώρα στο σπίτι αυτό το πατρικό σεργιανούν μόνο οι μνήμες και οι ίσκιοι των ανθρώπων που έζησαν εκεί κάποτε, γυρεύοντας να ενώσουν τα κομμάτια από τον σπασμένο καθρέφτη μιας ζωής .

"Και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέπεσαν τη οικία εκείνη , και ουκ έπεσεν , τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν".
(κατά Ματθαίον ζ΄ , 24,25)