(προς Γαλάτας 6.2)

Γράφει η Μάγδα Ματθαίου*

Φτάνει η ημέρα της σπουδαίας, της μεγάλης γιορτής της Αγάπης, το Άγιο Πάσχα!

Βιώνουμε τα πάθη κι αναμένουμε την Ανάσταση.

Ελπίζουμε σε μια Ανάσταση, κι όταν αυτή φτάσει, μέσα στην τόση μας χαρά, τα πάθη και ο Γολγοθάς έχουν ήδη ξεχαστεί, σαν να μην υπήρξαν.

Μας αρκεί να ψάλλουμε «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών…», υψώνοντας τη λαμπάδα μας, να δείξουμε σε όλους την ευτυχία της στιγμής και την λάμψη του όμορφου ενδύματος και υποδήματος.

Ναι, δεν υπάρχουν δύσκολα ούτε άσχημα γιατί έχουμε Πάσχα…

Δεν έχουμε καμία διάθεση να σκεφθούμε κάτι άλλο εκτός από το χαρμόσυνο γεγονός.

Θα τσουγκρίσουμε αυγά, θα σουβλίσουμε αρνί και θα διασκεδάσουμε.

Αγάπη εκτός από τους συγγενείς και τους φίλους μας, μπορεί να μη δώσαμε… αλληλεγγύη ή ελεημοσύνη μπορεί να μην προσφέραμε… μπορεί να μην σταθήκαμε στον πόνο του συνανθρώπου μας, όμως η φλόγα για να βιώσουμε την Ανάσταση υπάρχει πάντα άσβεστη μέσα μας.

Δύσκολο πραγματικά και κουραστικό ίσως να ανεχθούμε τους γύρω μας. Θα πρέπει να παραβλέψουμε, να υπομείνουμε και να αντέξουμε τόσα πολλά..

Ίσως όμως όλα αυτά τα πολλά να είναι όσα ακριβώς δικά μας πρέπει να αντέξουν οι γύρω μας.

Να τους βοηθήσουμε και να τους αγαπάμε όλους το ίδιο δεν γίνεται.

Να κοιτάζουμε γύρω μας, να συναισθανόμαστε και τους άλλους όμως γίνεται.

Να συμπαρασταθούμε και να τους στηρίξουμε έστω και λίγο γίνεται και δεν απαιτούνται πάντα χρήματα για να γίνει.

Μπορούμε να ευχαριστήσουμε τους γύρω μας που ανέχονται τα δικά μας ελαττώματα, όταν μοιάζει πιο δύσκολο να ανεχτούμε τα δικά τους. Μπορούμε να συγκρατήσουμε το θυμό μας, να μην εκδικηθούμε. Αδυναμίες έχουμε όλοι και θα μπορέσουμε να τις διακρίνουμε και να τις διορθώσουμε, όταν σταματήσουμε να ψάχνουμε πάντα το ψεγάδι κάθε τρίτου. Το ίδιο ισχύει και για τα λάθη μας, τα οποία βλέπουμε ως ασήμαντα και συχνά δικαιολογημένα, σε σχέση με τα λάθη των άλλων, που φαίνονται μεγάλα κι αδικαιολόγητα.

Μόνοι μας δεν μπορούμε να νιώσουμε πραγματική χαρά ή διασκέδαση. Χρειαζόμαστε όλοι ανθρώπους γύρω μας για να γινόμαστε καλύτεροι, για να αισθανόμαστε ασφάλεια, για να μοιραζόμαστε τις στιγμές… Χρειαζόμαστε συνοδοιπόρους.

Η ευαγγελική ρήση του Απ. Παύλου «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε», εκτός από την ανοχή και την υπομονή απέναντι στα ελαττώματα των συνανθρώπων μας, μπορεί να έχει εφαρμογή και στην έννοια της ασφάλισης, μέσω της οποίας συγκεντρώνονται κεφάλαια όλων των ασφαλισμένων, για να καλύψουν τις ανάγκες όσων τα χρειαστούν, όταν θα τα χρειαστούν, χωρίς να έχει σημασία ποιος έχει προλάβει να πληρώσει περισσότερα χρόνια ούτε ποια είναι η κοινωνική του θέση.

Ο καθένας έχει διαφορετικές ανάγκες και προσδοκίες, όμως όλοι αντιμετωπίζουν από κοινού μέσω της ασφάλισης το δικό τους πρόβλημα, το δικό τους βάρος.

«Τα βάρη» μας, μπορούμε να τα μοιραστούμε ή να τα ελαφρύνουμε. Ένας καλός τρόπος για να ξεκινήσουμε, είναι να τα προσδιορίσουμε και να τα επικοινωνήσουμε.

Μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε με θετικούς ανθρώπους και να αντιληφθούμε ότι αντιμετωπίζουμε πραγματικά κάτι και το «ξεφορτωνόμαστε», όταν μπορέσουμε να το αντιληφθούμε και να το αποδεχθούμε.

* Πιστοποιημένος Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής

της Δικλίς Μεσίτες Ασφαλίσεων Επιπέδου Δ’

από την ΤτΕ