Γράφει ο Γεώργιος Αλατσάς*

Σάββατο 9 Μαρτίου 2019 ,μεσημέρι κοντά στις δύο. Μία ηλικιωμένη γιαγιά, μία γερόντισσα έρχεται και κάθεται φορτωμένη με τα ψώνια της από την λαϊκή για την εβδομάδα που έρχεται.

Όπως βλέπετε και στην εικόνα η λέξη “φορτωμένη” δεν αντικατοπτρίζει το οτι ψώνισε πάρα πολλά είδη και ήταν φορτωμένη λόγω βάρους ,αλλά το “φορτωμένη” πάει στο ότι και τα λίγα που ψώνισε ,για την ηλικία της ώστε να τα σηκώσει, είναι βαριά. Διακρίνονται δύο ντοματούλες, ένα μαρούλι και λίγά οπωροκηπευτικά που όλα μαζί δεν ξεπερνούν τα 5 ευρώ,κι αν κρίνουμε και από την ώρα προφανώς πήγε στο τέλος της λαϊκής για να τα πάρει πιο φθηνά. Καθισμένη στο παγκακι για πάνω από μισή ώρα με το βλέμμα της να κοιτάζει στο κενό και πού και πού να τρίβει τα μάτια της του ριτιδιασμένου προσώπου της. Ποιος ξέρει τι σκεφτόταν; Όσο για τα ρούχα της; Ξεφτισμένα και παλιά ,δεκαετιών να θυμίζουν ότι είναι χήρα εδώ και χρόνια...

Την βλέπω, την τραβάω διακριτικά μία φωτογραφία, στην οποία φυσικά έχω σβήσει το πρόσωπό της ,και λέω ότι αυτό θα είναι το επόμενο άρθρο μου αφιερωμένο στην Ελλάδα της κρίσης. Όλοι μας με τις πετσοκομμένες συντάξεις και τους μισθούς-επιδόματα προσπαθούμε να βγάλουμε το μήνα μας, με τα λεφτά να τελειώνουν από τις 10 του κάθε μήνα…

Αυτή η Ελλάδα μας αξίζει; Σε αυτήν την Ελλάδα θα ζήσουμε; Αυτήν την Ελλάδα θα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές; Σε μία τέτοια Ελλάδα περιμένουμε να επιστρέψουν τα ξενιτεμένα ελληνόπουλα; Με αυτήν την Ελλάδα θα συμβιβαστούμε ή θα αγωνιστούμε να ανατρέψουμε τα πάντα;

* Μαθηματικός