Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Στις εκλογές του 1884 , τα δύο μεγάλα κόμματα της εποχής , του Τρικούπη και του Δηλιγιάννη , έλεγχαν το 92,2% των εδρών στο Κοινοβούλιο , θεμελιώνοντας – ουσιαστικά – τον δικομματισμό , ο οποίος , έκτοτε , ζει και βασιλεύει . Ο δικομματισμός , ο οποίος στηρίζεται και αναπαράγεται από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα (ντόπια και ξένα) αλλά και από τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς των «ισχυρών» για την περιοχή μας , μοιάζει με δικέφαλη Λερναία Ύδρα : Κάθε φορά που ένα κεφάλι εξασθενεί , ένα άλλο κεφάλι φυτρώνει στη θέση του παλιού , κρατώντας το τέρας ζωντανό . Τα κόμματα του δικομματισμού προφασίζονται διαφορές και ιδεοληψίες προκειμένου να «μαντρώνουν» το εκλογικό σώμα και με την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής , βοηθούντος και του ληστρικού εκλογικού νόμου , διαιωνίζουν την εξουσία τους ως εκφραστές των μεγάλων συμφερόντων . Ιστορικά , τα κόμματα αυτά , έχουν αποκτήσει πολύτιμη πείρα κι εμπειρία σχετικά με τη λειτουργία του δικομματικού συστήματος και της διαχείρισής του , πράγμα που τα βοηθά να μένουν ζωντανά στην αρένα ακόμα κι όταν ηττώνται , αφού γνωρίζουν καλά πως σε 1-2 εκλογικές περιόδους θα επανέλθουν στην εξουσία , όχι γιατί ο λαός θα πιστέψει πως θα κάνουν κάτι καλύτερο από τον προκάτοχό τους ή από την προηγούμενη δική τους θητεία , αλλά γιατί το εκλογικό σώμα , απλώς , θα λειτουργήσει τιμωρητικά απέναντι στο κόμμα που κυβερνά .

Ένας φαύλος κύκλος , δηλαδή , όπου ο λαός , δήθεν , ψηφίζει δημοκρατικά , όμως η πολιτική παραμένει ίδια , αφού οι εκφραστές του δικομματισμού είναι οι δυο όψεις του ίδιου κίβδηλου νομίσματος .

Στις εκλογές του 2015 , οι Έλληνες (βαριά λαβωμένοι από τα μνημόνια) αποφάσισαν να κάνουν κυβέρνηση ένα «αριστερό» κόμμα του 3% (τον ΣΥΡΙΖΑ) , το οποίο διακήρυττε και υποσχόταν έναν τελείως αντίθετο και διαφορετικό δρόμο από εκείνον των - έως τότε - μνημονιακών κυβερνήσεων .

Η συνέχεια είναι γνωστή : Το προσωνύμιο «Αριστερά» , στην πράξη , αποδείχτηκε κάλπικο και παραπλανητικό και ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε και ολοκλήρωσε με τον καλύτερο τρόπο για τα μεγάλα συμφέροντα και τα αφεντικά της χώρας τη μνημονιακή πολιτική των προκατόχων του . Και δεν έφτανε μόνο αυτό : Με το ύφος και το ήθος της πολιτικής του έδειξε πως αποτελεί τον νέο κεφάλι της Λερναίας Ύδρας του δικομματισμού , στη θέση του παλιού , κομμένου κεφαλιού του ΠΑΣΟΚ . Ως νέος , μάλιστα , παίκτης του δικομματισμού δείχνει ζήλο και κάνει τα αδύνατα - δυνατά , προκειμένου να ισχυροποιήσει αυτό το αντιδημοκρατικό . συστημικό και αντιλαϊκό πολιτικό καθεστώς , προσβλέποντας σε μια μακρά περίοδο επιβίωσής του στα σαλόνια της γλυκιάς εξουσίας . Για το λόγο αυτό ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αναγάγει σε μοναδικό και κορυφαίο πολιτικό μέλημά τους να συγκρατήσουν , όσο αυτό είναι δυνατόν , το δάνειο εκλογικό σώμα του ΠΑΣΟΚ , αυτό που τους έφερε στην εξουσία , και να εξασφαλίσουν , όσο περισσότερο γίνεται χρονικά , την καρέκλα στο τραπέζι με την πράσινη τσόχα όπου παίζεται το πόκερ του δικομματισμού . Σ’ αυτήν την κυρίαρχη προσπάθεια ανάγεται το άνοιγμα και το προσκύνημα σε πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ , στελέχη που συμμετείχαν ενεργά στο ράψιμο , στο προβάρισμα και στο φόρεμα του κουστουμιού των απεχθών μνημονίων στον ελληνικό λαό .

Είναι χαρακτηριστικό , ακόμα , το γεγονός , πως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας στην συγκινητικά αφοσιωμένη προσπάθειά τους να υπογράψουν και να ψηφίσουν την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών , κατ’ απαίτησιν των ΗΠΑ και των αφεντικών της Ευρώπης , αποσύνθεσαν με τις αποστασίες τα μικρά κόμματα της Βουλής , τα οποία , σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις , δεν πρόκειται να εκπροσωπηθούν στην επόμενη Βουλή . Το γεγονός αυτό ισχυροποιεί την προσπάθεια της ΝΔ και του κ. Μητσοτάκη για αυτοδυναμία , αφού η συρρίκνωση των μικρών κομμάτων , σε συνδυασμό με το άλλο γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ - με τη διακυβέρνησή τους - στέλνουν απογοητευμένους ψηφοφόρους στη ΝΔ , διευκολύνει την επίτευξη αυτοδυναμίας από το α΄ κόμμα , εξαιτίας της λειτουργίας του εκλογικού νόμου!!!

Μ’ άλλα λόγια και κατά τη λαϊκή ρήση : «Ο Μητσοτάκης «κοιμάται» κι τύχη του (λέγε με Τσίπρα) δουλεύει» .

Καθόλου βέβαια αμελητέα (το αντίθετο , μάλιστα) και η ενίσχυση της ακροδεξιάς από μια τέτοια διαχείριση του πολιτικού γίγνεσθαι από την κυβέρνηση και τον συνακόλουθο εξευτελισμό κι ευτελισμό της πολιτικής , των πολιτικών και του πολιτικού συστήματος , συνολικά .

Μπροστά σ’ αυτήν την σάπια πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα ο ελληνικός λαός ΠΡΕΠΕΙ να βρει τη δύναμη και τη θέληση να μην νεροκουβαλήσει στο μύλο του νέου δικομματισμού , αλλά με αγώνα καθημερινό να αναπτύξει ένα πλατύ μαζικό – αντιμνημονιακό – αντι ΕΕ μέτωπο , να γκρεμίσει το κάστρο του δικομματισμού , να υπερκεράσει τη συστημική προπαγάνδα του «μονόδρομου» και να παλέψει για την ανάκτηση της εθνικής – λαϊκής κυριαρχίας , για την προκοπή και την ευημερία των λαϊκών τάξεων , για μια άλλη κοινωνία , ριζικά διαφορετική από τη σημερινή .

Όσο για κείνους , που ενώ ακολουθούν δεξιά – αντιλαϊκή – μνημονιακή πολιτική πουλάνε , παράλληλα , και αριστερή ρητορεία , έχει αποφανθεί (μεταξύ άλλων) ο Δημήτρης Γληνός :

«'Οταν αφήσεις το λαό να πεθαίνει στους δρόμους , να κουρελιαστεί ψυχικά και σωματικά , και λες έπειτα πως θα κάνεις στον κατάλληλο καιρό εθνικο -απελευθερωτικό αγώνα , είσαι ένας συνειδητός απατεώνας και συνεργάτης του εχθρού . Γιατί είναι σα να λες ότι θα βάλεις ένα κουφάρι να πολεμήσει»

Δημήτρης Γληνός - («Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», Αθήνα 1944)