ΣΠΑΡΤΗ. Το πάθημα της Δημοτικής Αρχής Σπάρτης με τα αδέσποτα σκυλιά, θα πρέπει να της γίνει μάθημα. Αφού είναι απολύτως υπεύθυνη για την δυσφήμιση της πόλης και της Σπαρτιατικής κοινωνίας από τα γεγονότα που έκαναν τον γύρο του κόσμου, σήμερα θα πρέπει πάνω απ’ όλα να είναι προσεκτική, αποτελεσματική και σεμνή.
Δεν είναι τιμή για τον Δήμαρχο την ώρα που παραδέχεται ότι ο Δήμος δαπανά πάνω από 100.000€ τον χρόνο για τα αδέσποτα, ταυτόχρονα να γίνεται πρώτο θέμα πρωτοφανούς εγκατάλειψης. Κανείς δεν αποδίδει σε όσους διαχειρίστηκαν το όλο θέμα, σκοπιμότητα. Αλίμονο! Ανικανότητα, προχειρότητα και αμέλεια επέδειξαν.

Πάνω απ’ όλα ο κ. Δήμαρχος θα πρέπει να αντιληφθεί ότι οι επίσημοι συνεργάτες του ξεστομίζουν έκτοτε βαριές φράσεις και συμπεράσματα σχετικά με το θέμα. Ποιος μπορεί να δεχθεί ότι οι προηγούμενοι σκότωναν τα σκυλιά, γι΄αυτό δεν υπήρχαν στην πόλη ή ότι υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν να πεθάνει ένα σκυλί για να το κάνουν θέμα… (Κύριε Αργειτάκο, άραγε, σκοτώνατε τα σκυλιά για να μην πεθάνουν μέσα στο καταφύγιο;) Καμία συμμόρφωση λοιπόν από το πάθημά τους, που ήρθε ως ανταμοιβή για τη μέχρι τώρα στάση τους.

Με τέτοια νοοτροπία ένας δήμος δεν μπορεί να προχωρήσει αλλά μένει στάσιμος. Στην περίπτωση μάλιστα του Δήμου Σπάρτης γυρίζει και πίσω…
Ο τρόπος άμυνας του Δήμου όταν καταγγέλλεται και εκτίθεται είναι ο εύκολος, ο γνωστός, να απειλεί με κατάθεση μηνύσεων τα ΜΜΕ, πλην των φιλικών του, έτσι ώστε να μην βγαίνει εικόνα προς τα έξω, όποια και αν είναι αυτή. Στη συνέχεια βρίσκει τον τρόπο να δείξει την εικόνα με την οποία θεωρεί ότι θα ανασκευάσει και θα εξωραϊσει την κατάσταση. Εκμεταλλεύεται, θα έλεγε κανείς με δεξιοτεχνία, την έλλειψη επαρκούς αντιπολίτευσης.

Η προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει για να βγάλει πάνω από την πόλη την ρετσινιά ότι είναι πόλη που εγκαταλείπει τα ζώα μέχρι θανάτου, είναι πολύ μεγάλη και δεν καλύπτεται με προχειρότητες και εξυπνάδες.

Η Σπάρτη καταγράφηκε από το σύνολο των ΜΜΕ και των αρμόδιων φορέων της χώρας ως πόλη με οικτρή συμπεριφορά στα ζώα. Αυτό το «κακό» η δημοτική ομάδα Βαλιώτη δεν μπόρεσε ούτε να το αποφύγει, ούτε να το διαχειριστεί όταν ενέσκηψε ούτε, ακόμα και σήμερα, να το διασκεδάσει. Αντίθετα ο ίδιος ο δήμαρχος δηλώνει προ ημερών σε κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας ότι στη Σπάρτη υπάρχουν αυτοδιοικητικοί που μηχανεύτηκαν να θανατώσουν σκυλιά, να τα αφήσουν να αποσυντεθούν και να τα ρίξουν στο «καταφύγιο» προκειμένου να πλήξουν τον, επιτυχημένο (!) και στον τομέα αυτό, Δήμαρχο Βαγγέλη Βαλιώτη… Άκουσον – άκουσον. Που έχουμε φθάσει άραγε σε αυτή την πόλη για την νομή της εξουσίας;

Το να χάνεις μια μάχη δεν είναι τόσο κακό αρκεί να είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τις αιτίες, τα σφάλματά σου και φυσικά τον νικητή. Όμως είναι επικίνδυνο όταν επιχειρείς να ανατρέψεις την πραγματικότητα και να εμφανίσεις την ήττα ως υπεροχή και την κατάντια ως πρόοδο. Και αν πρόκειται για ήττα προσωπική λίγο το κακό. Απλά το πάθημα δεν σου γίνεται μάθημα. Όταν όμως ηττάται η πόλη και δυσφημίζεται οι κοινωνία, με ευθύνη του Δήμαρχου και της στενής ομάδας του, τότε τα πράγματα γίνονται εξόχως σοβαρά διότι είναι επικίνδυνα. Τα αντανακλαστικά της πόλης λειτουργούν αυτόματα και τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους.

Αυτό που δεν έχει αντιληφθεί ο σημερινός δήμαρχος Βαγγέλης Βαλιώτης είναι ότι βρέθηκε σε αυτή τη θέση, του πρώτου πολίτη της Σπάρτης, γιατί κάποιοι – όπως και αυτός σήμερα – δεν αναγνώριζαν και δεν διόρθωναν τα λάθη τους. Η κοινωνία έδωσε το περιθώριο όχι μόνον της αλλαγής αλλά και της ανατροπής. Σήμερα η ηγετική ομάδα Βαλιώτη με τους πέριξ αυτής είναι εξουσία, γερασμένη ήδη αλλά εξουσία, έχει την ευθύνη, διαχειρίζεται τον Δήμο και δεν έχει καμία δικαιολογία και κανέναν δικαίωμα, να μετατοπίζει τις ευθύνες και τα βάρη σε άλλους.
Στο θέμα της διαχείρισης των αδέσποτων η Δημοτική Αρχή Σπάρτης υπό τον Βαλιώτη απέτυχε παταγωδώς, εξέθεσε την κοινωνία και αντί να πληρώνει τον λογαριασμό ζητάει και τα ρέστα. Ούτε κατά διάνοια να ζητήσει «συγνώμη» εκ μέρους της πόλης για όσα είδαν οι Έλληνες να συμβαίνουν. Θεσμικά η συγνώμη ήταν επιβεβλημένη και μετά οι μηνύσεις.
Επαναλαμβάνουμε λοιπόν: αν αυτό δεν λέγεται ρεζίλι των σκυλιών τότε πως λέγεται;

(Ο γερασμένος λύκος γίνεται ρεζίλι των σκυλιών, λέει η παροιμία του λαού!)

Φωτο: Δημοτική Αγορά