Γράφει ο Ηλίας Μπόνος

Αλίμονο σε αυτόν που πιστεύει ότι το παρόν και το μέλλον ενός τόπου κρίνεται μόνον κάθε 4-5 χρόνια στις δημοτικές εκλογές.

Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι ο πολίτης, να μπορεί, να φροντίζει και να επιδιώκει οι ανάγκες που έχει και τα όνειρα που πλάθει να γίνονται κοινός τόπος και όχι κρυφός πόθος.

Όσοι συμπολίτες αρέσκονται να πολιτεύονται ή ρισκάρουν τη συμμετοχή τους στα κοινά θα πρέπει να έχουν εικόνα και άποψη για τα αιτήματα, τα οράματα αλλά και τον ρόλο των δημοτών.

Μόνον έτσι το «παιχνίδι» της αυτοδιοίκησης έχει όλους τους κανόνες πάνω στο τραπέζι.

Σωτήρες δεν υπάρχουν. Ηγέτες, μάλλον, δεν υπάρχουν. Αλλά και αν υπήρχαν είναι βέβαιο ότι θα ενεργούσαν καλύτερα αν γνώριζαν τα «θέλω» των πολιτών.

Η Σπάρτη είναι πόλη που φέρει στους ώμους ένα δυσβάσταχτο βάρος κληρονομιάς, όρκου και υπόσχεσης. Αρχαίοι Σπαρτιάτες και Βυζαντινοί Ορθόδοξοι αποτελούν τις χαραγμένες πορείες που πολύ συχνά εκθέτουν τους σύγχρονους Σπαρτιάτες. Τους εκθέτουν διότι δεν είναι σε θέση να τις ακολουθήσουν με συνέπεια.

Η δημιουργία σύγχρονου Αρχαιολογικού Μουσείου από το κράτος και η αναστήλωση της Καστροπολιτείας του Μυστρά θα ήταν μια ελάχιστη αναγνώριση και ανταπόκριση των σύγχρονων κατοίκων αυτής της πόλης που ίσως έλυνε αρκετά υπαρξιακά προβλήματα της κοινωνίας.

Ακόμα όμως και στην περίπτωση που οι Σπαρτιάτες ξεφεύγουν από αυτό το ιστορικό βάρος ευθύνης έρχονται αντιμέτωποι με ένα άλλο «αδιέξοδο» που έχει να κάνει με την τερματική θέση της πόλης, γεωγραφικά, αναπτυξιακά και πολιτικά. Κάποια ακλόνητα «δεδομένα» είναι αυτά που κρατούν την πόλη στάσιμη και ασάλευτη.

Η ελλιπής συγκοινωνιακή σύνδεση της πόλης με τον «έξω» κόσμο και η στασιμότητα όλου του Νομού αφήνει πάνω από τη Σπάρτη πάντα ένα πέπλο εσωστρέφειας και γιατί όχι, μαρασμού.

Το χρήμα, που πάντα το λογάριαζε η Σπάρτη ως απόθεμα και δείγμα ευημερίας τα τελευταία χρόνια (αν) προκύπτει από αστάθμητους παράγοντες. Ο πλούτος από την αγροτική παραγωγή είναι πλέον ασταθής ενώ το εσωτερικό συνάλλαγμα από τον Στρατό, τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ μειώνεται συνεχώς. Ο Τουρισμός έχει ακόμα αρκετό δρόμο έως ότου αποδώσει πραγματικό χρήμα στον μέσο Σπαρτιάτη.

Η καθημερινότητα στην πόλη της Σπάρτης δεν έχει την αισθητική, την αρμονία, την ομορφιά, το χρώμα και το μέτρο που θα έπρεπε. Ο ρυμοτομικός καμβάς υπάρχει αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που αναδεικνύουν και αξιοποιούν αυτό το πλεονέκτημα. Κυκλοφοριακό πρόβλημα, κατάληψη του αυτοκινήτου, λίγα λουλούδια, ανύπαρκτες παροχές που κάνουν τη ζωή καλύτερη, καμία πολιτιστική ή τουριστική διαδρομή, απαρχαιωμένα πεζοδρόμια, έλλειψη φαντασίας, μηδενική ευρηματικότητα, άναρχη επέκταση της πόλης και συνάμα της συνείδησης γι αυτήν.

Κι όμως. Όλα όσα πιο πάνω περιγράφονται ως ζητήματα και αναθέματα της Σπάρτης δεν είναι τελικά το πρόβλημα. Όλα τα παραπάνω μπορούν να γίνουν έτσι όπως ονειρευόμαστε και ακόμα καλύτερα. Η πόλη μπορεί να αλλάξει. Η πόλη μπορεί να γίνει αξιοζήλευτη.

Μια πόλη που θα υπηρετεί τον δημότη, θα εξυπηρετεί τον επισκέπτη, θα αναδεικνύει τις ιστορικές καταβολές και θα προσφέρει κοσμοπολίτικες ευκαιρίες σε όλους. Αρκεί ο πολίτης να μην «αναθέτει» σε άλλους το παρόν και το μέλλον. Αρκεί ο δημότης να παρεμβαίνει και να συνδιαμορφώνει τα πράγματα.

Αρκεί ο Σπαρτιάτης να καταλάβει ότι από αυτόν εξαρτάται να γίνει το όνειρο για την πόλη του πραγματικότητα, στις μέρες του.

Πηγή: Deals4Sparti