Kυριάκος Μητσοτάκης. Πρωταγωνιστής στο έργο της εναλλασσόμενης εξουσίας.
Θα ήθελε πολύ να έχει «στήσει» το ολόδικό του κόμμα. Όμως η Ν.Δ. διεκδικεί την μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη και δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για προσωπικές πολιτικές. Υπάρχει η άκρα δεξιά που μαζί με την πατριωτική Νέα Δημοκρατία θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα επικίνδυνο νέο κόμμα. Υπάρχει η κεντροδεξιά που ανά πάσα ώρα είναι πρόθυμη να απλώσει το χέρι στο κέντρο και ακόμα πάρα πέρα.
Ο Μητσοτάκης λοιπόν πρέπει να συνδυάσει όλες τις τάσεις, να απορροφήσει όλες τις εντάσεις, να κάμψει τις αντιστάσεις και να οδηγήσει την μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη, χωρίς αμυχές και τραύματα στην νίκη.
Ακόμα και αν το καταφέρει αμέσως μετά ξεκινά ένας γολγοθάς. Γιατί κάθε νίκη έχει και κάποιο κόστος. Οι πολιτικές αποφάσεις της Κυβέρνησής του θα μοιάζουν με δυναμίτες μέσα στους αρμούς του κόμματός του. Αν δεν είναι απόλυτα πατριώτης θα χάνει από τα δεξιά. Αν δεν είναι ολίγον προοδευτικός δεν θα κερδίζει από τα αριστερά. Αν δεν είναι αποτελεσματικός θα ηττάται κυβερνητικά και αν δεν είναι ηγετικός θαυποχωρεί εσωκομματικά.
Παράλληλα θα έχει πάντα εκ δεξιών κι εξ αριστερών τα μόνιμα φράγματα των Καραμανλικών και των Σαμαρικών που θα τον υποχρεώνουν στην τήρηση τέτοιων ισορροπιών που θα οδηγούν ενίοτε το κόμμα σε ήρεμα νερά αλλά την Κυβέρνηση του σε θύελλες.
Η αδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη να γυρίσει σελίδα στο κόμμα φαίνεται από τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς που είναι υποχρεωμένος να κάνει σήμερα στα Αυτοδιοικητικά ψηφοδέλτια. Εκεί δηλαδή που θα μπορούσαν να αναδειχθούν οι πραγματικοί νέοι της κεντροδεξιάς παράταξης που θα αποτελέσουν το κύριο σώμα του κόμματος για τους μελλοντικούς αγώνες, εκεί, ο νέος πρόεδρος, γνωρίζει απανωτές ήττες.
Το λες ότι σέβεσαι την ιστορία του κόμματός δεν είναι αρκετό αν δεν διδάσκεσαι από αυτήν. Οι εποχές Έβερτ και Κούβελα φαίνεται δεν έχουν διδάξει τους Νεοδημοκράτες και αντί να επιδιώκουν να αιμοδοτείται το κόμμα από την Αυτοδιοίκηση, αντιθέτως την χρησιμοποιούν ως κομματικό καρνάγιο όπου παροπλίζονται φθαρμένα, γηρασμένα, προβληματικά στελέχη του κόμματος. Η Δημαρχία της Ντόρας Μπακογιάννη και του Νικήτα Κακλαμάνη δεν ήταν πετυχημένες. Γιατί άραγε;
Ο Μητσοτάκης φαίνεται να χάνει την μοναδική ευκαιρία να αξιοποιήσει την Αυτοδιοίκηση ως θερμοκήπιο δοκιμασμένων στελεχών που θα ήταν δικής του επιλογής ή επιρροής. Κι ενώ η οικογένεια Μητσοτάκη δείχνει να ξέρει τον τρόπο και τον δρόμο - βλέπε Κώστας Μπακογιάννης που προχωρά ένα - ένα τα σκαλιά της εξουσίας - όχι μόνον δεν ακολουθεί τον δρόμο αυτό αλλά αντιθέτως ρισκάρει την αναμέτρηση με πολιτικά στελέχη από τα σπλάχνα της όπως π.χ. ο Πέτρος Τατούλης σε μια ανεξήγητη επιλογή σε ιστορική για το κόμμα Περιφέρεια.

Σκέτες ρήσεις χωρίς αντίκρισμα φαίνεται να είναι τα περί στελεχών που θα έχουν ή πρέπει να έχουν το προφίλ του προέδρου Μητσοτάκη. Νέοι, εργατικοί, σύγχρονοι, επίμονοι, ανοικτοί στην κοινωνία υπό όρους και αρχές, με σύγχρονο λόγο, μεθόδους επιστημονικές και τακτικές τεχνοκρατικές.

Όσοι υπηρετούν τα κόμμα τους για περισσότερα από 10 χρόνια γνωρίζουν καλά ότι η δύναμη ενός κόμματος και το συγκριτικό του πλεονέκτημα είναι να έχει αυτόφωτα, ενεργά, ανθεκτικά, εξελισσόμενα νέα στελέχη που θα δοκιμάζονται στην πολιτική ξεκινώντας από την αυτοδιοίκηση, στη συνέχεια στο κόμμα για να καταλήξουν στο Κοινοβούλιο και στην Κυβέρνηση.
Με «δάνεια» εδρών και βουλευτές Joker ποτέ δεν θα εφαρμόσει Κυβερνήτης την πολιτική του κόμματός του. Ομοίως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης χωρίς το σώμα των στελεχών εκείνων που δεν θα είναι παιδιά των κομματικών γραφείων αλλά μικροί ηγέτες στον τόπο τους δεν θα γράψει ιστορία και δεν θα βοηθήσει τη χώρα και το λαός της.