Mία νέα χρονιά έχει ήδη κάνει τα πρώτα 7 βήματά της. Μια χρονιά κατά την οποία οι αντοχές κάποιων θα εξαντληθούν, οι ελπίδες κάποιων άλλων θα σβήσουν, οι προσδοκίες άλλων θα αναπτερωθούν και τα όνειρα άλλων θα πρωτογεννηθούν.
Αναμφισβήτητα η ελληνική κοινωνία βρίσκεται υπό καθεστώς κατοχής, υπό την έννοια ότι ο πολίτης δεν αισθάνεται ελεύθερος, δεν διαφεντεύει το βιός του, δεν έχει εισόδημα και δεν εμπιστεύεται πλέον την «δημοκρατία». Ισως όλα αυτά τα έχασε γιατί κάποτε δεν μπόρεσε να τα εκτιμήσει ή να τα διεκδικήσει με κριτήριο αρχές και αξίες.
Σε λίγους μήνες ο πολίτης θα κληθεί να εκλέξει πρωθυπουργό, κυβέρνηση, ευρωβουλευτές, περιφερειάρχη, περιφερειακή αρχή, δήμαρχο, δημοτική αρχή.
Πράγματι η διαύγεια που πρέπει να έχει ο εκλογέας πολίτης για να κάνει την σωστή επιλογή είναι ένα ζητούμενο.
«Σωστή». Αυτή είναι η πρώτη λέξη κλειδί. Ποια είναι πλέον η σωστή επιλογή ανά περίπτωση;
Με ποια κριτήρια ο πολίτης θα ψηφίσει τους εκπροσώπους του;
Ποιό στοιχείο είναι εκείνο που θα έχει καταλυτική επίδραση στην απόφαση του πολίτη;
Γίνονται εκπτώσεις; Υπάρχουν συνδυασμοί στις επιλογές; Επιτρέπονται συμψηφισμοί; Εξαγοράζονται η ψήφος; Εκποιείται το δικαίωμα; Τιμωρεί ο ψηφοφόρος; Στέλνει απλά μήνυμα; Ψηφίζει απλά ή εκλέγει; Απέχει;

Πόσο καθαρή μπορεί να είναι η κρίση του πολίτη όταν τα επίπεδα πολιτικής και αυτοδιοίκησης λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Πως μπορεί ο πολίτης να ψηφίζει «ελεύθερα» όταν ψηφίζοντας έναν βουλευτή αντιπαλεύεται έναν περιφερειάρχη, όταν καταψηφίζοντας έναν δήμαρχο ευνοεί έναν πρωθυπουργό, όταν επιλέγοντας ένα κόμμα καταδικάζει τον αντιπεριφερειάρχη της επιλογής του… Όταν για να ψηφίσει το κόμμα του πρέπει να καταψηφίσει τον αδελφό του;

Ο κομματισμός είναι εδώ! Με φανερό το γονίδιο της εμφύλιας κατάρας. Η απλή αναλογική δεν είναι αρκετή για να αφήσει στον πολίτη καθαρό χώρο να αναπνεύσει, να αναλογιστεί και να αποφασίσει…
Ο κίνδυνος, ο πολίτης να ενεργήσει με βάση μόνον το προσωπικό του συμφέρον είναι αμείλικτος. Μπροστά στην σύγχυση, στην αδυναμία μπορεί να λειτουργήσει με γνώμονα μόνο το ατομικό συμφέρον, την εφήμερη ανάγκη του, το άχτι του, την προσωπική γνωριμία ή τη δύναμη του συρμού και της παράστασης νίκης.

Καταδικασμένος να ψηφίζει χωρίς να μπορεί να κάνει προβολή των δεδομένων στη ζωή του, στη κοινωνία και στο λαό του.
«Μπορεί». Η δεύτερη λέξη κλειδί. Δεν μπορεί γιατί δεν έμαθε ή γιατί δεν θέλει ο πολίτης να ψηφίζει με βάση το συμφέρον του τόπου; Ποιες συνθήκες είναι εκείνες που έχουν εξαφανίσει το ζωτικό οξυγόνο της σκέψης και της κρίσης; Ευθύνεται ο πολίτης; Σε ποιο βαθμό;
Τελικά πρέπει να ψηφίσει για το καλό του τόπου; Και μέσα από ποια διαδικασία προκύπτει το συμπέρασμα για το ποιο μπορεί να είναι το καλό του τόπου;

Όλα τα παραπάνω μοιάζουν με γόρδιο δεσμό. Αν θέλετε φαύλο κύκλο. Θυμίζουν το αναπάντητο ερώτημα της κότας με το αυγό… Αυτό άλλωστε είναι και το αδιάσειστο άλλοθι της Δημοκρατίας που πάντα είναι αθώα, ενάρετη και ηθική…

Βαθιά ανάσα λοιπόν αλλά και πίστη, μερική απομόνωση, ανάγνωση με κρίση, δικαιοσύνη, αξιολόγηση, ένστικτο, μνήμη, συμμετοχή, τόλμη, έκφραση γνώμης είναι κάποια «εργαλεία» που ίσως βοηθήσουν τον πολίτη να ανοίξει μια χαραμάδα στην «κάσα» που του επεφύλασσαν η δημοκρατία, η αλλαγή, η ανάπτυξη, ο εκσυγχρονισμός, ο φιλελευθερισμός, η διακυβέρνηση, η ανατροπή και η παγκοσμιότητα.
Ανέθεσε σε άλλους την ζωή του. Θα τους αφήσει και την ανάστασή του;

Η ανάσταση προϋποθέτει θυσία...

«Θυσία», Η τρίτη λέξη κλειδί. Να σε θυσιάζουν στο βωμό τους ή να θυσιάζεις εσύ στο βωμό της αλήθειας σου;