Γράφει ο Γεώργιος Αλατσάς

Ανέκαθεν οι κοινωνίες ήταν άνισες πάντα υπήρχαν οι φτωχοί και ισχυροί κυρίως σε οικονομικό επίπεδο.

Η φιλανθρωπία είναι το να βοηθάμε τον άνθρωπο τον πάσχοντα που έχουμε δίπλα μας και να του δείχνουμε αγάπη ,η αλληλεγγύη όμως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Έργα της φιλανθρωπίας είναι να δώσουμε φαΐ στον πεινασμένο, νερό στο διψασμένο, στέγη στον άστεγο, παρηγοριά στο θλιμμένο που είναι δίπλα μας. Η αλληλεγγύη είναι κάτι πιο βαθύ γιατί είναι πιο δύσκολο για αυτόν που ελεεί καθώς πάει και βρίσκει ο ίδιος αυτόν που έχει ανάγκη. Τρέχει ο ίδιος στον πεινασμένο να τον βρει να του δώσει φαΐ, τρέχει ο ίδιος να βρει το διψασμένο να του δώσει νερό, τρέχει ο ίδιος να περισυλλέξει τον άστεγο να του δώσει στέγη, επισκέπτεται ο ίδιος τον λυπημένο να τον παρηγορήσει.Άρα η αλληλεγγύη είναι πιο δύσκολη ,πιο βαθιά πράξη αγάπης.

Ανέκαθεν άτομα χριστιανοί ή όχι είτε από αγάπη είτε από λύπηση στους πάσχοντες στεκόντουσαν δίπλα σε όσους είχαν ανάγκη. Από αρχαίων χρόνων η εκκλησία εφαρμόζοντας τη ρήση : είδες τον αδελφό σου ,είδες τον Θεό σου, βλέποντας στα μάτια του ανθρώπου τον Θεό είχε ιδρύσει διάφορα ιδρύματα. Ο Μέγας Βασίλειος τη βασιλειάδα ,ο ιερός Χρυσόστομος συντηρούσε στην Αντιόχεια 3.000 γυναικόπαιδα και στην Κωνσταντινούπολη σαν Πατριάρχης εξέτρεφε 7.000 άτομα συντηρώντας πολλά ιδρύματα. Και πολύ σωστά μιας και όπως όλοι καταλαβαίνουμε η φτώχεια ποτέ δεν θα εξαλείψει από αυτόν το κόσμο μιας και ποτέ δεν θα δημιουργηθούν οι ιδανικές συνθήκες στην κοινωνία για κάτι τέτοιο. Αυτό μας το επιβεβαιώνει και ο Ιησούς Χριστός όπου μας λέει: τους φτωχούς πάντοτε θα τους έχετε μαζί σας ενώ εμένα όχι, αυτό απάντησε θέλοντας να προοικονομήσει και τον θάνατό Του, όταν μαθητές του αγανάκτησαν για το πολύτιμο μύρο με το οποίο αλοιφε τα πόδια Του Ιησού μία γυναίκα για να τον περιποιηθεί , υποστηρίζοντας ότι αντί για μύρο θα έπρεπε το αντίτιμο να δοθεί για να αγοραστούν προϊόντα για τους φτωχούς.

Στην τοπική μας εκκλησία υπάρχουν περίπου 10 ιδρύματα προς τον πάσχοντα αδελφό , όπως άσυλα ανιάτων,γηροκομεία, παιδικές κατασκηνώσεις και άλλα πολλά υπό την σκέπη της Μητροπόλεως μας. Στην ελλαδική εκκλησία το ίδιο συμβαίνει και στις υπόλοιπες μητροπόλεις σε περισσότερο η λιγότερο βαθμό, συμπληρώνοντας και πολλές φορές κάνοντας εξ ολοκλήρου το έργο της πολιτείας. Μάλιστα στα χρόνια που ζούμε από το 2010 και μετά όπου η κρίση ξεκίνησε κι όλο βαθαίνει ,ιερείς βρέθηκαν να συγκεντρώνουν χρήματα ακόμα και για να πληρώνουν το νοίκι ή λογαριασμούς ενοριτών που αδυνατούσαν να ανταπεξέλθουν σε σχέση με παλιά.

Η φιλαργυρία και πολλές φορές η μη μνήμη του θανάτου μας , μας οδηγεί στο να θέλουμε να μαζεύουμε όλο και περισσότερα χωρίς να κοιτάμε τι συμβαίνει γύρω μας και χωρίς να προσφέρουμε είτε από το υστέρημα είτε από το περίσσευμά μας. Αλήθεια με το θάνατο ,αφήνουμε εμείς την περιουσία μας πίσω η μας αφήνει αυτή; Πότε είναι πιο αξιέπαινη και στα μάτια των ανθρώπων και στα μάτια του Θεού η ελεημοσύνη μας; Εν ζωή ή μετά θάνατον μέσω διαθήκης; Μπορεί να βρεθεί έστω ένας νεκρός να πάρει την περιουσία μαζί του; Φυσικά Όχι Άρα η ελεημοσύνη έχει μεγαλύτερη αξία όταν την πράττουμε εμείς εν ζωή για χάριν του συνανθρώπου μας και όχι όταν μας εγκαταλείπει η περιουσία μας με το θάνατό μας,αφήνοντας διαθήκη . Και φυσικά όσοι έχουν ανάγκη για ελεημοσύνη δεν πεινάνε και δεν διψάνε μόνο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα άρα πρέπει να είναι διαρκής. Ας μην φοβόμαστε. Όπως έλεγε ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Εύβοιας, που πέντε έδινε, εικοσιπέντε του έφερναν και το πουγκί του ήταν πάντα γεμάτο, η καλύτερη επένδυση είναι η ελεημοσύνη.

Ας κάνουμε όλοι μας μία αρχή στην ελεημοσύνη πριν φύγει το 2018…
Καλά Χριστούγεννα!

ΥΓ άρθρο εμπνευσμένο μετά την μελέτη του : φιλανθρωπία και αλληλεγγύη ,του κ. Ευάγγελου Λέκκου

*Μαθηματικός

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr