Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Διαβαίνανε οι πρόγονοι πάνω και κάτω στις ράχες του Ταΰγετου. Κι απ’ το πολύ το πάτημα ελιώσανε τα βράχια και οι πέτρες, και γινήκανε μονοπάτια που ακόμα φαίνουνται πάνω στο βουνό .
Τα αγναντεύεις από μακριά και θαρρείς πως ακούς ακόμα τα πέταλα να βροντούνε πάνω στις πέτρες τις κακοτράχαλες, μαζί και την ανασεμιά των ζωντανών, και των ανθρώπων το λαχάνιασμα και την κουβέντα και το σαλάγισμα, και μυρίζεις τον ίδρωτα από τον κάματό τους και τον καπνό απ' το στριφτό τσιγάρο τους.

Κι αν διαβείς κι εσύ τα παλιά τα μονοπάτια του Ταΰγετου και αποστάσεις, και κάτσεις στη γη, κι ακουμπήσεις την πλάτη σου σε μια στη γη βαθιά χωμένη πέτρα, μπορεί ν’ ακούσεις τη βαριά ανάσα εκείνου του παλιού λεβεντόγερου με τις φουστανέλες, που κατεβαίνοντας το κακοτράχαλο μονοπάτι με τους μπιστικούς του και τα βαριά φορτωμένα ζα, έγειρε κι αυτός στην ίδια με σένα τη ριζιμιά την πέτρα, για να πάρει ανάσα κι απαντοχή.

Φωτογραφία του Φρέντερικ Μπουασονά
Ο Φρεντερίκ Μπουασονά ήταν Γαλλοελβετός φωτογράφος , ιδιαίτερα γνωστός για τη φωτογραφική τεχνική του , αλλά και την εκτεταμένη φωτογράφιση του ελληνικού χώρου επί τριάντα περίπου έτη.