Ντέρμπι των αιωνίων!

Γράφει η Ποτούλα Πασχαλίδη

Πριν από πολλά χρόνια υπήρχε ένας νέος έξυπνος και υπερβολικά φιλόδοξος. Δεν τον χωρούσε ο τόπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Ήθελε να ανοίξει τα φτερά του και να γίνει πλούσιος και γνωστός σε όλο τον πλανήτη. Έτσι και μέρα αποχαιρέτησε τους γονείς και την οικογένεια του και ξεκίνησε το ταξίδι για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του. Το ταξίδι μακρύ, τον έφερε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Εκεί, χρησιμοποιώντας την εξυπνάδα, την εργατικότητα άλλα και το Ελληνικό δαιμόνιο (γνωστό σε όλους) που τον διέκριναν τα κατάφερε όπως είχε ονειρευθεί. Έγινε μέγας και τρανός και ζάπλουτος.
Κάποτε, αποφάσισε να επισκεφθεί ως Ευεργέτης πιά, τον τόπο που γεννήθηκε και να κάνει ένα μεγάλο, ένα πολύ μεγάλο έργο. Όσο και να στοίχιζε. Το οικονομικό δεν ήταν πρόβλημα για τον Ευεργέτη.
-Θα χτίσω ένα μεγάλο οίκημα, μέσα στο οποίο θα γίνονται πολλά πράγματα. Παραστάσεις Όπερας, παραστάσεις μπαλέτου, συνέδρια και γενικά εκδηλώσεις πολιτισμού. Ένα Μέγαρο Μουσικής δηλαδή. Αυτά είπε στους αιρετούς άρχοντες αλλά και στους αρμόδιους υπάλληλους των Υπουργείων που είχαν συγκεντρωθεί για να συζητήσουν. Κάποιοι από τους συνομιλητές του το δέχτηκαν με ικανοποίηση. Οι περισσότεροι όμως άρχισαν να δυσανασχετούν.
-Και τι να το κάνουμε το Μέγαρο, πώς το λες;
-Σιγά μην ακούμε τις χοντρές να τσιρίζουν σαν να τους πάτησαν τον κάλο!
-Και να καθόμαστε σαν χάνοι, με ανοιχτό το στόμα να κοιτάμε εκείνους που χοροπηδάνε πάνω στις μύτες των ποδιών τους.
-Και να πηγαίνουμε να ακούσουμε μουσική για πεθαμένους! Έλεος!
-Να έκανε κανένα γήπεδο να παίζει η ομαδάρα, μάλιστα!
-Και κανένα κανάλι να δούμε από κοντά την Μενεγάκη, μάλιστα!
Η συζήτηση στράβωσε, ήταν και η μέρα βροχερή και ο Ερμής ανάδρομος, και έτσι χάθηκε η ευεργεσία του Ευεργέτη. Και ικανοποιημένοι οι ημεδαποί έφυγαν για το καφενείο να παρακολουθήσουν τον αγώνα. Είχε εκείνη την μέρα το Ντέρμπι των αιωνίων!
Ο Ευεργέτης όμως ήταν οπλισμένος με υπομονή και μερικά χρόνια αργότερα επανήλθε με καινούργια πρόταση. Τούτη την φορά, αιρετοί και αρμόδιοι, άκουσαν το λαμπρό τέκνο της πατρίδας τους να τους κάνει μια σημαντική πρόταση.
-Φίλοι μου έκανα τις βόλτες μου στην πόλη και ρωτώντας εδώ και εκεί, έμαθα πως τα αρχαία της πόλης μας ζητούν σπίτι για να βγουν από την αφάνεια. Άλλα, μου είπαν είναι σε αποθήκες, άλλα σε χορταριασμένα οικόπεδα και μπόλικα είναι στο Στρατόπεδο. Τι στο καλό, τα στείλατε να γίνουν μάγειροι; Λοιπόν, αν με αφήσετε και αν με βοηθήσετε θα μπορούσα, έχω δηλαδή τον τρόπο να φτιάξω ένα μεγάλο-μεγάλο κτήριο, Μουσείο αν έχετε ακουστά, και να μπουν τα φουκαριάρικα τα απομεινάρια της κληρονομιάς που μας άφησαν οι πρόγονοι μας και να ησυχάσουν πιά. Και να έρχονται από την άκρη της Γης να τα θαυμάζουν οι άνθρωποι.
-Καλά τώρα πως σου ήρθε να φτιάξεις Μουσείο, ακούστηκε φωνή ενός ασπρομάλλη από το βάθος της αίθουσας. ‘’Όλα τάχει η Μαργιορή ο φερετζές της λείπει’’ είπε και αποχώρησε.
-Και γιατί δεν ξεκινάς, τον ρώτησε μια κυρία που τόση ώρα παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την όλη συζήτηση.
-Για να ξεκινήσω χρειάζομαι την μελέτη για το έργο και δεν μπορώ να την κάνω εγώ. Να, εδώ είναι οι αρμόδιοι που πρέπει να την κάνουν.
-Εντάξει! Κάτι θα γίνει, είπε κάποιος αρμόδιος.
-Για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για το θέμα είπε ένας άλλος αρμόδιος ξύνοντας το άδειο σκάλπ του.
-Ναι αλλά θέλει χρόνο..
-Και χρήμα…
Ο καθένας συμφωνούσε διαφωνώντας. Τίποτα δεν έγινε. Είχαν και δάκο οι ελιές και για μια ακόμη φορά ο ρημαδιασμένος ο Ερμής ήταν ανάδρομος και κατάφερε να γίνει το δικό του. Και μια και δεν το έλυσαν οι αιρετοί και οι αρμόδιοι το θέμα, αποχαιρέτισαν στενοχωρημένοι (λέμε τώρα) τον Ευεργέτη και κίνησαν για το καφενείο για τον αγώνα. Ε, όχι και να χάσουν το Ντέρμπι των Αιωνίων για ένα …Μουσείο!
Λίγα χρόνια αργότερα, ένας άλλος Ευεργέτης, που είχε πολλά κοινά με τον πρώτο (έφυγαν και οι δυο από τον τόπο τους με μεγάλα όνειρα, πήγαν και οι δυο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, δούλεψαν σκληρά και οι δυο, ελίχτηκαν και πρόκοψαν) γύρισε στην πατρώα Γή με σκοπό να φτιάξει κάτι μεγάλο να το βλέπουν και οι επόμενες γενιές και να τον μνημονεύουν Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Τούτη την φορά είχε την ίδια με την δεύτερη άκαρπη γνώμη με τον προηγούμενο Ευεργέτη. Να φτιάξει το περίφημο Μουσείο που το χρειαζότανε ο τόπος και κωλυσιεργούσαν φρικτά αιρετοί και αρμόδιοι.
Πάλι μαζεύτηκαν όσοι έπρεπε να μαζευτούν, άντε πάλι από την αρχή η κουβέντα και τελικά φτάνει η στιγμή-κλειδί.
-Εγώ θα βάλω όλον τον παρά για το έργο, εσείς όλοι ( τους κοίταξε στα μάτια έναν-έναν) πρέπει να φροντίσετε για την μελέτη.
-Άντε πάλι τα ίδια και τα ίδια, είπε ο ασπρομάλλης και πήγε προς νερού του.
-Πρέπει να το σπρώξουμε όλοι μαζί οι κάτοικοι, είπε η κυρία. Ας ενωθούμε.
-Κάτσε στα αυγά σου κυρά μου , ακούστηκε από την πρώτη σειρά μια βαριά και ασήκωτη φωνή.
-Ρε εσείς, πότε είναι το Ντέρμπι, ρώτησε ένας ψηλός που είχε σηκωθεί όρθιος για να τον δουν όλοι καλά.
-ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ απάντησαν όλοι εν χορώ!
Η ιστορία μας δεν έχει ακόμη τελειώσει. Για την μελέτη δεν μπορούμε να κάνουμε σίγουρες προβλέψεις. Όσο για τον Ερμή, το καλό που του θέλουμε είναι να μην είναι ανάδρομος.
Όσο για το Ντέρμπι των αιωνίων; Είναι το μόνο σίγουρο. Μόνο κατά εκεί τρέχουν αιρετοί και αρμόδιοι με σιγουριά.
ΥΓ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική.