Γράφει ο Χρήστος Αλεξάκος*

Βαριά η κληρονομιά του να είσαι Σπαρτιάτης. Κάποιοι, ωστόσο, δεν το έχουν καταλάβει. Ούτε το έχουν αξιοποιήσει. Απλά το αφήνουν στην τύχη του, ειδικότερα τα τελευταία 15 χρόνια.

Οι ήρωες της κοινωνίας μας είναι οι μάζες. Τα πλήθη των ανθρώπων. Αυτοί ξεχωρίζουν. Αυτοί είναι η ζωή, η καθημερινότητα, η πραγματικότητα. Τα πλήθη είναι όμως θυμωμένα, καταπιεσμένα και επιθετικά. Γιατί κάτι τους ενοχλεί, γιατί κάτι εναντιώνεται στις επιθυμίες τους, γιατί κάτι τους κρατά δεμένους.

Οι σύγχρονοι Σπαρτιάτες είναι δύσμοιροι οδοιπόροι σε στρεβλό παρόν, θλιβερό μέλλον, σε περιβάλλον κατώτερο των περιστάσεων. Ψεύτικο, μολυσμένο, αλλοτριωμένο. Γεμάτο από υπερφίαλα, σκελετωμένα παράσιτα που ψάχνουν τον ηλίθιο ξενιστή για να ξαναζωντανέψουν.

Ως Σπαρτιάτες παραμείναμε ακατέργαστοι. Μας απομακρύνουν διαρκώς από την ανακάλυψη του μεγαλείου μας. Αυτό του μεγαλείου που πραγματεύτηκε ο Αισχύλος, ο Ηράκλειτος, ο Αριστοτέλης ή ο Ελύτης. Του μεγαλείου μας, που μπορούμε να ανακαλύψουμε μέσα από την πολιτισμική μας κληρονομιά. Αλλά δεν μας επιτρέπουν οι ταγοί μας. Κοιτάξτε τους, θαυμάστε τους και πάρτε πάνω σας την ευθύνη. Και το χειρότερο; Είναι και αυτοί Σπαρτιάτες. Τελικά, υπάρχει ζήτημα ταυτότητας. Ο Σπαρτιάτης πάσχει. Ακούει αλλά δεν σκέφτεται, δεν επεξεργάζεται. Μένει στην επιφάνεια. Δεν ψάχνεται. Δεν διαβάζει. Δεν αναζητά. Αλλά απαξιώνει. Δεν προβληματίζεται. Βαρέθηκε. Κουράστηκε. Τεμπέλιασε. Μπούχτισε από το πολύ «τίποτα». Δεν συντονίζει σώμα με μυαλό. Δεν έχει αντιστάσεις. Δεν αντιδρά. Απλά κοιτάζει. Ακούει και θυμώνει. Γίνεται η εταίρα και το τσιράκι των μετρίων που καραδοκούν να σβήσουν στην πηγή της, οποιαδήποτε ικμάδα υγείας και δύναμης τολμά να ξεπηδήσει. Και δείχνει, πρακτικά, να το δέχεται. Και στέκεται στάσιμος, ακίνητος, έωλος. Άρρωστος. Παράλυτος.
Τι καταφέρνει τελικά; Τίποτα λιγότερο από το να ενισχύει την εσωτερική του αντιφατικότητα. Ψάχνει λύση αλλά δεν μπορεί να τη βρει. Γιατί δεν του έχουν δείξει το δρόμο. Τον τρόπο. Γιατί έμαθε να είναι παπαγαλάκι, να μην έχει κρίση. Νομίζει και κομπάζει πως έχει. Τα αποτελέσματα όμως τον διαψεύδουν. Και, πάντα αγνοεί το ηθικό δίδαγμα. Γιαυτό και ξανακάνει τα ίδια λάθη. Με τον εαυτό έπρεπε να τα βάζει, όχι με τους μέτριους.

Ήρθε η ώρα για τον Σπαρτιάτη να πάψει να ασχολείται με τους μέτριους, τους δόλιους και πονηρούς και να δώσει - επιτέλους - βάση στην ιστορική του παρακαταθήκη. Αυτός τουλάχιστον την έχει. Τι να πουν και κάποιοι άλλοι που προσπαθούν να την ανακαλύψουν.

Ο διάλογος μεταξύ του Βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου (πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου) και του Αριστοτέλη (προσωπικού παιδαγωγού του Μ. Αλεξάνδρου) είναι αυτός που μας αντιπροσωπεύει, εδώ στη Σπάρτη:
- Φίλιππος: Πως τα πηγαίνει ο Αλέξανδρος; Τι μάθημα του διδάσκεις;
- Αριστοτέλης: Καλά τα πηγαίνει. Αλλά δεν του διδάσκω τίποτα.
- Φίλιππος: Μα τι εννοείς; Τι κάνετε τότε εδώ;
- Αριστοτέλης: Δεν κάνουμε τίποτα. Απλά, τον μαθαίνω να σκέπτεται.
Σπαρτιάτη, σκέψου. Επιτέλους.

* Δημοτικός Σύμβουλος Σπάρτης, επικεφαλής του Κινήματος Πολιτών «Ελπίδα»