Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας

Εάν εφαρμοστούν τα όσα υποτίθεται ότι συμφωνήθηκαν μεταξύ του Πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα και του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε το λιγότερο σε τραγέλαφο. Ιδού μερικά σημεία, που ίσως διαφεύγουν της προσοχής εκείνων που προσεγγίζουν το θέμα πρόχειρα ή με πολιτική «σκοπιμότητα». Ας δούμε, λοιπόν, με ψυχραιμία κάποιες λεπτομέρειες:

Λεπτομέρεια πρώτη: Ο παπάς από δημόσιος λειτουργός, ιδιότητα που την έχει αποκτήσει ακόμα πριν από τον Μέγα Κωνσταντίνο και επί δισχιλιετία την κατέχει, αίφνης θα γίνει ιδιωτικός υπάλληλος της εκκλησιαστικής διοίκησης. Θυμίζω ότι στην προηγούμενη φάση, Προπολεμικά, όταν οι ιερείς δεν μισθοδοτούνταν από το κράτος, την αμοιβή τους την έδινε η εκκλησιαστική κοινότητα, η ενορία και όχι η Ιεραρχία. Η διαφορά, νομίζω, είναι κατανοητή. Το σχέδιο ευνοεί μια κακώς εννοούμενη «εσωστρέφεια» του εκκλησιαστικού οργανισμού.

Λεπτομέρεια δεύτερη: Το ποσό που θα λαμβάνει η Εκκλησία ως επιχορήγηση προφανώς, θα εγγράφεται στον προϋπολογισμό. Ξέρουμε όμως πολύ καλά από όλες τις σχετικές προβλέψεις χρηματοδότησης οργανισμών ότι τα ποσά αυτά δεν είναι δεσμευτικά και ποτέ δεν είναι σταθερά. Φέτος τόσα, του χρόνου, το συνηθέστερο, λιγότερα ή και κάποτε καθόλου! Τέτοια παραδείγματα (του καθόλου) μπορούν να αναφερθούν πάμπολλα.

Τρίτη λεπτομέρεια: Για την περιβόητη «αξιοποίηση» της εκκλησιαστικής περιουσίας, ξεχνάμε μάλλον ότι: α) Εν πολλοίς πρόκειται για ακίνητα που τελούν υπό πολυποίκιλα «βάρη», αυτός είναι και ο λόγος που δεν αξιοποιούνται». β) Ο Αρχιεπίσκοπος και η Σύνοδος μπορούν να δεσμεύσουν με την υπογραφή τους μόνον όσα ακίνητα ανήκουν στην Αρχιεπισκοπή ή στην Σύνοδο. Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν σε χιλιάδες κατά τόπους ΝΠΔΔ, είναι, σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες αναπαλλοτρίωτα και για να εκχωρηθούν στο εκκλησιαστικό «υπερταμείο» χρειάζεται η συμφωνία και η υπογραφή του καθενός χωριστά. Εκτός αν δοθεί λύση τύπου βαυαρικής Αντιβασιλείας... Και γ) Για τα ακίνητα που –αν τηρηθεί η «Συμφωνία», θα δοθούν σ’ αυτή την «κοινοπραξία» Εκκλησίας-Πολιτείας, δηλαδή τα Συνοδικά και τα Αρχιεπισκοπικά, ποιος διασφαλίζει ότι δεν θα συμψηφιστούν με ΟΛΗ τη δημόσια περιουσία και δεν θα εκχωρηθούν εν τέλει στο Μνημονιακό Υπερταμείο προς πώληση;

Αλλά, ας πούμε ότι γίνονται όλα αυτά και οι ιερείς παύουν να μισθοδοτούνται από το Ελληνικό Δημόσιο. Ερώτηση αφελούς: Το ίδιο θα ισχύσει και με τους Μουφτήδες; Αν ναι, τότε πώς θα αμείβονται; Θα δίδονται μήπως τα χρήματα στο Τουρκικό Προξενείο να τα διανείμει; Ή, αν δεν ισχύσει το ίδιο, δεν θα είναι εξόχως παράδοξο, το ελληνικό δημόσιο να θεωρεί εύλογο να μισθοδοτεί τους Μουφτήδες και «αναχρονιστικό» να μισθοδοτεί τους ορθόδοξους ιερείς; Και πώς όλα τούτα μπορούν να σταθούν ενώπιον ευρωπαϊκών δικαστηρίων – η επιλεκτική μεταχείριση δηλαδή. Και μια τελευταία ερώτηση, σχετικά με την ουσία των σχέσεων Εκκλησίας-Πολιτείας προς όσους αρέσκονται στην λαϊκιστική φενάκη του «λαϊκού» κράτους: Σε τι ακριβώς το κράτος μας –μιλάμε για το 2018, όχι για το 1948– δεν είναι λαϊκό; Και εν τέλει, πώς εξηγούν οι φανατικοί του «χωρισμού» στον ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρούν πιθανόν το μέτρο δείγμα «συνέπειας» προς τις εξαγγελίες του, πώς εξηγούν ότι αμέσως υιοθέτησε το σχέδιο η ΝΔ;

Πηγή: xristianiki.gr