Ακούμε όλο και πιο συχνά για την ανάγκη σύνθεσης.

Επιχείρημα των πάλαι ποτέ δυνατών όταν καθίστανται αδύναμοι.

Επιδίωξη των αδύνατων όταν θέλουν ρόλο στην εξουσία.

Σε κάθε περίπτωση η σύνθεση δεν είναι ύποπτη αλλά δεν είναι και πανάκια…

Για να υπάρχει σύνθεση πρέπει να υπάρχει θέση.

Για να υπάρχει θέση πρέπει να υπάρχει άποψη.

Η απλή συνύπαρξη ανθρώπων με διαφορετικά πιστεύω για την πολιτική και για την ζωή δεν είναι σύνθεση. Είναι αδιάφορη συστέγαση.

Η ευκαιριακή συμφωνία ανθρώπων με αντιθέσεις, να μην αγγίζει ο ένας τον άλλον, δεν είναι σύνθεση, είναι επικίνδυνος συμβιβασμός.

Η συνάθροιση ψήφων, ελέω εκλογής, ανόμοιων έως και ασύμβατων πολιτών δεν είναι σύνθεση, είναι σύμπραξη κατάληψης της εξουσίας.

Έχουμε μπροστά μας παραδείγματα ανίερων «συνθέσεων», αν δεχθούμε ότι η κάθοδος στα κοινά είναι ιερός σκοπός.

«Συνθέσεων» που δεν φέρνουν αποτέλεσμα γιατί δεν έχουν κοινό όραμα και πίστη.

Συχνά αυτά τα μορφώματα διαλύονται και παραπαίουν. Εξανεμίζονται και αφήνουν ένα τεράστιο κενό. Συνθλίβουν συνειδήσεις και καταρρακώνουν ιδέες.

Η κοινωνία δεν είναι άμοιρη ευθυνών διότι είναι αυτή που πριμοδοτεί, αιμοδοτεί και στηρίζει ότι φαντάζει, ότι «μετράει», ότι θορυβεί και όχι ότι αξίζει.