Γράφει η Ποτούλα Πασχαλίδη

Ο τόπος μας, ευλογημένος από τον θεό και από την φύση, ηλιόλουστος και με πλούσια χώματα, είναι γεμάτος λιόδενδρα. Όπου και να ταξιδέψει το μάτι σου θα πέσει πάνω σε ελιές που άλλες είναι βρώσιμες και άλλες μας δίνουν το λάδι τους,
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή αρχίζει το λιομάζωμα. Μαζεύουν τις ελιές τους και οι επαγγελματίες ελαιοπαραγωγοί αλλά και οι νοικοκυραίοι που έλαχε στον κλήρο τους, ή αγόρασαν κάποτε ένα λιοστάσι. Και έτσι έχουν όλοι το λάδι της χρονιάς τους.
Εποχή λιομαζώματος και περνούσα από το κτήμα ενός φίλου την ώρα που άπλωναν τα λιόπανα για να ξεκινήσουν την δουλειά. Τους χαιρέτησα όλους, ευχήθηκα καλή σοδειά και κίνησα για τον προορισμό μου. Και τότε ήταν η μνήμη μου, αυτή η άτιμη, σε συνάρτηση με κάποιες εξαγγελίες που άκουσα στις ειδήσεις, ταξίδεψε στο παρελθόν.

-Για να βγάλεις άκρη και να δούμε πως πρέπει να το χειριστούμε πρέπει να πάς να πάρεις πληροφορίες από τον υπεύθυνο που ξέρει σίγουρα στην … Δημόσια Υπηρεσία, μου είπε ο συνεργάτης.
-Και είσαι σίγουρος πως θα βγάλω άκρη; ρώτησα.
-Τράβα και θα δούμε , μου είπε χωρίς να το σιγουρεύει.

Την άλλη μέρα, πρωί-πρωί, Πέμπτη ήταν από όσο θυμάμαι, ναμαι στην Δ. Υπηρεσία. Για να μην πολυλογώ, ρώταγα εγώ και ο ένας με έστελνε στον άλλο. Κανείς δεν ήξερε να μου απαντήσει και με έκανε πάσα. Κάποτε με έστειλαν στον κ. Τάδε και όταν πήγα στο γραφείο του το βρήκα άδειο και τακτοποιημένο. Ρωτάω στο διπλανό γραφείο
-Παρακαλώ, μπορώ να μάθω που είναι ο κ Τάδε;
-Σήμερα δεν είναι στην Υπηρεσία. Έχει πάρει άδεια.
-Και πότε θα γυρίσει;
-Λυπάμαι, δεν ξέρω. Ελάτε άλλη μέρα.

Την επόμενη Τρίτη, ναμαι πάλι στην περί ης ο λόγος Δ.Υ.. Και τι παράξενο! Πάλι έλειπε ο κ Τάδε και πάλι κανένας δεν ήξερα να μου πει πότε θα γυρίσει. Εκείνη την ημέρα έλειπε και ο προϊστάμενος τους και δεν μπόρεσα για μια ακόμη φορά να βγάλω άκρη. Όμως εκείνη την φορά δεν έφυγα με άδεια χέρια. Κρατούσα και ένα χαρτάκι με το τηλέφωνο που θα τους …ενοχλούσα κάθε μέρα μέχρι να κάνω την δουλειά μου.

Την επόμενη μέρα, πρωί-πρωί ναμαι με το τηλέφωνο στο χέρι.
-Τον κ. Τάδε θα ήθελα, παρακαλώ.
-Δεν είναι στο γραφείο. Έχει άδεια.
-Το εμπεδώσαμε μέρες τώρα κυρία μου. Πότε θα γυρίσει είναι η ερώτηση. Μπορούμε να το μάθουμε;
-Εγώ δεν γνωρίζω κυρία μου. Τι να σας πω;
-Ακούστε με καλά σας παρακαλώ. Επειδή έχω μαγαζί και έχω και άλλες δουλειές να κάνω, από το να περιμένω πότε θα επιστρέψει στην δουλειά του ο κ. Τάδε, και επειδή κανένας από εσάς δεν κάνει τον κόπο(ή δεν ξέρει) να με ενημερώσει, αν δεν μάθω τώρα πότε θα επιστρέψει στην δουλειά του ο κ. Τάδε, έφυγα για τον κ. Νομάρχη και τότε θα δούμε ποιος κοροϊδεύει ποιόν!
Μικρή παύση, μάλλον το σκεπτόταν η κυρία από την άλλη άκρη της γραμμής. Την είχα φέρει σε δύσκολη θέση μάλλον. Εγώ όμως περίμενα . Και αφού πέρασε φουλ ένα λεπτό ακούω την ίδια φωνή να μου λέει δειλά-δειλά.
-Ξέρετε, ο κ Τάδε, θα επιστρέψει στο γραφείο του, όταν βρέξει.
-Δεν κατάλαβα τι είπατε! Θα επιστρέψει στο γραφείο όταν βρέξει; Χριστός και Παναγιά. Πού έχω τηλεφωνήσει Θεέ μου; Στο τρελάδικο; Και γιατί παρακαλώ θα πρέπει να περιμένουμε να βρέξει για να κάνουμε την δουλειά μας;
-Γιατί ο κ. Τάδε μαζεύει τις ελιές του……..

Για την ιστορία ουδέποτε εξυπηρετήθηκα από τον κ. Τάδε μια βδομάδα αργότερα που εδέησε να βρέξει. Δήλωσε αναρμόδιος και με παρέπεμψε στην Αθήνα στο Υπουργείο για να βγάλω άκρη. Τις ελιές του όμως τις μάζεψε. Τον βοήθησε ο καιρός και η ανοχή του συστήματος. Τα δικά μου νεύρα όμως δεν βοηθήθηκαν καθόλου.
Γιαυτό, από τότε, συμβουλεύω όλους όσοι θέλουν κάποια πληροφορία ή εξυπηρέτηση από Δημόσια Υπηρεσία να προσέχουν πότε θα το τολμήσουν.
ΠΟΤΕ ΣΤΟ ΛΟΜΑΖΩΜΑ
Τώρα μάλιστα που θα έχουμε και άλλους, πολλούς καινούργιους Δημόσιους Υπαλλήλους στην θέση των ιερέων, οι ελιές θα μαζεύονται με μεγαλύτερη άνεση χρόνου!

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr