Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Τα κλειστά σχολεία των χωριών μάς κάνουν μάθημα ακόμα . Με τη σιωπή τους κατηγορούν και καταγγέλλουν όλους εκείνους που κυβέρνησαν το δύσμοιρο τούτο τόπο αφήνοντας τα χωριά μας να ερημώσουν .
Δεν είναι που έκαναν λάθη . Η ερήμωση και ο αφανισμός της επαρχίας , της ζωοδότρας φλέβας της Ελλάδας , ήταν συνειδητή πολιτική τους επιλογή . Δεκαετίες ολόκληρες έβλεπαν την ύπαιθρο να γλιστρά στο γκρεμό κι όχι μόνο δεν της έδιναν χέρι βοήθειας , αλλά την έσπρωχναν να πέσει πιο γρήγορα και πιο βαθιά .
Σήμερα , εκεί που κάποτε άνθιζε η ζωή , τα χωριά της μοναξιάς μετρούν , απ’ τα κλειστά παράθυρα , τις μανταλωμένες πόρτες και τα έρημα μπαλκόνια , τις εποχές που πέρασαν και που δε θα ξανάρθουν , πια , ποτέ .
Τούτο δω το μεγαλόπρεπο σχολειό είναι το Γυμνάσιο Λαγκαδίων Γορτυνίας Αρκαδίας . Χτίστηκε στο φρύδι του γκρεμού , στον απάνω μαχαλά , από τους πάμφτωχους αλλά πανάξιους Λαγκαδιανούς μαστόρους της πέτρας, στα 1868 , με ιδρώτα και αίμα και με τη βοήθεια των ξενιτεμένων . Για να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα , να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι και να μπορέσουν να φτιάξουν μια ζωή πιο όμορφη και μια πιο δίκαιη κοινωνία .
Έκλεισε το σχολείο στα 2011 . Τότε που η ζωή γινόταν μαύρη κι άραχλη και η κοινωνία βούλιαζε στις τρικυμίες των μνημονίων .
Κάποιοι θα ’πρεπε να ντρέπονται και να κρύβονται αντί να θρασομανούν . Αλλά η ντροπή χάθηκε κι αυτή και το θράσος περισσεύει από παντού !!!