ΛΑΚΩΝΙΑ. Δεν προλαβαίνει να στεγνώσει το μελάνι και μια νέα τραγική είδηση έρχεται να επιβεβαιώσει ότι στη Λακωνία κάτι συμβαίνει.
Μέσα στους 10 μήνες του 2018 έχουν σημειωθεί 12 αυτοκτονίες.
Το απόγευμα της Δευτέρας ένας ακόμα συμπολίτης μας, 62 ετών αυτοκτόνησε μέσα στο σπίτι του στα Ανώγεια Σπάρτης. Ο αυτόχειρας φέρεται να είχε συλληφθεί στο παρελθόν για καλλιέργεια χασίς. Η Αστυνομία ερευνά την υπόθεση.

Δυστυχώς το notospress.gr επιβεβαιώνεται τόσο για την ανησυχία του όσο και τον χειρισμό των υποθέσεων αυτοκτονίας.
12 και είμαστε ακόμα στον Οκτώβριο.
Στις 13 /10/18 γράφαμε στο notospress.gr:
«ΛΑΚΩΝΙΑ. Κάθε φορά που μια είδηση για αυτοκτονία «κυκλοφορεί» ένα μούδιασμα διαπερνά κάθε πολίτη. Όχι τόσο για το συμβάν αλλά για το πρόσωπο που είναι συμπολίτης, γνωστός, φίλος, συγγενής.
Κι όταν η είδηση κάνει τον κύκλο της και αφήσει τα σημάδια της, σε τούτους και σε κείνους, αρχειοθετείται στη μνήμη και η ζωή συνεχίζεται…
Δεν είναι όμως έτσι ακριβώς. Γιατί η ζωή δεν συνεχίζεται όταν στη Λακωνία, κάθε μήνα σημειώνεται και μια αυτοκτονία.
Τα στοιχεία από το αρχείο του notospress.gr σοκάρουν.
2016: 3 αυτοκτονίες, μόλις που μας απασχόλησαν
2017: 4 αυτοκτονίες, δεν ήταν αρκετές για να μας αφυπνίσουν
2018: 11 αυτοκτονίες και είναι ακόμα Οκτώβριος. Τι συμβαίνει στην κοινωνία μας;
Προανακρίσεις, δικογραφίες και έρευνες.
Τα στοιχεία είναι πράγματι ανατριχιαστικά. Νέοι, ηλικιωμένοι, άνδρες γυναίκες, από κάθε τάξη και περιοχή, καταλήγουν στην αυτοχειρία.
Τραγωδίες προσωπικές, οικογενειακές, κοινωνικές.
Οικονομικά αδιέξοδα, ερωτικές απογοητεύσεις, οικογενειακά δράματα συνοδεύουν τις ειδήσεις για αυτοκτονία των συμπολιτών μας.
Σχόλια και κρίσεις για αδύναμους χαρακτήρες, για «καλά παιδιά», για μοναχικούς ανθρώπους, για φιγούρες γραφικές για καταπιεσμένες προσωπικότητες.
Τι μπορεί να σημαίνει άραγε η κλιμάκωση του 2018; Υπάρχει και συνέχεια;
Μέσα σε ποιά κοινωνία κινούνται, δυστυχούν, απομονώνονται και καταλήγουν αυτοί οι άνθρωποι;
Φταίει η κρίση αξιών και χρήματος;
Φταίει η κοινωνία που φτιάξαμε;
Φταίει ο τόπος και το arma του;
Η καταγραφή των γεγονότων πρέπει να απασχολήσει όχι μόνον τους λειτουργούς και ιατρούς αλλά κάθε πολίτη.
Ο αριθμός των ανθρώπων που επιλέγουν την αυτοχειρία, νομίζοντας ότι έτσι δραπετεύουν από το πρόβλημα ή λυτρώνονται, είναι μεγάλος και αμείλικτος.
Είναι πλέον ζήτημα και πρόβλημα όλων των μελών της κοινωνίας μας.
Ας αφουγκραστούμε την αδυναμία της ζωής να μας κρατήσει όλους παρόντες και ας ανοίξουμε τα μάτια της υχής μας για να δούμε τι γίνεται γύρω μας.
Ας αναλογιστούμε ότι μια κοινωνία σκληρή, χωρίς ευκαιρίες, χωρίς προσευχή, χωρίς κατανόηση, χωρίς συγχώρεση, χωρίς αλληλοβοήθεια δεν μπορεί να προχωρήσει όρθια.
Ας κατανοήσουμε ότι κάθε αυτοκτονία δεν είναι ένα αστυνομικό δελτίο αλλά ένα δράμα με ένα τουλάχιστον θύμα, ίσως και δύο και τρία και περισσότερα εν ζωή.
Κοντά στις απώλειες που σημειώνονται με αυτόν τον αφύσικο και πλέον απάνθρωπο τρόπο ας προσθέσουμε και κάποιες που είναι κρυμμένες πίσω από ασθένειες, εξαφανίσεις και απομακρύνσεις…
Ας δούμε πίσω από την «μαύρη κουρτίνα» τι μπορεί να συμβαίνει και σε τι είμαστε απόντες.
«Έσφιξε τη θηλιά και πήδηξε…». «Έπεσε στο κενό…». «Τράβηξε τη σκανδάλη…».
Τι σημασία έχει η περιγραφή και η αναπαράσταση; Πόση ακόμα τραγικότητα ζητάμε στη ζωή μας;
Γιατί δεν αναζητούμε τις αιτίες , τις ευθύνες μας, τις ευκαιρίες για να αποθαρρύνουμε, για να αποτρέουμε, για να εκμηδενίσουμε τις αυτοκτονίες μας. Γιατί δικές μας είναι, ολόδικές μας, ανάμεσά μας, δίπλα μας και συχνά μέσα στην υχή μας διαδραματίζονται.
Ας αφυπνιστούμε, όλοι, ειδικοί και μη, για μια κοινωνία με λιγότερα θύματα στο βωμό της θλίης, της μοναξιάς, του αδιεξόδου και της απόγνωσης.
Ας αγκαλιάσουμε τα παράπλευρα θύματα κάθε αυτοκτονίας.
Ας πάυουμε να είμαστε κριτές και τιμητές των γεγονότων.
Ας αφήσουμε ανοικτή μια πρόσκληση, μια πόρτα, μια αγκαλιά…
11. Και είναι ακόμα Οκτώβριος…»