ΣΠΑΡΤΗ. Δεν είναι πρωτοφανή αυτά που παρακολουθούμε από τον Πάνο Καμμένο ο οποίος απ’ ότι φαίνεται έχει συνειδητοποιήσει ότι έπαιξε κι έχασε… με τον Τσίπρα.

Η πολιτική δεν είναι ούτε οικογένεια ούτε ίδρυμα. Στην πολιτική, αργά ή γρήγορα, έρχεται η στιγμή που οι «ανίερες» πολιτικά συμμαχίες πληρώνονται και οι ανεξήγητες φιλίες κοστίζουν.
Ειδικά όταν το πάνω χέρι το έχει αριστερός, με μαθηματική και ιστορική ακρίβεια η κατάληξη θα έχει θύμα, πολιτικά.

Ο Πάνος Καμμένος επιχειρεί να διασώσει ότι μπορεί για να ξαναμπεί στη Βουλή, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ωστόσο έχει χάσει από την αξιοπιστία του και από την «πατριωτική» του ρητορική σε τέτοιο βαθμό, που μάλλον τελειώνει κοινοβουλευτικά.

Το «ταγκό» Τσίπρα - Καμμένου θα μπορούσε να αποτελέσει δίδαγμα για όλους τους επίδοξους συγκυβερνήτες ανά την Ελλάδα και μάλιστα σε κάθε επίπεδο. Ένα «ταγκό» που ο ένας άρχισε να πατά τον άλλον
Ακόμα και στην Αυτοδιοίκηση Α’ Βαθμού, όποιος παρακολουθεί τις εξελίξεις, μπορεί να διακρίνει την νομοτελειακή πολιτική καταστροφή εκείνων που αν και δεξιοί συνεργάστηκαν με αριστερούς για μια θέση στην εξουσία, ή αν θέλετε για μια ιδέα (ποιά άραγε;)

Στον Δήμο Σπάρτης ο δεξιότατος Δημήτρης Αποστολάκος, εκπρόσωπος της απελθούσας παράταξης Φούρκα, «ακούμπησε» στον αριστερό Βαλιώτη, προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία για να υλοποιήσει - στην καλύτερη των περιπτώσεων - μέρος των προτάσεών του.

Σήμερα, που η Δημοτική Αρχή Σπάρτης (θυμίζοντας κατά πολύ το μοντέλο Συριζανελ) καταρρέει, ο Δημήτρης Αποστολάκος αναζητά το δικό του «ΝΑΤΟ» για να διασωθεί πολιτικά. Μάλιστα από τη στιγμή που δεν ίσχυσε η φημολογούμενη εκ περιτροπής Δημαρχεία Βαλιώτη - Αποστολάκου, η δεξιά πτέρυγα που στήριξε Βαλιώτη έχει απολύτως απαξιωθεί στην συνείδηση όχι μόνον των δεξιών ψηφοφόρων τους που τους στήριξαν στην ανατρεπτική τους αυτή πρόταση αλλά και στα μάτια του συνόλου των πολιτών.
Έργο στον Δήμο δεν γίνεται, αποτέλεσμα δεν υπάρχει, αριστεροί και δεξιοί πυρήνες της «κυβέρνησης» αλληλοϋποβλέπονται και το τέλος της παρενθέσεως έρχεται, όσο μάλιστα πιέζουν άλλοι υποψήφιοι και κόμματα.

Ο μεν Βαγγέλης Βαλιώτης θυμίζει λίγο το ΕΑΜ όταν επιχειρούσε, τέτοιες μέρες, με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, να εξαργυρώσει πολιτικά την στρατιωτική του δύναμη. Φαίνεται να ξέρει καλά τη συνταγή για να κρατά την αριστερά και το ΚΚΕ στη συνέχεια στα πράγματα. «Παίζει» με τους θεσμούς, δεν αγγίζει την Εκκλησία, φυλάγεται σε θέματα «εθνικής πατριωτικής έξαρσης, συναλλάσσεται πολιτικά με τους δεξιούς διανέμοντας πόστα, εξουσία και μισθούς κ.λ.π. Για την ιδεολογία που φαίνεται να εκπροσωπεί ο Βαγγέλης Βαλιώτης πέτυχε τον στόχο του. Επέδειξε τη λεγόμενη "επιχειρησιακή ικανότητα" των αριστερών προκειμένου να πέσει το "κάστρο" της Σπάρτης γιατί δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να προχωρήσει σε συμμαχίες και συνεργασίες που δεν θα τιμούσε ή ακόμα και θα ακύρωνε.
Αυτός που αγνοεί παντελώς τα διδάγματα της ιστορίας είναι ο πρώην Δήμαρχος Μυστρά, Δημήτρης Αποστολάκος, που ομοιάζει τραγικά με τον Πάνο Καμμένο.