Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Είναι μια διαδικασία, με την οποία καλείται το εκλογικό σώμα, δηλ. το σύνολο των πολιτών που έχουν δικαίωμα ψήφου, να επιλέξει τους αντιπροσώπους του, οι οποίοι θα ασκήσουν τις αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα, τον κανονισμό της Βουλής και τους νόμους του κράτους καθ’ όλη τη διάρκεια της βουλευτικής περιόδου. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική και συνοδεύεται από ποινές για τους εκλογείς που θα απέχουν αδικαιολόγητα.

Οι κοινοβουλευτικές εκλογές είναι κοντά, με τη χώρα να εισέρχεται αργά-αργά σε προεκλογική περίοδο μετά και την παρουσία των πολιτικών αρχηγών στη ΔΕΘ. Τα επιτελεία των κομμάτων προσανατολίζονται ήδη προς αυτήν την κατεύθυνση όπου το καθένα θα δώσει τη μάχη προκειμένου να πείσει όσο το δυνατόν περισσότερους ψηφοφόρους ότι έχει την πιο άρτια και ολοκληρωμένη εφαρμόσιμη πρόταση που θα προάγει τα συμφέροντα των πολιτών. Σε λίγο θα ανοίξουν και τα πολιτικά μαγαζάκια για να συγκροτήσουν πελατειακά δίκτυα, να υποδεχτούν τους «ημετέρους» και να προβαίνουν σε υποσχέσεις για ευνοϊκή μεταχείριση ατόμων ή την εξυπηρέτηση διαφόρων ομάδων πολλαπλών συμφερόντων.

Εκείνο το οποίο μπορεί να παρατηρήσει από τώρα κανείς είναι το κλίμα που πρόκειται να επακολουθήσει μέχρι τις εκλογές. Η καθημερινή όξυνση μεταξύ των κομμάτων, αλλά κυρίως μεταξύ Κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης θα εντείνεται, συναινετική διάθεση δεν διαφαίνεται να υπάρχει, ενώ η ανάγκη διαλόγου και συνεννόησης ολοένα απομακρύνεται, παρά τις εκκλήσεις από πολλές πλευρές για πολιτισμένη πολιτική αντιπαράθεση. Η αδυναμία όλων των πολιτικών αρχηγών να βρεθούν στο ίδιο τραπέζι και η αποστροφή και η αντιπαλότητα, ως και εχθρότητα, του καθένα για τους υπόλοιπους δεν αναδεικνύουν μόνο την πολιτική αναξιοπρέπεια, αλλά και το βαθμό της πολιτιστικής ταυτότητας και κουλτούρας.

Τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν πρέπει να αξιολογηθούν με βάση τα πεπραγμένα τους στο χρόνο που βρέθηκαν στο τιμόνι της χώρας και να τους καταλογιστούν και οι ανάλογες ευθύνες. Οι πολιτικοί, πολλοί λόγω της κληρονομικότητας και, όπως φάνηκε, όχι της ικανότητας, που για πολλά χρόνια διαχειρίστηκαν την τύχη της χώρας, μετά από τα αλλεπάλληλα ευρωπαϊκά πακέτα χρηματοδότησης και τους άκρατους δανεισμούς και υπερδανεισμούς που κατέληγαν στις τσέπες των ημετέρων και όχι στην παραγωγική βάση της οικονομίας και την αναδιοργάνωση του κράτους με κατάληξη τα γνωστά σε όλους τραγικά αποτελέσματα, πρέπει να αναλάβουν και το αντίστοιχο πολιτικό κόστος. Χωρίς περισυλλογή και αυτοκριτική δεν ανέλαβαν τις ευθύνες τους, δεν αναλογίστηκαν το κακό που έκαναν στη χώρα, που την έφεραν πολλά χρόνια πίσω, αλλά αδιόρθωτοι και αμετανόητοι ζητάνε με πάθος και πείσμα να επανέλθουν, γιατί άραγε; για να δώσουν ό,τι δεν πρόφτασαν τα σαράντα χρόνια, έχουν και άλλα να δώσουν …, και να εφαρμόσουν την ίδια καταστροφική πολιτική τους. Κανείς δεν πρόκειται να ξεφύγει από την κριτική και την απόδοση ευθυνών. Οι παλινωδίες, οι ατολμίες και η απειρία το 2015, η προσεκτική εξέταση της κατάστασης και η καθυστέρηση για τη λήψη απόφασης σε ευρωπαϊκό επίπεδο και η διαφορετική εκτίμηση και στάση του τότε υπ. Οικονομικών – οι έμπειροι οικονομολόγοι μας είχαν φέρει σε εκείνη την τραγική θέση – καθυστέρησαν τη συμφωνία, η οποία τέθηκε υπό την έγκριση του λαού τον Σεπτέμβρη του 2015 με τα γνωστά εκλογικά αποτελέσματα. Όμως, μέσα στο πλαίσιο του εφικτού, του ευρωπαϊκού κλοιού και τα ασφυκτικά περιθώρια του ΔΝΤ, οι συνεχείς προσπάθειες και η απαλλαγή από τα αναγκαστικά προγράμματα υψηλής επιτροπείας και λιτότητας πρέπει να εκληφθούν ως θετικά και να εκτιμηθούν ανάλογα.

Είναι ανάγκη το παλιό πολιτικό σύστημα, το γερασμένο σε ιδέες, αντίληψη, νοοτροπία και πρακτική στελεχιακό δυναμικό, να εξυγιανθεί και να ανανεωθεί. Να αποβάλλει τους τιμητές των ολοκληρωτικών καθεστώτων, τους ακραίους εθνικιστές και ψευτοπατριώτες και την οικογενειοκρατία και να εμπιστευθεί τους νέους, που δεν πήραν άμεσα ή έμμεσα το δαχτυλίδι, που δεν κλείνουν το μάτι στους οικονομικά ισχυρούς, αλλά έχουν σφυρηλατηθεί και καταξιωθεί στους λαϊκούς αγώνες και στην προάσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων και του Ελληνικού λαού. Να γίνει σε βάθος ανανέωση και προσαρμογή στα νέα δεδομένα και να καταργηθεί η διάταξη του μπόνους των πενήντα εδρών στο πρώτο κόμμα, ακόμη και με μια ψήφο παραπάνω από το δεύτερο, γιατί αποτελεί τη χειρότερη μορφή εξαναγκασμού και πολιτικής απάτης.

Τότε και οι νέοι θα συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα των πολιτικών επιλογών, θα αποβάλλουν την άρνηση και το λευκό, θα αντιληφθούν και θα κατανοήσουν ότι όλοι οι πολιτικοί δεν είναι ίδιοι και ότι οι Κυβερνήσεις θα προέρχονται από την ετυμηγορία αυτών που ψηφίζουν, όσοι κι αν είναι αυτοί (εκλογές 18/6/12 αποχή 38,8%, 20/9/15 αποχή 44,1%). Η οποιαδήποτε μεταβολή προσδοκώμενη και επιθυμητή θα προέλθει από την αλλαγή της παθητικής στάσης, την καθολική προσέλευση στις ψηφοφορίες και τη μείωση της αποχής και όχι από την αδιαφορία δηλ. τη συνειδητή εξουσιοδότηση σε άλλους να αποφασίζουν. Η ενασχόληση και η ενεργή συμμετοχή όλων ανεξαιρέτως στα κοινά είναι το μεγάλο ζήτημα στη σειρά των επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr