Η καθημερινότητα

Γράφει ο Παναγιώτης Τζουνάκος

Είναι το σύνολο των δραστηριοτήτων και των συνηθειών του ανθρώπου, η επανάληψη των ίδιων πράξεων ή ακόμη και σκέψεων που γίνονται κάθε μέρα, πολλές φορές μηχανικά και αυτόματα. Η συνεχής πεζή πραγματικότητα, η ανακύκλωση και το αναμάσημα προβλέψιμων συμπεριφορών και λεκτικών αναφορών, η ρουτίνα, η ακινησία του ενδιαφέροντος και της προσοχής που οδηγούν στην αδιαφορία, την απάθεια και τη φθορά.

Μετά από το πρωινό ξύπνημα και πριν καλά-καλά τα ζωτικά όργανα του σώματος επικοινωνήσουν με τον εγκέφαλο έρχεται ο ασυγκράτητος και ανελέητος βομβαρδισμός από τα ΜΜΕ: η οικονομία της χώρας καταρρέει, η περικοπή των μισθών και των συντάξεων είναι θέμα χρόνου, αυξάνουν οι φόροι, η πορεία θα οδηγήσει στα βήματα της Αργεντινής, η χώρα γίνεται προτεκτοράτο, παραδόθηκε η Μακεδονία, η τραγωδία στο Μάτι οφείλεται στην ανικανότητα των υπευθύνων και ακόμη ότι η Αριστερά έχει «ελαττωματικές» ιδέες και να της απαγορευτεί να ξαναεμφανιστεί κ.λπ. με τον δημοσιογράφο Τάσο Παππά να αναρωτιέται: «να αυτοκτονήσω σήμερα ή να το αφήσω για αργότερα, να φύγω τώρα από τη χώρα ή να το ξανασκεφτώ, να τρέξω στο σούπερ μάρκετ για τις σχετικές προμήθειες ή να βολευτώ προσωρινά από τη διπλανή ΕΒΓΑ;».

Και όταν περάσει το …λεπτο των διαφημίσεων, οι οποίες μέσα στο γενικό μηδενισμό, την οπισθοδρόμηση και την απαξίωση έχουν γίνει αρκετά θελκτικές, ενδιαφέρουσες και απαραίτητες, οι εκπρόσωποι της Βουλής και του έθνους στα γυάλινα παράθυρα προσπαθούν με εξεζητημένα και χιλιοειπωμένα επιχειρήματα να στηρίξουν τις κομματικές τους θέσεις αδιαφορώντας για τα διεισδυτικά, αιχμηρά και οργισμένα βλέμματα της κοινωνίας, η οποία αισθάνεται μειωμένη και ταπεινωμένη για τους αντιπροσώπους, που η ίδια επέλεξε, οι οποίοι κρυμμένοι πίσω από τη μάσκα της κοινωνικής ασυλίας θεωρούν ότι μπορούν να την ξεγελούν, να την εξαπατούν και να τη δουλεύουν. Και μετά ακολουθούν οι χαριτωμένες-προκλητικές εμφανίσεις των ζωγραφισμένων νέων και των σπατουλαρισμένων κοριτσόπουλων, τα οποία με τις κινήσεις και τις στάσεις τους ερεθίζουν, σκανδαλίζουν και διεγείρουν τα πάθη προς τέρψη των ανικανοποίητων τηλεθεατών. Και η ενημέρωση και η ψυχαγωγία θα ολοκληρωθούν από τη λεκτική, ψυχολογική και σωματική βία, την οποία επιστρατεύουν οι ξενόφερτες ταινίες τρόμου και αποπροσανατολισμού για να γεφυρώσουν τα μετέωρα συνειδησιακά κενά με τις γροθιές και τα πιστόλια να επιβάλλουν το νόμο και τη θέληση των πρωταγωνιστών για να δώσουν διέξοδο στα αδιέξοδά τους.

Και ο τύπος, οι εφημερίδες, στην πλειονότητά τους χωρίς ιδεολογικές αφετηρίες και πολιτικές συμπλεύσεις, όπως παλιότερα, είναι παραδομένες στο έλεος και τη διαχείριση των οικονομικών βαρόνων, ακόμη και υποδίκων, οι οποίοι έχουν κάνει τις επιλογές τους και συμπορεύονται με τα κόμματα που έμμεσα δηλώνουν ότι θα στηρίξουν τα συμφέροντά τους, τα οποία όχι μόνο δεν βαδίζουν παράλληλα, δεν συγκλίνουν, αλλά βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση με αυτά των πολιτών, των απλών ανθρώπων.

Οι κόντρες Κυβέρνησης και αντιπολίτευσης δίνουν και παίρνουν. Η αγριότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης δεν έχει όρια. Η μετωπική σύγκρουση και η πλήρης αποδόμηση της μιας για την άλλη είναι ενταγμένη στην καθημερινή σκοπιμότητα. Λες, κυρίως για την αντιπολίτευση, ότι προέρχεται από παρθενογένεση, δεν έχει παρελθόν, δεν κυβέρνησε τη χώρα μονοκομματικά αλλά και με συνεργασία πάνω από σαράντα χρόνια με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Τώρα, που μετά το τέλος των εξαναγκαστικών προγραμμάτων θα έπρεπε όλοι να συσπειρωθούν και να συστρατευθούν για να ορθοποδήσει η χώρα, η ίδια καταστροφική λογική επικρατεί, αφού το κομματικό όφελος είναι πάνω από το εθνικό.

Οι χυδαίοι χαρακτηρισμοί που έχουν ακουστεί και καταγραφεί πολύ πρόσφατα όπως: ψεύτες, αλήτες, τσογλάνια, προδότες, εθνικοί μειοδότες, μιάσματα, κομμούνια και άλλα που δεν γράφονται και η απειλή με ειδικά δικαστήρια για τους ευρισκόμενους στο τιμόνι της χώρας και ότι η συμφωνία των Πρεσπών είναι χουντική προδοσία και η ταύτιση του πρωθυπουργού και του υπ. Εξωτερικών με τους Ιωαννίδη και Σαμψών, που κατακλύζουν καθημερινά τον αέρα της ενημέρωσης, δεν αποτελούν πολιτική αντιπαράθεση, αλλά αναδεικνύουν την Ελληνική μόρφωση και Παιδεία, την πολιτιστική ταυτότητα και κουλτούρα, το επίπεδο της κοσμιότητας, του πολιτικού ήθους και του πολιτισμού. Εδώ, η ανθρώπινη πια και όχι η πολιτική αξιοπρέπεια βάλλεται και τεμαχίζεται από αντιανθρώπινες, ευτυχώς προς το παρόν μόνο λεκτικές, συμπεριφορές από την «αφρόκρεμα» των ξεχωριστών, οι οποίοι βλέποντας να απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από την κουτάλα της εξουσίας έχουν ασπαστεί και συμπορευθεί με τις πιο ακραίες εκφράσεις του πολιτικού και του κοινωνικού αμοραλισμού.

Είναι άμεση η ανάγκη ο πολίτης να γυρίσει την πλάτη στα καθημερινά υπότροπα, να κλείσει την κάνουλα των πολιτικών οχετών, να σκεφτεί και να προβληματιστεί για τη σκοπιμότητα και την ωφελιμότητα των επιλογών, των συμπεριφορών και των πράξεων και να διαγράψει τα πολιτικά ευτράπελα που επιχειρούν να αμαυρώσουν, να ευτελίσουν και να ταπεινώσουν την προσωπικότητά του, τη ζωή του. Τότε, ίσως μπορέσει να επικοινωνήσει με τον εαυτό του και με τις δικές του δυνάμεις να βγει στο ξέφωτο, όπου ελεύθερος χωρίς περιορισμούς και δεσμεύσεις θα χαράξει την πορεία του.