Γράφει η Ποτούλα Πασχαλίδη

-Για τις καταστροφές στο Μάτι και στην γύρω περιοχή φταίει ο άνεμος που έτρεχε με πολλά Μποφώρ.
-Και γιατί να φταίει ο άνεμος που έτρεχε με πολλά Μποφώρ;
-Και ποιος να φταίει;
-Να φταίει εκείνος που έχτισε όπου γούσταρε χωρίς να δώσει λόγο.
-Και γιατί να φταίει αυτός που έχτισε όπου γούσταρε χωρίς να δώσει λόγο;
-Και ποιος να φταίει;
-Να φταίει αυτός που άναψε την φωτά.
-Και γιατί να φταίει αυτός που άναψε την φωτιά;
-Και ποιος να φταίει;
-Να φταίνε οι κουκουναριές που αρπάζουν εύκολα φωτά.
-Και γιατί να φταίμε οι κουκουναριές που αρπάζουμε εύκολα φωτιά;
-Και ποιος να φταίει;
-Να φταίει αυτός που στένεψε τους δρόμους που οδηγούν στην θάλασσα.
-Και γιατί να φταίει αυτός που στένεψε τους δρόμους που οδηγούν στην θάλασσα;
-Και ποιος να φταίει;
-ΝΑ ΚΑΝΕΙ Η ΜΑΝΑ!

Μια ανελέητη κολοκυθιά, που θυμίζει το παιγνίδι που παίζαμε στις αλάνες όταν ήμασταν παιδιά, παίχτηκε και συνεχίζει να παίζεται πάνω στα καρβουνιασμένα σώματα δεκάδων αθώων θυμάτων και στην καταστροφή ενός πανέμορφου πνεύμονα της Αττικής. Και άκρη δεν βγαίνει. Ο ένας τα ρίχνει στον άλλο και δεν υπάρχει έλεος.
Είναι όμως αυτή η περιοχή η μόνη …βιασμένη από κάθε πλευρά από την απληστία κάποιων; Όλοι οι καταπατητές της χώρας, που κάποιοι «ελαφρά τη καρδία» και για αποφυγή των ευθυνών από πάνω τους τους ρίχνουν όλη την ευθύνη, μαζεύτηκαν ένα πρωί και είπαν «Εμείς μόνο στο Μάτι μπορούμε να δουλέψουμε»; Όχι βέβαια!

Έλα φίλε μου, δώσε μου το χέρι σου να σε πάω να γνωρίσεις ένα από τα πολλά, πάρα πολλά πανέμορφα μέρη της χώρας μας. Έλα να δεις και εσύ μαζί με μένα πως λειτουργεί ο άνθρωπος, πόσο μεγάλη είναι η αγάπη του για την φύση και πόσος είναι ο σεβασμός μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων στους νόμους. Και μπορεί να έχεις άμεσα την απάντηση στην δική σου Κολοκυθιά.

Βρισκόμαστε στα περίχωρα μιας μεγάλης παραθαλάσσιας πόλης λίγο μετά το Μιλλένιουμ. Δεν έχε σημασία ποια πόλης. Υπάρχουν αρκετές παραθαλάσσιες πόλεις στον Ελλαδικό χώρο. Βρισκόμαστε σε ένα μέρος που δεν θα βρεις πολυκατοικίες αλλά μικρά και μεγάλα σπίτια που έχτισαν κάποιοι για να παραθερίζουν. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που έχουν εκεί την μόνιμη κατοικία τους. Ο περιφερειακός δρόμος είναι καινούργιος, φαρδύς και καλοφτιαγμένος. Δεξιά και αριστερά μεγάλα μαγαζιά, περιποιημένα δίνουν το στίγμα της ευμάρειας της περιοχής.

-Στο βενζινάδικο θα κόψεις δεξιά, είπε ο φίλος που μας περίμενε, και θα μας βρεις εύκολα.
Στην αρχή ο δρόμος είναι φαρδύς. Διασταυρώνονται άνετα δυο αυτοκίνητα. Και έτσι πρέπει μια και ο δρόμος οδηγεί (φαινομενικά) στην παραλία. Όσο προχωράμε (σε 200 περίπου μέτρα φτάνουμε στον προορισμό μας σύμφωνα με τις οδηγίες), ο δρόμος στενεύει και γίνεται και κυματιστός. Μάντρες παντού περιβάλουν μεγάλα και μικρά σπίτια και θυμίζουν τον Τούρκικο μαχαλά στην Κομοτηνή. Σαν φτάνουμε στον προορισμό μας, το αυτοκίνητο περνάει μόνο με κινήσεις ακριβείας. Μπαίνουμε στην αυλή όπου υπάρχει άνετος χώρος στάθμευσης. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα διώροφο σπίτι, αρκετά μεγάλο ώστε να περιλαμβάνει ο κάθε όροφος από 2 ευρύχωρα τεσσάρια διαμερίσματα.

Αργότερα, στην φιλόξενη βεράντα πίνουμε τους καφέδες και συζητάμε περί ανέμων και υδάτων.
-Να σου κάνω μια ερώτηση Τάκη; ρωτάω λίγο επιφυλακτικά.
-Ρώτα ότι θέλεις. Εδώ είμαι για να σου απαντήσω.
-Ο δρόμος έξω από την μάντρα γιατί έχει στενέψει τόσο πολύ. Αν κάποιος που πάει στην παραλία, διασταυρωθεί με άλλο αυτοκίνητο τι θα κάνει; Εδώ με το ζόρι περνάει ένα αυτοκίνητο.
-Α, δεν χρειάζεται. Ο δρόμος δεν φτάνει μέχρι την παραλία. Λίγο πιο κάτω, κάποιοι φίλοι τον έκλεισαν τελείως γιατί δεν τους έβγαιναν τα μέτρα για την πισίνα. Δεν έγινε και τίποτα. Δεν υπάρχουν άλλα σπίτια. Το τελευταίο πάνω στην θάλασσα είναι το δικό τους. Και εγω έχω φάει ένα κομάτι δρόμο για να κάνω το παρκινγκ. Έτσι κάνουν όλοι εδώ.

Μένω με το στόμα ανοικτό. Αν είναι δυνατόν. Δεν φτάνει που στένεψαν τον δρόμο για να αυγατίσουν τα δικά τους τα οικόπεδα, κάποιοι αφάνισαν και την ελεύθερη πρόσβαση στην παραλία. Μετά την πρώτη έκπληξη συνειδητοποίησα πως εδώ υπάρχει ζουμί. Και άρχισα δήθεν χαζά τις ερωτήσεις.
-Σε ωραία περιοχή το στήσατε το σπιτικό σας. Όμως θα πρέπει να κόστισε πολλά χρήματα η άδεια.
-Ποια άδεια;
-Η άδεια της οικοδομής. Ποια άλλη.
-Άντε καλέ. Ποιος βγάζει άδεια εδώ; Έτσι το χτίσαμε με τον αδερφό μου. Που θα πάει . Κάθε τρεις και λίγο κάνουν νομιμοποιήσεις, θα κάνουμε και εμείς μια. Ακούς εκεί άδεια οικοδομής; Μη μου πεις πως εσείς πληρώνετε για τέτοιες κουταμάρες.

Τι να του απαντήσεις. Το προσπέρασα και συνέχισα τις ερωτήσεις που είχα στο μυαλό μου.
-Καλά και ρεύμα πως πήρατε; Για να πάρεις ρεύμα θέλει άδειες, χαρτί ηλεκτρολόγου κλπ. Εσείς πως τα καταφέρατε και γενικά πως γίνεται εδώ. Θέλω να μάθω.
Ο Τάκης με πήρε από το μπράτσο, κάναμε μια βόλτα γύρω από την βεράντα και βρεθήκαμε απέναντι από εκεί που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο.
-Το βλέπεις εκείνο εκεί το καλυβάκι έξω από την μάντρα;
-Ναι το βλέπω. Και….
-Έχουμε που λες, ανοίξει μια γεώτρηση εμείς τριγύρω που έχουμε τα σπίτια μας , 5 είμαστε όλοι κι όλοι, και η ΔΕΗ μας έδωσε ρεύμα . Από εκεί παίρνουμε όλοι ρεύμα.
-Και πως τα βρίσκετε οικονομικά.
-Ο καθένας πληρώνει ανάλογα με τα τετραγωνικά του σπιτιού του. Δεν τα χαλάμε εκεί.
-Καλά, όταν έρχεται ένα λογαριασμός με χιλιάδες κιλοβατώρες το δίμηνο σε μια γεώτρηση η ΔΕΗ δεν υποψιάζεται τίποτα;
-Εντάξει. Έχουμε δικό μας άνθρωπο και τα κανονίζει. Και δεν είμαστε και οι μόνοι. Είναι συνηθισμένο εδώ.
-Για το νερό να μην ρωτήσω πως το έχετε.
-Ρώτα. Γιατί να μην ρωτήσεις; Να, ο γείτονας ο Θανάσης απέναντι δουλεύει στον Δήμο. Κατάλαβες νομίζω.
Κατάλαβα. Κατάλαβα.

Αν ο παραπάνω διάλογος ήταν σημερινός, θα είχα μια ακόμη ερώτηση να του κάνω.
ΕΝΦΙΑ ξέρεις τι είναι;

ΥΓ. Η παραπάνω ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Δεν είναι προϊόν φαντασίας, όσο και αν φαίνεται απίθανη.

* Τα άρθρα δεν απηχούν απαραίτητα τη γνώμη του notospress.gr