«Ματωμένο» το φεγγάρι το βράδυ της Παρασκευής. Κοιτούσαμε από κάθε γωνιά της Ελλάδας και βλέπαμε στην κόρη του την οδύνη της καταστροφής.
Πόση αξία μπορεί αν έχει ο επιμερισμός της δυστυχίας. Μπορεί γιατί λένε, όταν μοιράζεσαι το κακό μικραίνει ενώ η χαρά μεγαλώνει…
Δεν είναι ένας αλλά πάνω από τέσσερεις οι συμπατριώτες Λάκωνες που έχασαν τα σπίτια τους στο Μάτι και στο Κόκκινο Λιμανάκι. Περιουσίες που στήθηκαν σε μια ζωή έγιναν στάχτη σε μια ώρα. Αν ο θάνατος έχει μυρωδιά και ο οδυρμός χρώμα τότε είναι αυτά που νιώθει κανείς στον «αυθαίρετο» βωμό της ελληνικής κοινωνίας…
Λάκωνες, Σπαρτιάτες, Βορειοδημότες και ετεροδημότες ζούσαν αρκετούς μήνες του χρόνου στα σπίτια τους στο Μάτι και την ευρύτερη περιοχή. Αν μέσα σε αυτό το σκηνικό χωρά η λέξη «ευτυχώς» τότε αυτοί οι συμπατριώτες μας είχαν την τύχη με το μέρος τους. Είτε έλειπαν είτε πρόλαβαν να φύγουν.
Όμως το θερμικό κύμα που στέγνωσε τη θάλασσα της Ραφήνας έφτασε μέχρις εδώ. Γιατί και η κοινωνία της Σπάρτης είχε θύμα.
Όταν σε μια κοινωνία μεγλώνει και αγωνίζεται μια οικογένεια, τότε η απώλεια της μητέρας και γιαγιάς της οικογένειας αφορά και στην κοινωνία.

Οι συμπολίτες μας Γιώργος Κυριακάκης κι Εύα Νικολοπούλου βιώνουν το δράμα μιας άδικης αλλά και αναπόφευκτής μοίρας αφού μέσα στην πύρινη λαίλαπα του εμπρησμού και του αιφνιδιασμού έχασαν ένα στήριγμα, έναν δικό τους άνθρωπο, την μητέρα της Εύας. Η αδικημένη εκπαιδευτικός Μαυρίδου Βασιλεία, αγαπημένη μητέρα και γιαγιά, «έπεσε» και αυτή, στον βωμό της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.
Αυτό που πρόλαβε να αφήσει πίσω είναι ανθρώπους που ξέρουν να αγωνίζονται ακόμα και όταν η μοίρα «επιλέγει» να τους κτυπήσει μακάβρια και θανάσιμα.

Οι άνθρωποι τους notospress.gr εκφράζουμε τη βαθιά οδύνη στον Γιώργο και την Εύα και σε όλους τους συμπολίτες που δοκιμάζονται από τις συνέπειες ενός προδιαγεγραμμένου εθνικού εγκλήματος.

Το ελάχιστο που μπορούμε να καταθέσουμε είναι η διαβεβαίωση ότι θα πασχίζουμε πάντα κόντρα σε ότι αδικεί και θανατώνει τον πολίτη που αγωνίζεται.