Bλέπω στη σειρά να στέκονται και να περιμένουν.
Βλέπω να μας κοιτούν κατάματα, να προσδοκούν.
Βλέπω θωριές μεγάλες, ψυχές τεράστιες, ονόματα τρανά να παίρνουν πρώτοι τον αριθμό τους στης Σπάρτης το σούρουπο.
Λεωνίδας, Παλαιολόγος, Πρινοκοκάς, Μαυρομιχάλης, Καπετάν Ζαχαριάς, Δαβάκης, Βλαχάκος…
Δίπλα τους εκατοντάδες αιώνια παλικάρια.
Πάνω απ΄ το κεφάλι τους η Αγία Υπομονή και 23 ακόμα Άγιοι, γνώριμοι. Στα πόδια τους καλογέροι και παπάδες.
Πίσω τους βλέπω ποιητές, συγγραφείς, καλλιτέχνες και διαννοούμενους.
Να ο Θεοδωρακόπουλος, πιο κει ο Βρεττάκος, ο Ρίτσος έρχεται και ο Λιαντίνης φθάνει.
Μα ποιός είναι αυτός που χαμογελά πονεμένος; Ο Καρβούνης είναι.
Δίπλα του τα Τζιβανοπουλάκια, στη σειρά…
Να και ο Κωνσταντίνος ο Ξανθάκος, να και οι άλλοι απ’ τον Πάρνωνα, κι άλλοι τόσοι από τον Ταϋγετο.
Γυναίκες κι άνδρες από την Μάνη μόλις τελείωσαν το «θερισμό».
Σβούρα ο χρόνος. Μα τι συμβαίνει;
Τόσοι πολλοί και η πλατεία ακόμη άδεια;
Αφήνουν χώρο για το σήμερα. Μεριάζουν για να περάσουν οι Λάκωνες παιδιά τους.
Μα δεν είμαστε μόνον Λάκωνες. Βλέπω και Αρκάδες και Μεσσήνιους, και Τσιριγώτες νάρχονται…
Φωνή λαού ακούγεται. Σύννεφο με λιβανιού γλυκάδα.
Όλα τα χείλη έχουν ένα όνομα σε ελληνικούς φθόγγους: ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ!

Ξύπνησα. Ο ήλιος μόλις ανατέλλει και έχει μια άλλη δύναμη στις αχτίνες του.
Το ημερολόγιο γράφει Δευτέρα 18 Ιουνίου 2018.
Κατεβαίνω από τώρα στην πλατεία.