Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Κανένα σπίτι δεν στολίζεται όπως τα έρημα τα σπίτια.

Σπόροι μυστικοί και ρίζες κρυφές παίρνουν ζωή απ’ τις μνήμες των ανθρώπων που έζησαν εκεί . Κι ανθοβολούν και βγάζουν μυρουδιές κι απλώνουν χρώματα στον ήλιο , σαν κάποτε η κυρά έβγαζε τις κουβέρτες στο μπαλκόνι για να λιαστούν.

Στολίζονται κάθε άνοιξη τα έρημα τα σπίτια.

Και τα σφαλιστά παραθυρόφυλλα ανοίγουν διάπλατα. Κι άνθρωποι σεργιανούν στ’ άδεια δωμάτια και στους διαδρόμους. Κι αναζητούν, και βρίσκουν, τη ζωή τους κρυμμένη σε κάθε γωνιά.

Γιατί τα σπίτια δεν είναι οι πέτρες και το τσιμέντο κι ο σοβάς.

Τα σπίτια είναι οι άνθρωποι που έζησαν σ’ αυτά.

Και τούτα τα όμορφα λουλούδια και οι πρασινάδες που φυτρώνουν εκεί είναι η μαρτυρία της ζωής τους και το μνημόσυνό τους.