Γράφει ο Βαγγέλης Μητράκος

Όταν ο φίλος Αργύρης Σταυρόπουλος, σεμνά και διακριτικά, μου πρόσφερε τη νέα ποιητική του συλλογή, το πρώτο που ένιωσα ήταν συγκίνηση, γιατί ξέρω καλά πως η ποιητική δημιουργία είναι η κατ΄ εξοχήν έκφραση της ψυχής. Συνεπώς, όταν δέχεσαι ως δώρο φιλίας μια συλλογή ποιημάτων αισθάνεσαι πως ο δημιουργός – ποιητής σου εμπιστεύεται και μοιράζεται μαζί σου ένα κομμάτι της ψυχής του. Κι απ΄ αυτό, δώρο μεγαλύτερο ΔΕΝ υπάρχει. Ύστερα από τη συγκίνηση, έρχεται η χαρά και η πληρότητα της επικοινωνίας με τον ποιητικό λόγο, όπου ο Άνθρωπος συναντά τον ανώτερο Εαυτό του.

Έχουν περάσει χρόνια (ήταν το 2010), όταν με παρόμοιο τρόπο, ο Αργύρης, είχε μοιραστεί μαζί μου την πρώτη ποιητική του συλλογή : «ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ – Χαϊκού» .
Το γεγονός ότι πέρασαν 8 χρόνια για να εκδοθεί η δεύτερη ποιητική συλλογή του δείχνει πως ο ποιητής ΔΕΝ γράφει ούτε από υποχρέωση ούτε από καμιά έξωθεν ανάγκη αλλά, μόνο και μόνο, από μια καθαρά εσωτερική και γόνιμη διεργασία.

Η ποίηση είναι ένα πηγάδι βαθύ με καθάριο νερό που για να το ανεβάσεις επάνω δεν είναι εύκολη δουλειά . Όσοι κάνουν την ποίηση να φαίνεται εύκολη υπόθεση δεν είναι ποιητές . Γι’ αυτόν τον λόγο μπορώ να πω ότι, πράγματι, ο Αργύρης Σταυρόπουλος ΕΙΝΑΙ Ποιητής.
Η νέα ποιητική συλλογή του Αργύρη Σταυρόπουλου με τίτλο : «Αυτοεξόριστος εντός μου», από τις εκδόσεις «24 γράμματα» , με 67 ποιήματα και εξώφυλλο πίνακα της ζωγράφου Έλενας Αθανασιάδου, είναι γεμάτη από τη «δυσκολία» εκείνη που δίνει στα ποιήματά του την εξαίρετη μορφή μιας ποταμόπετρας από εκείνες που επί αιώνες δούλεψε η δύναμη και η αγάπη του τρεχούμενου νερού.

Ήδη από το πρώτο ποίημα, το οποίο έδωσε και τον τίτλο στην ποιητική συλλογή, ο Αργύρης Σταυρόπουλος μας ανοίγει τα πορτοπαράθυρα της καρδιάς του, για να «γνωρίσουμε» ποιος είναι αυτός, που με αφοπλιστική εξομολογητικότητα, εκθέτει τα μύχια του εαυτού του, με θάρρος, ειλικρίνεια και καθαρότητα και στέλνει σε μας τα μηνύματα – δάνεια του εσωτερικού του κόσμου, χωρίς να κρύβεται πίσω από περίπλοκους συμβολισμούς και προσωπεία παραπλανητικά :

Χρόνια τώρα χτίζω
την προσωπική μου μοναξιά
και πορεύομαι .
Ξυπόλητος περπατάω
στις μύτες των ποδιών μου.
Να μην ξυπνήσω το χειμέριο γέλιο σου .
Να μην ξυπνήσω τις φωτιές των ηφαιστείων
και μου κάψουν τα βήματα.
Σ’ αυτό το παιχνίδι
επιτραπέζιας μνήμης
χρόνια τώρα ψάχνω να βρω συμπαίκτη .
(ΑΥΤΟΕΞΟΡΙΣΤΟΣ ΕΝΤΟΣ ΜΟΥ)

Ευγένεια γραφής, λέξεις ποιητικές, λυρισμός που δεν μετατρέπεται σε «μελό», γνώση της ελληνικής Γλώσσας, ευαισθησία, τρυφερότητα, αγάπη, θλίψη πολλές φορές αλλά και ελπίδα, χωρίς να λείπει και η κριτική ματιά πάνω στα ανθρώπινα μαζί και η «καταγγελία» μιας ζωής που έχει χάσει την ανθρωπιά, το χρώμα, το άρωμα, τη μουσική και το συναίσθημά της, με τον τρόπο του ποιητή, όμως, κι όχι του «εισαγγελέα» :

Τώρα και οι φωτιές στα τζάκια
Με ψεύτικες καίνε φλόγες .
Αυτό που λέμε
Εικονική πραγματικότης .
Και πού να ρίξεις να καεί
Την προπατορική σου δίψα ;
(ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ)

Ποιήματα ανοιχτά στην πολυσημία, που σέβονται την υποκειμενική κρίση εκείνου που επικοινωνεί μαζί τους.Το ίδιο ποίημα άλλος - αλλιώς θα το ερμηνεύσει και θα το αισθανθεί, ανάλογα με τη μουσική της ψυχής και τα πετάγματα που κάνει ο νους του . Και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, γιατί, διαφορετικά τα ποιήματα θα ήταν πλάκες Μωσαϊκού Νόμου με εντολές και θέσφατα, μακριά από την ποιητική δημιουργία.

(…) Κι εσύ φοβούμενος του Ποσειδώνα τα φίδια
βγαίνεις τις νύχτες σαν σκιά
περνάς ανάμεσα από μεθυσμένους στρατιώτες που κοιμούνται
και με μαύρη μπογιά γράφεις στους τοίχους
για να το δουν όταν ξυπνήσουν .
«Η Τροία έπεσε»
(ΤΡΩΙΚΟΣ)

Ο Αργύρης Σταυρόπουλος έχει την ποιητική δύναμη, την επάρκεια και τον λυρισμό, ώστε να εσωτερικεύει τις «εικόνες» του έξω κόσμου, και αντίστροφα, με συμβολισμούς, να συνδέει τον εσωτερικό του κόσμο με τον κόσμο που βρίσκεται έξω απ’ αυτόν.

Και τότε άρχισα να τρέχω.
Και μαζί μου άρχισαν να τρέχουν
και τα μάτια μου.

Χωρίς πόδια αυτά.
Κι όλο μπροστά μου έβγαιναν.
(ΑΓΩΝΑΣ)

Ποιήματα με ευαίσθητο και ουσιαστικό λόγο που με τρόπο γοητευτικό εμπλέκουν τον αναγνώστη στα τεκταινόμενα. Η απλή και αδιάφορη για τους πολλούς στιγμή μετουσιώνεται σε ποιητική ακτινοβολία μιας διαφορετικής αλήθειας:

Περαστικά τα όνειρα.
Σαν τρένα που δεν σταματούν ποτέ στους σταθμούς.
Μονάχα κόβουν για λίγο ταχύτητα.
Από συνήθεια μάλλον.
Επιβάτες δεν υπάρχουν ούτε αποσκευές.
Να σταματήσουν λοιπόν για ποιο λόγο ; (…)
(ΟΝΕΙΡΑ ΤΡΕΝΑ)

Η Αγάπη, η ομορφιά της ψυχής που ανεβάζει τον άνθρωπο σε σφαίρες ανώτερες, διαπερνά τα ποιήματα του Αργύρη Σταυρόπουλου σαν στέρεη βελονιά :
Σ’ αγγίζω με τον ίσκιο του χεριού μου.
Το νιώθεις στον ύπνο σου
Και χαμογελάς.

Μετά από λίγο το τραβώ.

Έμειναν τ’ αποτυπώματα των δαχτύλων μου
στο πρόσωπό σου
να σου ξυπνάνε τα φεγγάρια .
(ΚΑΘΩΣ ΚΟΙΜΑΣΑΙ)

Μπορεί ο Αργύρης Σταυρόπουλος να δηλώνει «αυτοεξόριστος εντός μου» όμως, στην ουσία, δεν έχει παραιτηθεί, δεν έχει απομακρυνθεί απ’ τον κόσμο. Ακόμα κι αν το αεράκι της θλίψης φυσά μέσα από τα κλαδιά των στίχων του, μπορεί, με λιτή εκφραστικότητα κι ευαισθησία να το μετατρέπει σε δυνατή ποιητική φωνή. Ο «αυτοεξόριστος» ποιητής, παραμένει ενεργός πολίτης. Ό,τι συμβαίνει γύρω του (στη Σπάρτη που ζει, στο Περιβάλλον που είναι το κοινό μας σπίτι) τον προβληματίζει και τον πικραίνει:
Στους δρόμους οι νησίδες
Απογειώνουν τους φοίνικες.
Δίπλα τους άλογα άγριων ροπών
Εκατό και διακόσια
Κάτω από γυαλιστερά καπό
Και δερμάτινα σκέλια.

Πίσω τους σέρνουν Έκτορες. (…)
(ΤΡΩΙΚΟΣ)

Βάζεις το αφτί σου στη γη
ν’ αφουγκραστείς τις καρδιές
των δέντρων.
Κι άλλοτε ξαπλώνεις μπρούμυτα
και μυρίζεις το χώμα.
Κοιτάς το πηγάδι
άδειο από νερό
με τον αντίλαλο της σκέψης σου
να επιστρέφει κάθε φορά
διψασμένος στο μυαλό σου.
(ΗΧΟΡΑΜΑ)

Ο Αργύρης Σταυρόπουλος με την ποίησή του, σε καιρούς σκοτεινούς , ανοίγει τα σύννεφα και αφήνει να περνά Φως . Διασώζει τα όνειρά του (και τα ονειρά μας) και τα υπερασπίζεται με πάθος κι επιμονή . Αρνείται τον ήσυχο και χωρίς εφιάλτες ύπνο μιας ζωής ανέμελης και με τους στίχους του εκστομίζει (ως χρέος τιμής) αλήθειες απέναντι σε βουβές εποχές και βουβούς ανθρώπους , πασχίζοντας , με την ποίηση σαν θεϊκό ραβδί στο χέρι , ν’ ανοίξει δρόμο διάσωσης μέσα από τη «νεκρή θάλασσα». Καταφέρνει , με το ποιητικό του χάρισμα να περνά μέσα από προσωπικές ή υπαρξιακές αγωνίες του μηνύματα που μας αγγίζουν όλους και να μετατρέπει ακόμα και λέξεις χωρίς πρόσωπο και ζεστασιά σε ποιητικότητα με αλήθεια , δύναμη και λυρισμό , που σε δονεί και σε αναγκάζει να σκύψεις κατανυκτικά πάνω από σκοτεινούς φόβους , όνειρα , διαψεύσεις , επιθυμίες , ρωγμές , ναυάγια , ελπίδες, μικρές και μεγάλες καθημερινές χαρές , ναυάγια μα και ΕΛΠΙΔΕΣ .

«Όσο οι άνθρωποι γράφουν ακόμη ποίηση, υπάρχει ελπίδα»…

*Ο Αργύρης Σταυρόπουλος γεννήθηκε στον Βασαρά Λακωνίας το 1965 . ποιήματά του , που τα πιο πολλά υπέγραφε ως «Οινούντιος» , έχουν δημοσιευτεί σε έγκριτα λογοτεχνικά περιοδικά κι έχουν διακριθεί σε πανελλήνιους ποιητικούς διαγωνισμούς . Ζει κι εργάζεται στη Σπάρτη διατηρώντας το ποιοτικό Βιβλιοπωλείο « ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» στην οδό Λυκούργου κοντά στην πλατεία .