H πρωτιά της ντροπής

Γράφει η Ποτούλα Πασχαλίδη

Η πρωτιά, η διάκριση, το ρεκόρ, το βραβείο, μας κάνουν να νοιώθουμε περηφάνια, ικανοποίηση, χαρά. Μας δίνουν, τις περισσότερες φορές την δύναμη να προχωρήσουμε, να πάμε παραπέρα. Να γίνουμε καλλίτεροι.
Πάντα; Όχι βέβαια. Υπάρχουν φορές που η πρωτιά μόνο κακό κουβαλάει μαζί της. Μια πρωτιά λοιπόν οδυνηρή, έχουμε καταφέρει να μαστίζει τον τόπο μας την περιοχή μας την πόλη μας.

Εδώ και κάμποσο καιρό από τα δελτία καιρού στα ΜΜΕ μαθαίνουμε πως στην Σπάρτη θα σημειωθεί ή σημειώθηκε η μεγαλύτερη θερμοκρασία. Το ίδιο είπαν και πριν από λίγες μέρες. Και αναρωτιόμαστε τι θα γίνει αν συνεχιστεί το φαινόμενο κατά την διάρκεια του καλοκαιριού. Θα έχουμε την υπέροχη πρωτιά του …ψησίματος από την ζέστη.

Φαινόμενο των τελευταίων χρόνων είναι η υπερθέρμανση πάνω από το κανονικό της περιοχής μας. Τι κάναμε στραβό και μας τιμωρεί η φύση, σκεφτόμουν περπατώντας στην πόλη; Γιατί δεν γίνεται να μην φταίμε και εμείς οι άνθρωποι που κατοικούμε αυτό τον τόπο!

Και εκεί που προβληματιζόμουν, σήκωσα το βλέμμα μου πάνω στις πολυκατοικίες που βρίσκονταν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ξαφνιάστηκα με την εικόνα που αντίκρισα λες και την έβλεπα πρώτη φορά. Αμέτρητα μπαλκόνια σε όλους τους ορόφους και ούτε μια γλάστρα με λουλούδια. Γυμνά όλα, μα όλα τα μπαλκόνια. Και μοναδικό κόσμημα να έχουν τις άχαρες εξωτερικές μονάδες των κλιματιστικών. Των air condition ντέ! Κρίμα! Τα φυτά με τα φύλλα και τα λουλούδια τους, κάποτε, καθάριζαν την ατμόσφαιρα, δρόσιζαν τον τόπο και ομόρφαιναν την ζωή μας. Εμείς όμως, υπακούοντας στα καλέσματα της παγκόσμιας βιομηχανίας, στήσαμε τα κουτιά που γεμίζουν την ατμόσφαιρα με ζεστό αέρα και ανεβάζουν την εξωτερική θερμοκρασία3-4 βαθμούς (δεν το λέω, εγώ αλλά οι επιστήμονες).

Περπάτησα αρκετά και σε ελάχιστα μπαλκόνια είδα να υπάρχουν φυτά. Μόνο μονάδες air condition αμέτρητες, ρυπογόνες και κακάσχημες. Και όπου πυλωτή τσιμέντο και μόνο τσιμέντο. Ούτε ένα φυτό , ούτε μια πρασινάδα. Και όπου υπήρχε έστω και το ελάχιστο πράσινο, να είναι της κακιάς ώρας. Που να ανασάνει έτσι η πόλη μας; Έτσι στήνονται τα ρεκόρ!

Θα μου πείτε και στις άλλες πόλεις, λίγο πολύ το ίδιο δεν συμβαίνει; Μόνο στη Σπάρτη υπάρχει αυτή απόλυτη τσιμεντοποίηση; Όχι βέβαια αλλά το μέγεθος φαίνεται πως κάνει την διαφορά. Παντού τσιμέντο, παντού άσφαλτος, παντού μονάδες κλιματιστικών. Και από πάρκα (ή τέλος πάντων χώρους πράσινου), απειροελάχιστα ανάλογα με το μέγεθος της πόλης. Για την κατάσταση που βρίσκονται ας μην ανοίξουμε κουβέντα. Αφρόντιστα τα περισσότερα, χορταριασμένα και αφημένα στην μοίρα τους.

Ένας μικρός αλλά σημαντικός πνεύμονας, ανάσα για την πόλη μας είναι και ο Ευρώτας με την πυκνή βλάστηση γύρω από τις όχθες του. Απογοητευμένη από τις σημερινές μου διαπιστώσεις (τα δελτία ειδήσεων γενούν προβληματισμούς), είπα να πάω μια βόλτα στο ξακουστό ποτάμι μας, το σημείο αναφοράς της Σπαρτιάτικής Κοσμοθεωρίας, τον χιλιοτραγουδισμένο Ευρώτα. Πήρα λοιπόν την Λυκούργου, πέρασα από το εγκαταλελειμμένο στην μοίρα του Ξενία και κατηφόρισα για να συναντήσω τον μοναδικό σημαντικό πνεύμονα της πόλης μου.

Η αλήθεια είναι πως είχα πολλά χρόνια να περάσω από την περιοχή. Και όταν ξεκίνησε το θέμα της κατασκευής της θεόρατης γέφυρας σε εκείνη την περιοχή είχα πιστέψει, η ανόητη, πως κάτι θα γίνει και θα γλιτώσουμε το έγκλημα που ετοίμαζαν. Ήλπιζα πως θα προστατευθεί ο σημαντικότερος ίσως πνεύμονας της πόλης μας. Πως θα βρεθεί τρόπος να σουλουπωθεί η υπάρχουσα είσοδος, εκεί που (ποιος ξέρει μετά από πόσα χρόνια) θα γίνει το ακριβοθώρητο Αρχαιολογικό Μουσείο. Πως κάποιοι θα νοιαστούν για την πόλη και όχι για …άλλα. Όμως διαψεύστηκα. Εκεί που κάποτε το πράσινο, τα δέντρα, οι θάμνοι στεφάνωναν του Ευρώτα τα γάργαρα νερά (όταν δεν ρίχνουν μέσα τα απόβλητα τους τα ελαιοτριβεία και όχι μόνον), συνάντησα Κρανίου τόπον. Μπουλντόζες έχουν καθαρίσει τον τόπο από ότι πράσινο, για να υποδεχτεί τόνους μπετόν και ασφάλτου και δεν συμμαζεύεται. Με φυσικό επακόλουθο την βοήθεια στην αύξηση της θερμοκρασίας στην πάλαι ποτέ όμορφη πόλη μας. Λιγοστεύει ο αέρας, ανεβαίνει η θερμοκρασία και η πόλη βαδίζει με βήμα ταχύ στην άκρατη υπερθέρμανση. Αλλά ποιος νοιάζεται; Κανείς.

Αλήθεια, ποιός είναι περήφανος για τούτη την πρωτιά;